Roger Zelazny Oko Kota

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Był tutaj.Widzisz?%7łelazny Niedzwiedz przytaknął patrząc w ziemię.Niczego nie widział, ale w umyśletamtego czytał rozpoznawalne znaki. Jak dawno tędy przechodził? Trudno powiedzieć.Ale to bez znaczenia.Chodz.Maszerowali w milczeniu przezblisko kwadrans, nim %7łelazny Niedzwiedz zapytał: Znalazłeś jakieś ślady jego przeciwnika? Nic.Tylko parę odcisków psich łap tu i tam.Z tego co mówiłeś, on nie może miećtakich rozmiarów. Nie.Ma o wiele większą masę.%7łółta Chmura nie zwrócił uwagi na fałszywy trop przy wejściu do kanionuPodwójnego Szlaku, lecz spokojnie podążał na północny wschód, wzdłuż głównejrozpadliny.%7łelazny Niedzwiedz odczuwał hipnotyczne niemal działanie równego tempa marszu,rozwijającego się przed nim szlaku kamieni, kałuż, błota i krzaków.Wiatr osłabł w dolei zimno nie było tu tak dokuczliwe.Lecz drętwota, jaka ogarniała go z wolna, miałaraczej psychiczny charakter.Obok chlupotała i bulgotała woda.Ramiona kołysały sięrytmicznie, a stopy wysuwały w przód w sposób niemal mechaniczny.Tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak.Wiatr zdawał się mówić do niego, mówił już od bardzo, bardzo dawna, mówił o śnie,o wypoczynku wśród rutyny poruszeń.Zpij, śpij, śpij, śpij.Tak, śpij, tak, śpij, sen, sen, sen.To coś więcej niż tylko wiatr i rytm, uświadomił sobie nagle.Tam ktoś był.Tak.Tak.Siła.Ciemność.Zmierć.Szły za nim.Stwór.Bestia.Nadchodziła.Tak.Tak.I nic nie mógł na to poradzić.Nie mógł nawet zwolnić kroku, nie mówiąc już zmianiekierunku.Bestia miała go w swojej mocy, a tak zręcznie przejęła kontrolę, że nawet niewyczuł przejawów jej obecności.Dopiero teraz; o wiele za pózno.Tak.Tak, synu miast.Różnisz się od tego drugiego, a obaj stoicie mi na drodze.Idz dalej.Wkrótce was dogonię.Wtedy nie będzie to ważne.%7łelazny Niedzwiedz raz jeszcze spróbował skręcić, ale mięśnie odmówiły muposłuszeństwa.Chciał zajrzeć w umysł %7łółtej Chmury i sprawdzić, czy zdaje sobiesprawę z jego stanu.Powstrzymał się jednak.Ten stwór z tyłu telepatycznie kontrolowałjego system nerwowy.Nie wiedział, czy potrafi również czytać w myślach.Może.A możenie.Wolał utrzymać własne zdolności telepatyczne możliwie daleko od świadomościintruza.Sam nie wiedział, dlaczego.Ale miał przeczucie.Usłyszał jakiś hałas za plecami.Spadł poruszony kamień.Wiedział, że jeśli nie uwolnisię w ciągu kilku najbliższych chwil, jego przeczucia nie będą już miały znaczenia.Dlaniego wyprawa się skończy.I wszystko inne.Bestia, którą Pieśniarz nazywał Kotem, byłatuż za nim.110Jego stopy wciąż poruszały się miarowo.Próbował zwizuwalizować Kota, ale niepotrafił.Złowrogi cień o płynnych ruchach.wielkie oko dryfujące jak księżyc.Obrazypojawiały się i znikały.%7ładen nie był właściwym dla coraz bliższej bestii, potężnieji nieustraszonej.Nieustraszonej?W myślach rozbłysnął obraz, a wraz z nim pytanie: jak silne wrażenie psychicznepotrafi nadać? Fisher bez trudu stwarzał całkiem z pozoru realne iluzje.Jeśli użyjecałej swej energii, czy osiągnie choć ułamek tej realności? Może wystarczy, byzdekoncentrować bestię?Między pomysłem a działaniem nie było żadnej przerwy.Rozważania biegłyrównolegle z próbą jak odruch części jego jazni.Piaszczysty skrawek, który właśnie minął.Nadał obraz jego erupcji i lśniącej,trójkątnej sylwetki wyskakującej w górę i opadającej, by objąć prześladowcę.Krel! Krel! wysłał krzyk, skupiając się, by osiągnąć doskonałość pokazu.Stanął, czując dobiegające z tyłu fale paniki.Znowu panował nad swymi ruchami;wiedział, że %7łółta Chmura także się zatrzymał.Krel! Lecz choć wzmacniał obraz wszystkimi uczuciami zagrożenia i lęku, z którymiwłaśnie miał okazję się zaznajomić, choć zdjął z ramienia blaster i zamknął w palcachrękojeść, choć sam już decydował, co zrobi, pojął nagle, że boi się odwrócić i stanąćtwarzą w twarz z bestią, którą miał za plecami.Huk broni %7łółtej Chmury przerwał ten paraliż.Wykonał zwrot, unosząc jednocześnieblaster.Kot w świetle latarki %7łółtej Chmury opadał właśnie na ziemię z pozycji stojącej.Tostraszliwe oko patrzyło na niego nieruchomo, przygważdżało, przenikało.Wcisnął spust przesuwając broń; ziemia i kamienie trysnęły z linii, wykreślonej tużprzed bestią.%7łółta Chmura wystrzelił znowu i Kot drgnął, skacząc przed siebie.%7łelaznyNiedzwiedz podniósł wylot blastera i uwolnił kolejny impuls.Falistą linią przeszył szyjęi ramię Kota.A potem wszystko ogarnęła cisza i ciemność, gdy poczuł, jak uderza w niego ciałoKota.� � �Siedzieli albo leżeli w swoich pokojach w Chacie Ognistego Ptaka, niedaleko wejściado kanionów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v