[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tęsknię za mamą.Nie sądziła, \
e jakikolwiek człowiek mógłby poruszać się tak cicho w mroku.Lecznagle ręka w rękawiczce zamknęła jej usta, a głos jedynie odrobinę podobny do pana Frosta,rzekł beznamiętnie:- Zrób cokolwiek cwanego - w ogóle cokolwiek - i poder\
nę ci gardło.Pokiwaj głową,jeśli mnie rozumiesz.Scarlett kiwnęła głową.***Nik ujrzał rumowisko na podłodze mauzoleum Frobisherów: zrzucone trumny,rozsypaną zawartość.Wokół zebrało się wielu Frobisherów i Frobysherów, a tak\
e kilkunastuPettyferów, zdradzających ró\
ne poziomy irytacji i konsternacji.- Ju\
jest na dole - oznajmił Efraim.- Dziękuję.- Nik wgramolił się przez dziurę do wnętrza wzgórza i ruszył schodami.Widział tak, jak widzą umarli: stopnie i komnatę na dole.A kiedy pokonał połowęschodów, dostrzegł mę\
czyznę, Jacka, trzymającego Scarlett.Wykręcił jej rękę za plecy, doszyi przyło\
ył wielki, paskudny nó\
do mięsa.Mę\
czyzna imieniem Jack uniósł głowę w ciemności.- Witaj, chłopcze - rzekł.Nik milczał, skupił się na Zniknięciu.Postąpił krok.- Myślisz, \
e cię nie widzę - rzekł Jack.- I masz rację.Nie widzę.Nie do końca.Aleczuję zapach twojego strachu.Słyszę, jak się poruszasz i jak oddychasz.A teraz, kiedy wiemju\
o twojej sprytnej sztuczce ze znikaniem, czujÄ™ ciebie.Powiedz coÅ›.Powiedz tak, \
ebym tousłyszał, albo zacznę odcinać małe kawałki tej młodej damy.Zrozumiałeś?- Tak - odparł Nik, jego głos odbił się echem w podziemnej komnacie.- Zrozumiałem.- To dobrze - powiedział Jack.- A teraz chodz
tutaj.Porozmawiajmy.Nik podjął wędrówkę w dół schodów.Skupił się na Strachu, na podnoszeniu poziomupaniki w pomieszczeniu.Groza zdawała się niemal namacalna.- Przestań - rzucił mę\
czyzna imieniem Jack.- Cokolwiek robisz, przestańnatychmiast.Nik posłuchał.- Myślisz - ciągnął Jack - \
e mo\
esz mnie częstować swymi magicznymi sztuczkami?Wiesz, czym ja jestem, chłopcze?- Jesteś Jackiem - odparł Nik.- Zabiłeś moją rodzinę.I powinieneś był zabić mnie.Jack uniósł brew.- Powinienem był cię zabić?- O tak.Stary powiedział, \
e jeśli pozwolicie mi dorosnąć, wasz zakon zostaniezniszczony.I dorosłem.Zawiodłeś i przegrałeś.- Mój zakon jest starszy ni\
Babilon.Nic go nie zniszczy.- Nie powiedzieli ci, prawda? - Nik stał pięć kroków od Jacka.- To byli ostatniJackowie.Jak to szło.? Kraków, Vancouver i Melbourne.Wszyscy zniknęli.- Proszę - wtrąciła Scarlett.- Nik, ka\
mu mnie puścić.- Nie martw się - odparł Nik ze spokojem, którego nie czuł.Odwrócił się do Jacka.-Nie ma sensu robić jej krzywdy.Nie ma sensu mnie zabijać.Nie rozumiesz? Zakon JackówWszelkich Fachów nie istnieje.Ju\
nie.Jack skinął z namysłem głową.- Jeśli to prawda i jeśli jestem teraz jedynym Jackiem, mam doskonały powód, \
ebyzabić was oboje.Nik milczał.- Dumę - ciągnął mę\
czyzna imieniem Jack.- DumÄ™ z mojej pracy.DumÄ™ ka\
ącąskończyć to, co zacząłem.- A potem zapytał: - Co robisz?Nikowi zje\
yły się włosy, czuł w pomieszczeniu wijące się dymowe zwoje.- To nie ja - odparł.- To Swij.Strze\
e pogrzebanego tu skarbu.- Nie kłam.- On nie kłamie - wtrąciła Scarlett.- To prawda.- Prawda? - zdziwił się Jack.- Ukryty skarb? Nie zmuszajcie mnie.- SWIJ STRZEśE SKARBU DLA MISTRZA.- Kto to powiedział? - Mę\
czyzna rozejrzał się.- Słyszałeś? - zdziwił się Nik.- Słyszałem - odrzekł Jack.- Tak.- Ja nic nie słyszałam - rzekła Scarlett.- Co to za miejsce, chłopcze? - spytał mę\
czyzna imieniem Jack.- Gdzie my jesteśmy?Nim Nik zdą\
yÅ‚ siÄ™ odezwać, w komnacie rozbrzmiaÅ‚ gÅ‚os Swija, odbijajÄ…c siÄ™ echemod Å›cian.- TO MIEJSCE SPOCZYNKU SKARBU.TO MIEJSCE MOCY.TO TUTAJ SWIJ STRZEÅ›E I CZEKANA POWRÓT SWEGO MISTRZA.- Jack? - zapytaÅ‚ Nik.MÄ™\
czyzna przekrzywił głowę.- Dobrze jest słyszeć moje imię w twoich ustach, chłopcze.Gdybyś u\
ył go wcześniej,szybciej bym cię znalazł.- Jack.Jak nazywałem się naprawdę? Jak nazwała mnie moja rodzina?- Czemu to cię interesuje?- Swij kazał mi odnalez
ć moje imię.Jak ono brzmi?- Pomyślmy - rzekł Jack.- Mo\
e Peter? Albo Paul? Albo Roderick? WyglÄ…dasz jakRoderick.Mo\
e nazywałeś się Stephen.- igrał sobie z chłopcem.- Równie dobrze mo\
esz mi powiedzieć.I tak zamierzasz mnie zabić.Jack wzruszył ramionami i pokiwał głową w ciemności, jakby chciał odrzec: Oczywiście".- Chcę, \
ebyś wypuścił dziewczynę - dodał Nik.- Puść Scarlett.Jack spróbował przeniknąć wzrokiem ciemność.- To kamienny ołtarz, prawda?- Chyba tak.- I nó\
? Kielich? I brosza?Teraz uśmiechał się w ciemności, Nik widział to na jego twarzy: osobliwy, pełenzachwytu uśmiech, który wydawał się nie na miejscu na tym obliczu - uśmiech zrozumienia.Scarlett widziała jedynie czerń, która od czasu do czasu eksplodowała rozbłyskiemwewnątrz jej oczu, słyszała jednak radość w głosie Jacka.- Zatem bractwo zostało zniszczone, synod dobiegł końca.A jednak, jeśli nawet niema ju\
Jacków Wszelkich Fachów, có\
z tego? Mo\
e powstać nowe bractwo, mocarniejszeni\
poprzednie.- MOC - powtórzył Swij.- Doskonale - dodał Jack.- Spójrz tylko, jesteśmy w miejscu, którego moi ludzieszukali przez tysiące lat, ze wszystkim co niezbędne do ceremonii.Po czymś takim mo\
nauwierzyć w opatrzność albo w połączone modlitwy wszystkich Jacków, którzy umarli przednami.Bo oto w najmroczniejszej godzinie dostajemy to.Nik czuł, jak Swij słucha słów Jacka, czuł, jak w komnacie narasta pomrukpodniecenia.- Teraz wyciągnę rękę, chłopcze - oznajmił mę\
czyzna imieniem Jack.- Scarlett,wciÄ…\
trzymam nó\
przy twoim gardle, nie próbuj więc uciec, kiedy cię puszczę.Chłopcze,zechcesz wło\
yć mi w dłoń kielich, nó\
i broszę?- SKARB SWIJA - wyszeptał potrójny głos - ZAWSZE POWRACA.STRZEśEMY GO DLAMISTRZA.Nik pochylił się, zdjął przedmioty z kamiennej płyty i wsunął w otwartą dłoń wrękawiczce.Jack uśmiechnął się szeroko.- Scarlett.Teraz cię puszczę.Kiedy zabiorę nó\
, masz się poło\
yć na ziemi twarzą wdół, z rękami na głowie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trzylatki.xlx.pl