[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przy placu mieszkaÅ‚a CatherineDeneuve, ta najbardziej francuska ze wszystkich aktorek, która codziennie robiÅ‚a zakupy wokolicznych sklepach.Na placu mieÅ›ciÅ‚ siÄ™ także wielki butik Saint Laurenta, jak równieżkawiarnie, ratusz szóstej dzielnicy i lokalna stacja straży pożarnej.MieszkaliÅ›my zaledwie parÄ™ kroków od naszych dwóch ulubionych paryskich piwiarni, Lippai La Coupole i dwie przecznice od Ogrodu Luksemburskiego.W pobliżu byÅ‚y także SaintGermain des Prés, Café de Flore i Les Trois Canettes, które siÄ™ nic nie zmieniÅ‚y od 1948 roku.Gdybym miaÅ‚a wskazać najlepsze miejsce w Paryżu, byÅ‚oby to wÅ‚aÅ›nie tam, gdzie znajdowaÅ‚y siÄ™wszystkie moje ukochane dawne miejsca spotkaÅ„.Nie posiadaÅ‚am siÄ™ z radoÅ›ci i podniecenia, żeudaÅ‚o nam siÄ™ znalez
ć to tak bardzo paryskie gniazdko.Budynek, w którym mieściło się nasze mieszkanie, był tak stary, że znajdował się pod ochronąInstytutu Sztuk Pięknych i można w nim było dokonywać jedynie przeróbek wewnątrz.Ktoś jużurządził ogromną, nowoczesną i doskonale pomyślaną łazienkę i obok głównej sypialnizainstalował kilka szaf w ścianach.Długi salon był zaopatrzony w szereg oszklonych drzwi wychodzących na ogród, a na jegosamym końcu znajdował się wielki kominek.Poza wspaniałym hallem wejściowym i jadalniąwyłożoną boazerią, były tam duże gabinety dla Steve a i dla mnie oraz bardzo wygodnemieszkanie przy drugiej klatce schodowej, dla kucharki albo gosposi.Nasze mieszkanie zajmowało trzy piętra i otaczało wewnętrzny ogród.Przed wiekami wbudynku tym mieścił się klasztor, w którym żyli członkowie zakonu Les Petits Peres Blancs, a nanajniższym poziomie znajdowały się trzy ogromne piwnice win, duża pralnia, garaż na dwasamochody, jak również pokój mojej nowej sekretarki, Florence z którego otwierał się widok naogród.Kiedy mieszkaliśmy na Ile Saint Louis i odwiedzał nas ktoś z rodziny, umieszczaliśmy go wpobliskim hotelu.Właśnie tam, w recepcji, znalazłam ładną, jasnowłosą Florence i namówiłamją, żeby przyszła do mnie pracować.Alberta udało nam się pozbyć w wyniku zwykłegoprzekupstwa, a Florence zatrudniła odpowiedzialnego kierowcę.Kazałam jej zająć sięposzukiwaniem kucharki i sprzątaczki, a sama zabrałam się za urządzanie mieszkania, tak abymjak najszybciej mogła przystąpić do pracy nad moją nową książką.W końcu ze wszystkim się uporałam, ale nie ustrzegłam się poważnego błędu, całkowicieprzeoczywszy fakt, że światło w Paryżu jest zupełnie inne niż światło w Beverly Hills.Zawzięłam się, żeby stworzyć w mieszkaniu kalifornijską atmosferę, która będzie stanowiłaprzeciwwagę dla okropnej paryskiej pogody  oto pomysł, który kłóci się ze wszystkimiprawami natury.Tkaniny i kolory, które byłyby doskonałe w Los Angeles, były rzeczywiście olśniewającewieczorem, w sztucznym świetle i nasi przyszli goście stwierdziliby, że mamy uroczemieszkanie, zwłaszcza po włączeniu oświetlenia ogrodu.Ale w ciągu dnia całe to miejsce byłoprzygnębiające, cała wesoła atmosfera gdzieś się ulatniała, ustępując miejsca szaremu światłu,kiedy w Paryżu była dobra pogoda, ale przy złej pogodzie, było tam po prostu ponuro.Teraz, zbyt póz
no, zrozumiałam, że aby uzyskać wrażenie ciepła w zimnym klimacie i przyzłym oświetleniu, trzeba używać ciemnych, głębokich barw: czerwieni, zieleni i ciemnego brązu.Z pewnością udowodniłam w ten sposób, że dobrze zrobiłam, nie próbując zostać dekoratorkąwnętrz.Ponadto, jak się miało okazać, pogoda w ciągu najbliższych dwóch lat pobiła wszelkierekordy.Miesiąc w miesiąc padał deszcz ze śniegiem lub grad, było przeraz
liwie zimno ideszczowo, i trwało to tak długo, że nie mogliśmy się doczekać wiosny czy jesieni, a jedynąprzerwę stanowiły okropnie gorące i niezwykle krótkie lata.Jak gazety lubiły przypominać, byłyto NAJGORSZE TRZY KOLEJNE LATA W HISTORII FRANCUSKIEGO INSTYTUTUMETEOROLOGII (podkreślenie moje).* * *Stopniowo wyszły na jaw rozmaite minusy mieszkania, które kupiłam w takim pośpiechu.Ogromny salon był zbyt duży, żeby można go było właściwie ogrzać, a kominek nie dał sięuruchomić.Z Belgii ściągnęliśmy specjalne grzejniki, które zainstalowaliśmy w sypialni i wgabinetach; musieliśmy także urządzić zupełnie na nowo kuchnię, co spowodowało taki wzrostzużycia prądu, że poprosiłam o przeprowadzenie oficjalnej kontroli, obawiając się, że wszystkomoże wylecieć w powietrze, jeśli tylko włączę dodatkowo zwykłą lampkę.Force po francusku oznacza rozporządzalną energię elektryczną, a inspektor oznajmił zwidoczną dezaprobatą, że w mieszkaniu zainstalowano force, która mogłaby zasilać niewielkiszpital.Kiedy dostałam pierwszy, comiesięczny rachunek za elektryczność, opiewający na ponaddwa tysiące dolarów, zrozumiałam, dlaczego Francuzi są tak oszczędni, używając żarówek czygrzejników.Ale o ile pamiętam, to jeszcze nie wtedy pojawiły się pierwsze wątpliwości wzwiązku z kupnem tego mieszkania.Skoro ogrzanie i oświetlenie mieszkania kosztowało kilkatysięcy dolarów miesięcznie, cóż mogliśmy na to poradzić, pytałam siebie zuchowato.Póz
niej mieliśmy się przekonać, że kiedy pogoda była przyzwoita i odważyliśmy się wreszciewyjść do ogrodu na drinka, wszyscy sąsiedzi mieli szeroko pootwierane okna, co zresztą niepowinno dziwić, bo takie okazje były raczej rzadkie.Ich rozmowy telefoniczne, telewizja,muzyka i głośne kłótnie były nie tylko doskonale słyszalne, lecz jakby wzmocnione w komorzepogłosowej i odbijające się od czterech ścian, otaczających nasz ogród.Było zupełnie tak,jakbyśmy mieszkali na dnie kwadratowej studni albo wewnątrz skrzypiec, na których ktośniemożebnie rzępoli.Albo też, musiałam to wreszcie przyznać, jak w drogiej, historycznejkamienicy.Kiedy wychodziliśmy na zewnątrz, byliśmy często obserwowani przez dziesiątki ludzi, zktórych wielu prawdopodobnie zazdrościło nam  niesłusznie!  tego ogrodu.Po dwóch czytrzech próbach, kiedy próbowaliśmy udawać, że jesteśmy sami, i czując się jak trzeciorzędniaktorzy w sztuce Noela Cowarda, przestaliśmy wychodzić do ogrodu w pogodne wieczory, alebyły one tak nieliczne, że, prawdę mówiąc, nie było czego żałować; tak sobie przynajmniejmówiłam, starając się za  głuszyć myśli, w których powtarzały się słowa,  ty skończonaidiotko dlaczego nie pomyślałaś o tym wcześniej?Nad naszym ogrodem wznosiło się pięć pięter, na których mieszkali ludzie.Najwyższe piętraznajdowały się na tyle wysoko, że wpadało tam dzienne światło, które do nas docierało jedynielatem a i to tylko przez godzinę lub dwie, dopóki słońce nie schowało się za murami i wszystkoznów nie pogrążyło się w cieniu. Czy nie pomyślałaś , zapytała Sybille, kiedy siadła i przyglądała się ogrodowi, wkrótce potym, jak kupiliśmy mieszkanie,  że mogłaś mnie poprosić, żebym przyszła i obejrzała je, zanimpodejmiesz decyzję? Powiedziałabym Ci wtedy, abyś nigdy, ale to nigdy, go nie kupowała! Jeśliw Paryżu chcesz mieć mieszkanie pełne światła, musisz kupować lokal na ostatnim piętrze.Aleprzypuszczam, że jest już za póz
no, prawda?Rzeczywiście.Słowa Sybille tylko potwierdziły moje wątpliwości, które próbowałamlekceważyć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trzylatki.xlx.pl