Shea Robert wiatłoć serca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Roland stanął z wyciągniętymi ramionami przed Perrinem, który pomógł muzdjąć kaftan i zaczął rozpinać kolczugę.Giermek powiesił zbroję na kozle stojącymobok skrzyni.Roland westchnął głęboko i z ulgą rozprostował ramiona.Przeraziła się nagle na myśl, że zdejmie również koszulę i zaraz stropiła, pytającsiebie, czego właściwie miałaby się obawiać.Przeżyła długi czas w zamknięciu inieraz widziała na wpół odzianych mężczyzn.Znała jednak przyczynę swojego lękaGdzieś w głębi duszy tęskniła przecież za widokiem jego ciała.Wstała i odwróciłasię, zawstydzona, plecami do Rolanda.- Wiem, Diano, jaki ból i smutek musisz odczuwać - Roland przemówił łagod-nie.- Nie wypowiedziałaś dotychczas ani słowa skargi jakbyś była ze stali.Przebaczmoje ostre słowa!- Nie ma nic do przebaczenia, zasłużyłam na nie.- Powstrzymywała się od pła-czu.Usłyszała, że na zewnątrz zapanowało nagłe ożywienie, ludzie wznosili radosneokrzyki.Dobry Boże, musiało stać się najgorsze.- To chyba głosy heroldów - odezwał się Roland.- Zobacz, Perrinie.Kiedy młody śpiewak wyszedł, Roland powiedział:- Diano, możesz ufać temu człowiekowi jak własnemu bratu.Nie myśl o nimzle dlatego, że śpiewał sprośną piosenkę.Ma sumienie niezłomne i silne jak końbitewny.- Jeśli powiadasz, że mogę mu ufać, będę mu ufać.- To dobrze.Będziesz musiała mu zaufać, bo chcę was obydwoje natychmiastwyprawić w drogę do Paryża.Mam tam mały dom, pod murami miasta, na przed-mieściach.Będziesz tam bezpieczna.Im prędzej uciekniesz stąd, gdzie wszyscyspragnieni są katarskiej krwi, tym lepiej.Ja muszę zostać, inaczej oskarżyliby mnieo dezercję.Dostrzegła ból w jego oczach i zrozumiała, jak bardzo nie chciał się z nią rozsta-wać.Roland odwrócił się i począł rozwiązywać troki koszuli.Kiedy ją zdejmował, na-kazała sobie odwrócić oczy, lecz nie zrobiła tego.Pochłaniała wzrokiem grę musku-łów pod śniadą skórą, gdy podchodził do kozła, na którym miał powiesić koszulę.46Ponownie odwrócił się ku niej.Biała blizna jak zygzak pioruna biegła od prawe-go ramienia przez pierś i brzuch.Westchnęła lekko.Uśmiechnął się do niej, uno-sząc lewy kącik ust.Uśmiech, który tak dobrze znała.I kochała.Tak.Ciało jej przeniknął chłód, serce załomotało.Próbowała wyobrazić sobiepiekielne otchłanie zamieszkane przez Wielkiego Adwersarza.Jeśli złamię śluby,będę zgubiona na wieki.- Diano - rzekł miękko.- Rolandzie, proszę - brakło jej tchu - nie gub mnie.- Odwróciła się do niegoplecami.Zapanowała długa cisza.Drżała, lękając się i pragnąc jego dotyku.- Nic ci nie uczyniłem i nie uczynię - powiedział.- Jestem słaba, nie wiedziałam nawet jak bardzo słaba.Jestem zdana na twojąłaskę.Usłyszała, że poruszył się gdzieś za jej plecami i zesztywniała.- Spójrz na mnie, Diano.Powoli odwróciła się ku niemu.Narzucił na ramiona opończę.Jego twarz nazna-czona była cierpieniem.- I ja mam swoje zasady.Dopóki będę cię kochał, dopóty twoja wola będziemoją wolą.Jeśli sądzisz, że skłonność ku mnie będzie oznaką twojej słabości, żeprzyjęcie mojej miłości miałoby cię zniszczyć, nie dotknę cię.Musisz mnie chciećcałą sobą, albo wcale.Ulga - i rozczarowanie.Ponownie przysiadła na skrzyni.Do namiotu wrócił Per-rin.- Przyszły wieści z góry.- Spojrzał na Dianę z serdecznym współczuciem.- Ka-tarowie wysłali dziś rano parlamentariuszy, ustalono warunki, Mont S�gur się pod-dało.Diana skryła twarz w dłoniach i zaczęła się modlić.Wiedziała, opuszczająctwierdzę, że będą na nią czekać okrutne wieści.Uczuła na ramieniu pocieszającą dłoń Rolanda, nie wzbraniała się, potrzebowaław boleści poczucia takiej ludzkiej bliskości.Doszła w swojej modlitwie do słów: I nie wódz nas na pokuszenie - które wy-szeptała z całą żarliwością.Potem zapłakała, nie tylko nad upadkiem Mont S�gur, płakała w pomieszaniu irozpaczy nad własnymi ślubami.* * *IIIRoland stał przed twierdzą katarów, kiedy otwarły się jej drewniane wrota.Wiedział teraz, że w ostatecznej, przesądzającej bitwie, która rozegrała się piętna-ście dni temu, ogień strawił wszystkie budynki z wyjątkiem kamiennej wartowni.Wewnątrz, za murami z wapienia, stały opuszczone szałasy, zrobione na prędce znamiotowego płótna rozciągniętego pomiędzy poczerniałymi palami.Okrzyki pożegnań i głośne lamenty dobiegały z górnych umocnień i z bramy,przez którą opuszczali twierdzę skazani obrońcy - długi szereg odzianych w czerńkobiet i mężczyzn.Serce Rolanda biło nierówno.Te piętnaście dni łaski przyznanej jako warunek poddania twierdzy odczekał wobozie razem z innymi krzyżowcami.Teraz jednak, kiedy Diana z Perrinem była jużw drodze do Paryża, czuł, że powinien być z katarami w tej decydującej chwili, byćjej świadkiem.Zgłosił się na ochotnika do oddziału, który miał eskortować więz-niów na miejsce egzekucji.Ci, którzy nawrócili się na wiarę Kościoła rzymskiego,mogli odejść w pokoju, chociaż na jego rzecz musieli pozbyć się wszystkiego, coposiadali, mieli też do końca życia nosić żółty krzyż naszyty na wierzchnie suknie.Tych, którzy pozostali wierni swojej religii, czekała śmierć.Zbrojni zatrzymywali wychodzących katarów i kierowali pojedynczo w stronęustawionego przy wrotach stołu, przy którym siedziało kilku dominikanów zaopa-trzonych w zwoje pergaminów.Zakonnicy zapisywali imiona skazanych.Rolandpomyślał, że ta drobiazgowość w sporządzaniu wszelkiego rodzaju dokumentówstanowiła o sile Inkwizycji.48Na czele procesji szedł biskup katarów.Niskie promienie zachodzącego słońcatworzyły wokół jego głowy złotą aureolę, połyskującą na siwych włosach, tak jakbyjuż ogarniały go płomienie stosu.- Otoczyć ich - krzyknął dowódca oddziału.Roland z ociąganiem postąpił do przodu razem z innymi krzyżowcami.Miecz isztylet ciążyły u pasa.Przypasał je, bo rycerz nie powinien rozstawać się z bronią,hełm i napierśnik zostawił jednak w namiocie.Wiedział, że eskortując Doskonałych,nie będzie potrzebował broni ani zbroi, a tu byli już tylko Doskonali i Wierzący,którzy postanowili zostać do końca i umrzeć po przyjęciu consolamentum.Roland z pozostałymi krzyżowcami szedł obok skazanych, którzy zaczęli zstępo-wać zachodnim zboczem.Z początku szedł ze spuszczonym wzrokiem.Nie mógłpatrzeć na tych ludzi.Był z nimi, cierpiał z nimi, trudno mu było się pogodzić, że mażyć, podczas gdy jego współplemieńcy skazani są na śmierć.Nie słyszał nic oprócz odgłosu setek stóp stąpających po kamieniach i skałach.Kiedy zaczął uważniej nasłuchiwać, mógł od czasu do czasu wyłowić słowa modli-twy czy cicho śpiewanego hymnu.Gdy w końcu podniósł wzrok, na procesję, zadrżał natrafiwszy na znajome spoj-rzenie.Patrzył w oczy Corby, kobiety, która powitała go z kuszą, po tym, gdy sfor-sował mury twierdzy.Szła obok jakiejś staruszki i mocno utykającej dziewczynki otwarzy przesłoniętej długimi włosami.Przypomniał sobie matkę i siostrę, poczuł, żedo oczu napływają mu palące łzy.Zapytywał siebie w duchu, czy to mają być ci okrutni wrogowie, przeciwko któ-rym papież wzywał do krucjat rycerstwo całego chrześcijańskiego świata? Przyglą-dał się Doskonałym, bezbronnym, odzianym w czerń, wśród których wiele byłokobiet i starców.Wiara katarów za łagodna jest na te czasy.Obserwując więzniów schodzących stromą, skalistą ścieżką, biegnącą od jednejskalnej półki do następnej, podziwiał, jak wzajemnie sobie pomagali [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v