Welsh Natalie Skazana na piekło (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kilka razy cudemuniknęliśmy ugrzęznięcia w błocie.Kiedy dotarł na drugi brzeg,wszyscy klaskali i krzyczeli z radości.Co prawda z przodu auto�busu dostało się trochę wody, ale nie było to niebezpieczne.Byłam niezmiernie szczęśliwa i nawet przyszło mi do głowy,że może to znak z góry, że wszystko pójdzie gładko, przynaj�mniej do Ejido.Pomyślałam o Jos� i znowu wpadłam w panikę.Trzy godzinyopóznienia, pewnie już na mnie nie czeka i będę musiała wracać.Strasznie się denerwowałam, gdy wjeżdżaliśmy na dworzecautobusowy.W każdej chwili mogłam się natknąć na gwardzi�stów, a że do M�ridy było stąd niedaleko, któryś mógł mnie roz�poznać.W tłumie szukałam wzrokiem Jos�.Zcisk był ogromny,samochody walczyły o każdą wolną przestrzeń. Nawet jeśli Jos� tu jest, to jak ja go znajdę?" - myślałamz rozpaczą.W tym momencie zobaczyłam Alejandra, któryniósł kawę.Wierny przyjaciel Jos� miał nam towarzyszyć,dopóki bezpiecznie nie przekroczymy granicy.Zaraz zaprowa�dził mnie do Jos�, szalejącego z niepokoju.Padliśmy sobie w ramiona.Szczęśliwa, a jednocześnie zde�nerwowana i przejęta, usiłowałam szybko opowiedzieć muo wszystkich przygodach.- I tak czekałbym na ciebie cały dzień - przerwał mi spokoj�nie.- A jakby było trzeba, to i całą noc.Po początkowej euforii też zaczął się denerwować, wręczpanikować, i zdecydował, że natychmiast ruszamy dalej.- Nie pojedziemy autobusem, wezmiemy taksówkę.Znalezliśmy taksówkę jadącą do Cucuty.Jechali nią jużdwaj Kolumbijczycy, ale zgodzili się na wspólną podróż.Naszczęście nie mieli dużo rzeczy, bo nasze plecaki zajęły całybagażnik.Po tej stronie Ejido drogi nie były zalane i taksówkaruszyła w trasę bez przeszkód.Trudna to była podróż.Jos�,który nigdy się niczym specjalnie nie przejmował, teraz pobladłi w ogóle się nie odzywał.Zwykle śmiał się i żartował, tymrazem nie było mu do śmiechu.Mnie z kolei przy każdym kolej�nym punkcie kontrolnym ogarniało coraz większe zdenerwo�wanie.%7łałowałam, że zdecydowaliśmy się na taksówkę.Lepiejbyło jechać autobusem, bo gwardziści rzadziej je sprawdzali.Jednak nic nie mówiłam.Przede wszystkim z całego naszego towarzystwa to ja naj�bardziej zwracałam na siebie uwagę, bo raczej nie wyglądałamna Wenezuelkę.Udawałam więc, że śpię, żeby przynajmniejmoich niebieskich oczu nie było widać.Jednak nie mogłamtego robić za każdym razem, bo wzbudziłabym podejrzeniau współtowarzyszy podróży.W szóstym punkcie kontrolnymkazano się nam zatrzymać.Strasznie się bałam, że zażądająotwarcia bagażnika i zobaczą plecaki.Gwardzista wsunął głowędo środka i zagadał do mnie.Taksówkarz, który doskonale wie�dział, że znam język, odparł natychmiast:- To gringo, nie mówi słowa po hiszpańsku.Gwardzista stracił zainteresowanie i machnął, żeby jechać.Nie wiem, dlaczego kierowca nazwał mnie turystką.Możepo prostu mu się śpieszyło i nie miał ochoty, żeby gwardzistanas zatrzymywał na jakieś pogawędki.Jakoś zapanowałam nad nerwami i w następnych punktachkontrolnych było lepiej, za to Jos� cały czas siedział sztywnyi blady z napięcia.Do granicy został nam już kawałeczek.Przedtem nale�żało zdobyć stempel w paszporcie, ale baliśmy się ryzykować,bo nie wiedzieliśmy, czy nie znalazłam się już w kartotece kom�puterowej i moje nazwisko nie wywoła alarmu.Kolumbijczycy wysiedli w miasteczku przed samą granicą.Trochę się wtedy rozluzniłam, bo już nie musiałam odgrywaćroli zwykłej turystki.Taksówkarz wytłumaczył nam cały processtemplowania paszportów. Ale wiele osób jadących do Cucuty w ogóle się tymnie przejmuje - dodał pocieszająco.- W takim razie damy sobie spokój.W końcu jedziemytylko do C�cuty - powiedziałam niby obojętnie.Jos� nadal sie�dział jak sparaliżowany.Przez całą drogę milczał.Taksówkarz przyjął to do wiadomości i ruszyliśmy.Kiedypodjeżdżaliśmy do przejścia granicznego, miałam kompletniewyschnięte usta i bałam się strasznie.Gwardziści zatrzymywaliwszystkich.Siedziałam bez ruchu i zaciskałam mocno kciuki.Przymknęłam oczy, bo jedyne, co mi przyszło do głowy, to znówudawać, że śpię.Zabrzmi to nieprawdopodobnie, ale efektbył taki, że puszczono nas bez żadnej kontroli.Na twarz Jos�z wolna zaczęły wracać kolory.Kawałek dalej ujrzeliśmy napis z najpiękniejszymi słowami,jakie przeczytałam w życiu:.Bienvenido Columbia".Padliśmysobie z Jos� w ramiona.Kiedy niebezpieczeństwo minęło, od razu poweselał [ Pobierz całość w formacie PDF ]