[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dybka powiodła Czyraka do odbioru reszty bagażu z obra-cającej się karuzeli.Rączka dreptała za nimi, wlokąc zwiędływieniec hawajski.Następnie, gdy Czyraka już wcale nie byłowidać spod góry walizek i toreb, Dybka wyprowadziła go nakrawężnik, gdzie krępy mężczyzna o przylizanych czarnychwłosach czekał przy połyskującej od nowości białej limuzyniemarki Buick. Pani Czyrakowa Addams? zapytał. No chyba odparła Dybka. To dla pani mężczyzna wręczył jej komplet kluczy-ków do samochodu. Szerokiej drogi. Dziękuję. Dybka rzuciła kluczykami w Czyraka.Otwórz bagażnik i załaduj tam rzeczy.Czyrak wypuścił z rąk wszystkie walizki i torby, które zwa-liły się z łoskotem na ziemię. Skąd mamy ten samochód? zapytał, otwierając bagażnik. Kupiłam go na kartę kredytową. Dybka wyjęła ko-smetyczkę i zaczęła szminką poprawiać usta.146 Ale dlaczego taki nowy rzekł markotnie Czyrak. Itaki biały.Dybka poprawiła go. Zciślej mówiąc, w kolorze kości.Mój ulubiony kolor. W takim razie mnie też się podoba. Czyrak starał sięzgadzać na wszystko.Dybka wolałaby już niemal, żeby się tak nie starał.Skoronie udaje się go zabić, to mógłby przynajmniej wściec się nanią i zniknąć.Ale bez względu na to, jak okrutnie go traktowa-ła, on po prostu wracał i łasił się jak szczeniaczek. Czyrak! powiedziała. Tak? Kto wie, czy nie zostaniemy ze sobą.przez jakiś czas rzekła Dybka, aż skręcając się na samą myśl.Ciągle jeszczenie wyrzekła się nadziei, że w końcu zdoła go jakoś uśmiercić. Przez całe życie twoje i moje, cara mia Czyrak po-patrzył na nią rozkochanym wzrokiem. Co? spytała Dybka. Mon ch�re wykrzyknął w uniesieniu Czyrak. Gadaj po angielsku! zirytowała się Dybka. Pumpkin rzekł Czyrak, zatrzaskując bagażnik. Słuchaj odezwała się Dybka, zajmując miejsce natylnym siedzeniu. Powiedzmy sobie szczerze.Jeżeli mamsię z tobą pokazywać, to musimy wprowadzić pewne zmiany. Zmiany? Czyrak nic z tego nie rozumiał. A coś ty myślał powiedziała Dybka. No! wsiadaj iprowadz.Nazajutrz kilka wozów do przeprowadzek zajechało przedogromną, krzykliwie bogatą i nowoczesną rezydencję w stylu147 kolonialnym, otoczoną rozległym trawnikiem i wysokim, bia-łym, żelaznym ogrodzeniem.Cała armia robotników wnosiłado środka przez główne wejście całe góry nowego umeblowa-nia.Dybka stała u drzwi, wyposażona w kliport, gdzie wpiętocały plik papierów, i pilnowała, jak robotnicy wnoszą super-nowoczesną kanapę z czarnej skóry i chromu oraz taki samkomplet foteli. To idzie do salonu zarządziła, wskazując na wielką,białą salę, gdzie pod ścianami stały rzędem czarno-złote ko-lumny.Weszli jeszcze dwaj robotnicy, niosąc biało-złoty francuskiantyk.Jeden omal nie pośliznął się na grubym, białym, fu-trzanym dywanie. Uważajcie, wy łapserdaki! krzyknęła Dybka. Tojest Ludwik Czternasty! Czyrak, chodz no tutaj!Z wnętrza domu wynurzył się Czyrak w bujnej, brązowejperuce, w nowej koszuli dżinsowej z naramiennikami, w dżin-sach startych w marmurek na kamieniu i w miękkim, białymobuwiu na indyjskiej gumie, o wysokich cholewkach.Sięgnąłsobie do głowy. Co ty robisz? ofuknęła go Dybka. Bo mnie swędzi rzekł Czyrak. Nie dotykaj! krzyknęła Dybka. Póki ci ten parchnie odpadnie.Czyrak pociągał się tu i ówdzie za ubranie, w którym naj-wyrazniej czuł się nieswojo. Czy uważasz, że ten strój naprawdę do mnie pasuje? Oczywiście, że nie! przywołała go do porządku Dyb-ka. I właśnie o to chodzi!Czyrak niezupełnie pojmował, dlaczego Dybka nie chce,aby chodził w pasującym ubraniu, ale zanim zdążył coś po-wiedzieć, podszedł robotnik niosący ozdobną, złotą lampę na148 podstawie w kształcie dwóch splecionych ze sobą wężów. Gdzie pani każe to umieścić? zapytał. Na pierwszym piętrze ofuknęła go Dybka. W bu-duarze.Tylko ostrożnie.Robotnik skinął głową, ale zanim zdążył wejść na czarno-białe schody, Czyrak zastąpił mu drogę. Hej oświadczył z dumą. Jestem jej mężem.Robotnik popatrzył na niego dziwnie i obszedł go w kółko. Czyrak! Dybka przesłała mu ostre spojrzenie. Daj buzi Czyrak ułożył usta w dzióbek. Daj dwadzieścia dolarów odgryzła się Dybka.Czyrak zaczął grzebać w kieszeni.Dybka spojrzała na ulicę i nagle spostrzegła, że nadjeżdżanią samochód o znajomym wyglądzie.Okręciła się na pięcie ipopchnęła Czyraka tak mocno, że poleciał z powrotem do sa-lonu. Kryj się! wrzasnęła. Właz do swego pokoju i niepokazuj się, póki cię nie zawołam. Dlaczego? zapytał Czyrak. Bo ja tak każę odszczeknęła mu Dybka. Concetta!Ukazała się kobieta w błękitnym ubiorze pokojówki.Słucham, panno Dybko? Deboro! krzyknęła na nią Dybka. Jadą tu ludzie.Odpraw ich.Po chwili na podjazd przed domem wtoczył się Rolls Phan-tom Addamsów.Wysiadła z niego Mortycja z Grobertem naręku, a za nią Babunia, Fernando i Wyrak.Weszli ostrożniena schody od frontu i nacisnęli dzwonek.Pokojówka otworzyła im drzwi. Czym mogę służyć?149 Chcielibyśmy zobaczyć się z Dybka i Czyrakiem rze-kła Mortycja. Przykro mi, ale państwa nie ma w domu odparłaConcetta. Czyrak jest nastawa! Fernando. Czuję, jak śmier-dzi.Pokojówka odwróciła się i krzyknęła w głąb domu: Panno Dybko! Deboro! odwrzasnęła jej Dybka.Concetta przytrzymała im drzwi.Addamsowie weszli przezmarmurowy przedpokój i stanęli jak wryci, ze zgrozą rozglą-dając się po czarno-złotych kolumnach.Meble były obite albow kwiaty od Laury Ashley, albo w pastelowe wzory technicz-ne, a na ścianach wisiały olejne abstrakcje typu motelowego.Pośrodku pięły się wspaniałe schody z białego marmuru zczarną wykładziną.Mortycja zdrętwiała. Fernando zapytała podejrzliwie gdzie my jeste-śmy? Jakby coś znajomego Babunia rozejrzała się wokół [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Dybka powiodła Czyraka do odbioru reszty bagażu z obra-cającej się karuzeli.Rączka dreptała za nimi, wlokąc zwiędływieniec hawajski.Następnie, gdy Czyraka już wcale nie byłowidać spod góry walizek i toreb, Dybka wyprowadziła go nakrawężnik, gdzie krępy mężczyzna o przylizanych czarnychwłosach czekał przy połyskującej od nowości białej limuzyniemarki Buick. Pani Czyrakowa Addams? zapytał. No chyba odparła Dybka. To dla pani mężczyzna wręczył jej komplet kluczy-ków do samochodu. Szerokiej drogi. Dziękuję. Dybka rzuciła kluczykami w Czyraka.Otwórz bagażnik i załaduj tam rzeczy.Czyrak wypuścił z rąk wszystkie walizki i torby, które zwa-liły się z łoskotem na ziemię. Skąd mamy ten samochód? zapytał, otwierając bagażnik. Kupiłam go na kartę kredytową. Dybka wyjęła ko-smetyczkę i zaczęła szminką poprawiać usta.146 Ale dlaczego taki nowy rzekł markotnie Czyrak. Itaki biały.Dybka poprawiła go. Zciślej mówiąc, w kolorze kości.Mój ulubiony kolor. W takim razie mnie też się podoba. Czyrak starał sięzgadzać na wszystko.Dybka wolałaby już niemal, żeby się tak nie starał.Skoronie udaje się go zabić, to mógłby przynajmniej wściec się nanią i zniknąć.Ale bez względu na to, jak okrutnie go traktowa-ła, on po prostu wracał i łasił się jak szczeniaczek. Czyrak! powiedziała. Tak? Kto wie, czy nie zostaniemy ze sobą.przez jakiś czas rzekła Dybka, aż skręcając się na samą myśl.Ciągle jeszczenie wyrzekła się nadziei, że w końcu zdoła go jakoś uśmiercić. Przez całe życie twoje i moje, cara mia Czyrak po-patrzył na nią rozkochanym wzrokiem. Co? spytała Dybka. Mon ch�re wykrzyknął w uniesieniu Czyrak. Gadaj po angielsku! zirytowała się Dybka. Pumpkin rzekł Czyrak, zatrzaskując bagażnik. Słuchaj odezwała się Dybka, zajmując miejsce natylnym siedzeniu. Powiedzmy sobie szczerze.Jeżeli mamsię z tobą pokazywać, to musimy wprowadzić pewne zmiany. Zmiany? Czyrak nic z tego nie rozumiał. A coś ty myślał powiedziała Dybka. No! wsiadaj iprowadz.Nazajutrz kilka wozów do przeprowadzek zajechało przedogromną, krzykliwie bogatą i nowoczesną rezydencję w stylu147 kolonialnym, otoczoną rozległym trawnikiem i wysokim, bia-łym, żelaznym ogrodzeniem.Cała armia robotników wnosiłado środka przez główne wejście całe góry nowego umeblowa-nia.Dybka stała u drzwi, wyposażona w kliport, gdzie wpiętocały plik papierów, i pilnowała, jak robotnicy wnoszą super-nowoczesną kanapę z czarnej skóry i chromu oraz taki samkomplet foteli. To idzie do salonu zarządziła, wskazując na wielką,białą salę, gdzie pod ścianami stały rzędem czarno-złote ko-lumny.Weszli jeszcze dwaj robotnicy, niosąc biało-złoty francuskiantyk.Jeden omal nie pośliznął się na grubym, białym, fu-trzanym dywanie. Uważajcie, wy łapserdaki! krzyknęła Dybka. Tojest Ludwik Czternasty! Czyrak, chodz no tutaj!Z wnętrza domu wynurzył się Czyrak w bujnej, brązowejperuce, w nowej koszuli dżinsowej z naramiennikami, w dżin-sach startych w marmurek na kamieniu i w miękkim, białymobuwiu na indyjskiej gumie, o wysokich cholewkach.Sięgnąłsobie do głowy. Co ty robisz? ofuknęła go Dybka. Bo mnie swędzi rzekł Czyrak. Nie dotykaj! krzyknęła Dybka. Póki ci ten parchnie odpadnie.Czyrak pociągał się tu i ówdzie za ubranie, w którym naj-wyrazniej czuł się nieswojo. Czy uważasz, że ten strój naprawdę do mnie pasuje? Oczywiście, że nie! przywołała go do porządku Dyb-ka. I właśnie o to chodzi!Czyrak niezupełnie pojmował, dlaczego Dybka nie chce,aby chodził w pasującym ubraniu, ale zanim zdążył coś po-wiedzieć, podszedł robotnik niosący ozdobną, złotą lampę na148 podstawie w kształcie dwóch splecionych ze sobą wężów. Gdzie pani każe to umieścić? zapytał. Na pierwszym piętrze ofuknęła go Dybka. W bu-duarze.Tylko ostrożnie.Robotnik skinął głową, ale zanim zdążył wejść na czarno-białe schody, Czyrak zastąpił mu drogę. Hej oświadczył z dumą. Jestem jej mężem.Robotnik popatrzył na niego dziwnie i obszedł go w kółko. Czyrak! Dybka przesłała mu ostre spojrzenie. Daj buzi Czyrak ułożył usta w dzióbek. Daj dwadzieścia dolarów odgryzła się Dybka.Czyrak zaczął grzebać w kieszeni.Dybka spojrzała na ulicę i nagle spostrzegła, że nadjeżdżanią samochód o znajomym wyglądzie.Okręciła się na pięcie ipopchnęła Czyraka tak mocno, że poleciał z powrotem do sa-lonu. Kryj się! wrzasnęła. Właz do swego pokoju i niepokazuj się, póki cię nie zawołam. Dlaczego? zapytał Czyrak. Bo ja tak każę odszczeknęła mu Dybka. Concetta!Ukazała się kobieta w błękitnym ubiorze pokojówki.Słucham, panno Dybko? Deboro! krzyknęła na nią Dybka. Jadą tu ludzie.Odpraw ich.Po chwili na podjazd przed domem wtoczył się Rolls Phan-tom Addamsów.Wysiadła z niego Mortycja z Grobertem naręku, a za nią Babunia, Fernando i Wyrak.Weszli ostrożniena schody od frontu i nacisnęli dzwonek.Pokojówka otworzyła im drzwi. Czym mogę służyć?149 Chcielibyśmy zobaczyć się z Dybka i Czyrakiem rze-kła Mortycja. Przykro mi, ale państwa nie ma w domu odparłaConcetta. Czyrak jest nastawa! Fernando. Czuję, jak śmier-dzi.Pokojówka odwróciła się i krzyknęła w głąb domu: Panno Dybko! Deboro! odwrzasnęła jej Dybka.Concetta przytrzymała im drzwi.Addamsowie weszli przezmarmurowy przedpokój i stanęli jak wryci, ze zgrozą rozglą-dając się po czarno-złotych kolumnach.Meble były obite albow kwiaty od Laury Ashley, albo w pastelowe wzory technicz-ne, a na ścianach wisiały olejne abstrakcje typu motelowego.Pośrodku pięły się wspaniałe schody z białego marmuru zczarną wykładziną.Mortycja zdrętwiała. Fernando zapytała podejrzliwie gdzie my jeste-śmy? Jakby coś znajomego Babunia rozejrzała się wokół [ Pobierz całość w formacie PDF ]
