Sołtysik Marek Legowisko szakali

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czyli finansowo stał kiepsko, mimo zapewnień wielu świad-ków.Oto te wyroki, tu, proszę! - machnął wyciągniętą z tekistertą opieczętowanych, różnobarwnych papierów.- O!- Proszę się tak nie dziwić, mecenasie Włókniarowicz -powiedział przewodniczący.- Teraz wiele nowych rzeczy wy-chodzi na światło dzienne.� propos, mamy wreszcie eksperty-zę profesora Teklu z Wiednia, który badał treść nadpalonych, anawet pozornie całkiem spalonych listów.Okazuje się, że to, comożna było odcyfrować, mieści się w granicach tekstów lirycz-nych, przesyconych uczuciem i niepozbawionych poetyckichporównań.Dlaczego więc pani Korowska z takim uporem pali-ła je w czasie, kiedy w sąsiednim pokoju dogorywał człowiek?- Kiedy sama się przekonałam, że z Romanem jest zle, tak,to straszliwe charczenie, postanowiłam popełnić samobójstwo.Ten pistolet, z którego strzelał, miałam przy sobie.Zastanawia-łam się gorączkowo, gdzie to zrobię.Nie chciałam przy nim.Może ganek, może podwórko? Na razie wszakże paliłam listy.Pan sędzia pyta dlaczego? Dlatego, że gdyby odnaleziono telisty i dwa martwe ciała, toby znaczyło, że się kochankowiezabili.Dla męża to byłby skandal.Wiedziałam, że muszę mę-żowi tego przynajmniej oszczędzić.- To w końcu jednak, wbrew składanym zeznaniom, my-ślała pani o samobójstwie.- Myślałam, tak, w pewnej chwili myślałam.A jednak zarę-czam, że nikomu, ale to nikomu, oprócz Romana i męża, niepowiedziałam o zamiarze popełnienia samobójstwa.Myśleć a371mówić to nie to samo.Myśleć to jedno.Mówić drugie.Jestjeszcze trzecie, pisać.I nie pisałam.To tyle, moi szanowni pa-nowie.Dzisiaj już się niczego nie dowiecie od kobiety zhańbio-nej.Od południa w redakcji Czasu na biurku naczelnego leżałanotatka, która po zredagowaniu została opublikowana naza-jutrz, w środę, 26 stycznia.Od świtu w Czasie można byłoprzeczytać:Bakaj o Korowskiej Wczorajszy �Marsz� zamieszcza zle po polsku pisany iwskutek tego niezrozumiały list p.Michała Bakaja, w którymtenże wyraża zdanie, że Gala zginął zabity przez p.Korowskątak samo jak Tatarów w Warszawie przez Azefa.Dalej powta-rza p.Bakaj, że ma dowody, iż p.Korowska była w służbieochrany.Cały list, nacechowany tonem osobistego rozżaleniaczy rozgoryczenia po europejskich niepowodzeniach, brzminiejasno, jak niezrozumiałą jest w ogóle tendencja takiej publi-kacji.- Pan się zastanawiał, panie przewodniczący, co ją wczorajugryzło, zaczynał pan nawet wierzyć we własną niekompeten-cję, rzekomą, rzecz jasna, a tu masz pan, kochany panie radco!- Sędzia Pilański stukał małym upierścienionym palcem wpłachtę Czasu.- A te cholery, socjaliki, już wczoraj o świciedostarczyły w ręce Korowskiej numer Marszu prosto spodprasy, z ohydną enuncjacją tego bandziora Bakaja, farbowane-go lisa.Marsz, marsz, bandziory, cholera jasna! Rozwścieczylibiedną, schorowaną, opuszczoną w gruncie rzeczy kobietę.Słowa, słowa, panie radco.Słowa zabijają - jeśli nie od razu, toza jakiś czas zabiją takie słowa, takie plugawe wiązania słów.Na razie osłabiają, zniechęcają, doprowadzają do poczuciabeznadziejności.A potem już z górki.Powodują agresję.No, tomamy: na panu się wszystko skrupiło!- I na niej.372- A?- Już zyskiwała wielką sympatię przysięgłych, nawet coświęcej niż współczucie, a tu, mój panie, tymi wczorajszymiwrzaskami.No!- Czy ja wiem, panie przewodniczący, czy ja wiem? Tu aku-rat to ja bym nie był tego aż tak bardzo pewny.Ten sam dzień, 26 stycznia.Tłumy zgromadzone od rana naulicy Sławkowskiej przed kamienicą, w której w pierwszymtygodniu czerwca padły strzały, nie doczekały się oskarżonej.Zgłębi ciżby, ciemnej na tle zimowej weduty masy ludzkiej, kwa-drans przed jedenastą wydostał się gniewny jęk niespełnienia iprzez chwilę tkwił uwięziony między murami kamienic.Korowska chora.Nie pojawi się tutaj na pewno.Jak szybko rozeszła się wieść o wizji lokalnej z udziałemdomniemanej zbrodniarki, utrzymywana przecież przez sąd wtajemnicy, tak szybko ludzie się rozpierzchli spod bramy tej iokolicznych kamienic.Skąd się dowiedzieli o wizji lokalnej? Przeciek z sądu? Nicpodobnego.Mimo chłodu i z lekka prószącego śniegu od ranapootwierane, a potem uchylone okna na pierwszym piętrze odfrontu każdego krakowianina by naprowadziły na trop.Wnętrze wywietrzono, a raczej przewietrzono - lecz jednakpowiew grozy i lepkość towarzysząca nieszczęściu ogarnęły tamod razu ludzi związanych ze sprawą.Ach, to tu, właśnie w głębikorytarza boczna nyża, w której od ostatniego tygodnia majado 2 czy 3 czerwca widywano siedzącą nieruchomo Korowską.Cała w głębokich czerniach, tylko z jaśniejszym elementemronda kapelusza, dzień po dniu przesiadywała, oddzielona odkancelarii dwuskrzydłowymi drzwiami.Dopiero w nocy z 4 na5 czerwca znalazła się wewnątrz mieszkania, obok leżącego bezwładzy nad sobą człowieka, który wymiotował i bezwiedniesikał.- To te nieczystości mogła ewentualnie wycierać gąbką -orzekł jeden z przysięgłych, wysoki blondyn z błękitnymioczami w gruszkowatej twarzy i o wydatnych czerwonych373ustach.- Myślę - dodał - że to zwykły kobiecy odruch, to jestpoczucie porządku, które większość kobiet ma w genach.- Pan poeta czy esteta? - zakpił Włókniarowicz.- Nie - odrzekł tamten.- Spedytor, jeśli pan mecenas takbardzo ciekaw.Nie stoję tu od parady.Układam sobie w głowiepewne fakty i dzielę się tym otwarcie, bo nie jestem z naturyani skryty, ani też skąpy.Jeśli ta gąbka - jak już ją określono,należąca do gatunku szarych - nie zawiera ani śladu krwi, coorzekli na podstawie analiz i badań znakomici, tu obecni pa-nowie profesorowie, specjaliści medycyny kryminalnej, to jakiżmożna wysnuć wniosek? Gąbka była w użyciu, lecz nie ścieranonią krwi.- Skąd wiadomo, że była w użyciu?- Była lekko wilgotna.- Przecież nieboszczyk się mył.- Nie wiadomo, czy wtedy akurat gąbką.Nie musiał co-dziennie myć się gąbką.- Kto powiedział, że Korowska tamtej nocy w ogóle używa-ła gąbki?- Ona sama.? Tak, tak, rozpytywana gwałtownie na tęokoliczność.Potem wszakże szybko sprostowała.Mówiła cośtakiego: miałam wrażenie, że ścieram krew gąbką, ale teraz niemam pewności, a wręcz nabieram przekonania, że nie miałamwtedy do czynienia z krwią.- Okazało się, że nie miała.Na jej ubraniu, na rękach, natwarzy, szyi nie odnaleziono po zatrzymaniu ani odrobiny krwi.Po południu dwóch aresztantów w asyście żandarma i do-zorcy wniosło Korowską na stołku na salę sądową.Ze stołkaprzeniesiono ją na wyplatany fotel z licznymi poduszkami.Usadowiona, nie poruszała się.W ramach fotela niemal malar-ski portret.Na jej pożółkłej znów twarzy pojawiły się oliwko-wozielone cienie.Oczy nie przygasały [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v