13. Robert Jordan Koło Czasu t7 cz1 Czara Wiatrów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A jednak zarówno te gładkolice jakEdarra, jak i te obdarzone skórzastymi twarzami jak siwowłosa Sorilea, demonstrowa-ły opanowanie, którym dorównywały Aes Sedai.Przeważnie pełne gracji i wysokie jakwiększość Aielów, zdawały się całkiem ignorować siostry.Sorilea spojrzała na pojmane do niewoli kobiety, nie zatrzymując jednak wzroku nażadnej, pogrążona w cichej rozmowie z Edarrą i jeszcze jedną Mądrą jasnowłosą kobie-tą, której imienia nie znał.Gdyby tylko słyszał, o czym rozmawiają.Przeszły obok, ani57na jotę nie zmieniając tych niczym nie zmąconych twarzy, ale ich zapachy to była cał-kiem inna sprawa.W momencie, gdy Sorilea spojrzała na Aes Sedai, wydzielana przeznią woń stała się zimna i daleka, ponura i pełna zawziętości, a tamte dwie też zaczęłypachnieć inaczej, kiedy do nich zagadała, jakby chciały się do niej dopasować. Niezły bigos warknął. Jakiś kłopot? spytał Aram, przysiadając na piętach, z prawą ręką gotową po-mknąć do rękojeści miecza o kształcie wilczego łba, wystającej mu ponad ramieniem.Nauczył się znakomicie władać tą bronią w bardzo krótkim czasie i nigdy nie stronił odtej umiejętności. Nie mamy żadnych kłopotów, Aram. Nie było to całkowite kłamstwo.Wyrwa-ny ze swych ponurych medytacji, Perrin popatrzył na innych jakby po raz pierwszy.Nawszystkich razem.Nie spodobało mu się to, co zobaczył, przy czym Aes Sedai stanowi-ły tylko jeden z elementów tego obrazu.Cairhienianie i Mayenianie obserwowali Aielów z podejrzliwością, odwzajemniającnieufność Aielów, zwłaszcza w stosunku do Cairhienian.I nie można się temu dziwić.Aielowie słynęli z tego, że nie traktowali przyjaznie nikogo, kto urodził się po tej stro-nie Grzbietu Zwiata, a już zwłaszcza Cairhienian.Prosta prawda była taka, że Aielowiei Cairhienianie nienawidzili się wzajem tak zażarcie, jak tylko można się nienawidzić.%7ładna ze stron tak naprawdę nie odłożyła swej wrogości na bok, ale aż do teraz żywiłprzekonanie, że będą ją trzymali na uwięzi.Jeśli nie z innych powodów, to przynajmniejdla Randa.A tymczasem w obozie zapanował pewien dziwny nastrój, napięcie, któresprawiało, że jego mieszkańcy byli nadzwyczaj podminowani.Rand odzyskał wolnośći odtąd wszystkie tymczasowe sojusze stawały się takie, jakie w istocie były: tymczaso-we.Aielowie ważyli w dłoniach włócznie za każdym razem, gdy spoglądali na Cairhie-nian, a Cairhienianie ponuro gładzili miecze.Podobnie Mayenianie; ci nie wiedli spo-rów z Aielami, nigdy z nimi nie walczyli, wyjąwszy czasy Wojny z Aielami, podczas któ-rej walczyli z nimi wszyscy, ale nie było żadnych wątpliwości, po czyjej stronie stanęlibyw razie jakiegoś starcia.Oni i prawdopodobnie również ludzie z Dwu Rzek.Najbardziej jednak ów ponury nastrój udzielił się Asha manom i Mądrym.Odzia-ni w czarne ka5�any mężczyzni zwracali tyleż samo uwagi na Panny i siswai aman, cona Cairhienian albo Mayenian względnie ludzi z Dwu Rzek, ale przypatrywali się Mą-drym z minami niemal równie posępnymi jak te, które przybierali na widok Aes Sedai.Całkiem możliwe, że nie dostrzegali większej różnicy między jedną kobietą, która po-trafiła władać Mocą, a inną.Każda mogła okazać się wrogiem i niebezpiecznym prze-ciwnikiem; trzynaście razem stanowiło śmiertelne niebezpieczeństwo, a wszak w obo-zowisku, względnie w jego okolicy, znajdowało się więcej niż dziewięćdziesiąt Mądrych.Mniej niż połowa wszystkich Asha manów, ale nadal dość, by im zaszkodzić, gdyby takpostanowiły.Kobiety, które potrafiły przenosić, a mimo to zdawały się podążać za Ran-58dem; zdawały się podążać za Randem, a mimo to były kobietami, które potrafiły prze-nosić.Mądre popatrywały na Asha manów niemal równie chłodnym okiem jak na Aes Se-dai.Asha mani byli mężczyznami, którzy potrafili przenosić, ale szli za Randem; szli zaRandem, ale.Rand stanowił szczególny przypadek.Według Gaula proroctwa Aielównigdzie nie zawierały wzmianki, jakoby ten ich Car a carn potrafił przenosić, ale Aie-lowie zdawali się udawać, że ów niewygodny fakt nie istnieje.Po Asha manach zaś niebyło w proroctwach ani śladu.Dla Mądrych to musiało wyglądać tak, jakby nagle od-kryły, że po ich stronie walczy stado wściekłych lwów.Jak długo pozostaną lojalne?Może już teraz należało przykrócić im cugli.Wsparł głowę o koło wozu i siedział tak z zamkniętymi oczami, z piersią unoszącąsię od cichego śmiechu pozbawionego wesołości.W dniu Wysokiego Chasaline należa-ło myśleć o dobrych rzeczach. A żebym sczezł pomyślał z goryczą powinienem był pójść razem z Randem.Nie, najważniejsze, że się dowiedział, i że dowiedział się zawczasu.Tylko co, na Zwia-tłość, miał teraz zrobić? Jeżeli Aielowie, Cairhienianie i Mayenianie zaczną ze sobą wal-czyć albo, co gorsza, Asha mani i Mądre.to była beczka pełna węży, ale musiałby wsa-dzić rękę do środka, żeby sprawdzić, które z nich są jadowite. Zwiatłości, jakbym chciał być w domu, razem z Faile, i pracować w kuzni, gdzie niktnie nazywałby mnie cholernym lordem. Twój koń, lordzie Perrinie.Nie powiedziałeś, czy chcesz Steppera czy Bieguna,więc osiodłałem. Na widok wściekłego spojrzenia złotych oczu Perrina, Kenly Ma-erin przywarł płochliwie do końskiego boku.Perrin uspokoił go gestem ręki.To nie wina Kenly ego.Trzeba wytrzymać to, czegosię nie da naprawić. Spokojnie, chłopcze.Postąpiłeś jak należy.Może być Stepper.Dobrze wybrałeś. Nie znosił przemawiać do Kenly ego w taki sposób.Niski i krępy Kenly ledwie osią-gnął wiek, by móc się ożenić albo wyjechać z domu do tej bródki, którą usiłował so-bie wyhodować wzorem Perrina, z pewnością brakowało mu lat ale walczył z trol-lokami w Polu Emonda i dobrze się spisał poprzedniego dnia.Chłopiec uśmiechnął sięszeroko, gdy usłyszał pochwałę z ust lorda Perrina zwanego Przeklętym Złotookim.Perrin wstał i zabrał topór spod wozu, gdzie go ukrył, żeby przynajmniej na razieo nim nie myśleć, po czym wepchnął drzewce za pętlę u pasa.Ciężkie ostrze w kształ-cie półksiężyca równoważył gruby kolec; narzędzie służące do zabijania.Dłoń za do-brze znała drzewce topora, by mógł poczuć ulgę.Czy jeszcze pamięta dobry młot z kuz-ni? Oprócz Lorda Perrina istniały jeszcze inne rzeczy, których nie mógł już zmienić.Pewien przyjaciel powiedział mu kiedyś, że będzie musiał wielokrotnie brać topór doręki, zanim zacznie lubić się nim posługiwać.Mimo upału zadygotał pod wpływem tejmyśli.59Wskoczył na siodło Steppera, ocienione przez Arama siedzącego na siwku, i usado-wił się twarzą ku południu, czyli w stronę kręgu utworzonego z wozów.Loial, co naj-mniej o połowę wyższy od najwyższego z Aielów, właśnie przestępował ostrożnie naddyszlami wozów.Przez tę swoją posturę wyglądał tak, jakby mógł połamać ciężkie kło-dy jednym nieuważnym krokiem.W dłoni jak zwykle trzymał jakąś książkę, zaznacza-jąc grubym palcem miejsce, gdzie skończył czytać, a pojemne kieszenie ka5�ana wy-brzuszały się od innych tomów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v