Czas Honoru Przed BurzÄ

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wybuch uszkodził tylko jedną ścianębanku, ale jego skutki były piorunujące.Niemcy nie mieli już wątpliwości, że nastąpiłzmasowany atak podziemia.Na Szucha rozdzwoniły się wszystkie telefony.Ciężarówkiz żołnierzami, a nawet wozy pancerne ruszyły w kierunku zaatakowanych obiektów.Rainer dowiedział się o wybuchach niemal natychmiast.Zadrżał ze zgrozy.Nie wiedziałjeszcze, co łączy ze sobą oba wydarzenia, ale instynkt podpowiadał mu, że z całą pewnością sąpowiązane.W powietrzu wisiała jakaś katastrofa, był tego pewien.Miał jednak za mało tropów,żeby postawić jakąś hipotezę.Jedyne, co mógł zrobić, to wyrzucić raz na zawsze swoją odznakędetektywa, zerwać ostatecznie jedyną nić, która wiązała go z przeszłością błyskotliwego młodegoinspektora w Lyonie, i złapać się ze wszystkich sił tego, co mogło go ocalić biurkawarszawskiego szefa Gestapo.Chwycił bez wahania za słuchawkę telefonu i nie poznającwłasnego głosu, zaczął krzyczeć jak ostatni prostak, że stu polskich bandytów z Pawiaka mazostać natychmiast rozstrzelanych, a Maria Konarska aresztowana i wywieziona do Auschwitz!O tym, że w kilku dzielnicach Warszawy zapanowała kompletna panika, nie miał pojęciaani SS-Rottenf�hrer Ludwig Blumst, który prowadził ciężarówkę z pieniędzmi z Reichsbanku,ani Peter Luft, komendant straży bankowej, który jechał z tyłu wraz z trzema strażnikamisamochodem ochrony.Owszem, w obu autach słychać było jakąś daleką eksplozję, ale niktz konwojentów nie zwrócił na nią zbytniej uwagi.Wszyscy pomyśleli, że wysadzono jakąśkamienicę w getcie.Kierowca Blumst nie przerwał nawet pogwizdywania Lili Marleen[66].Jegopodejrzenia wzbudziły dopiero barierki ustawione w poprzek drogi i dwaj robotnicyw magistrackich czapkach, którzy kierowali ruch samochodowy na prawo.Zatrzymał autoi wychylił się przez okno. Was ist los? Geschlosen odparł Janek. Roboty drogowe. Wo? Blumst spojrzał z niedowierzaniem ponad barierkę.Z samochodu ochrony wyjrzał komendant Luft. Co tam się dzieje? Blumst, niech ci pokażą papiery!Janek zerknął na Ziutka.Do wyznaczonego punktu, gdzie czekały główne siłyuderzeniowe, zostało jeszcze kilkadziesiąt metrów.Nie byli przygotowani na podobną sytuację. My tylko robimy swoje, Herr Rottenf�hrer! powiedział Janek, żeby zyskać na czasie. Może pan zadzwonić do magistratu. Papieren warknął Blumst. Beide. Janek skinął lekko głową do Ziutka.Nie było innego wyjścia.Wyjęli spod drelichówpistolety i otworzyli ogień.Pierwszy zginął Blumst.Janek trafił go czysto przez szybę.Siedzący obok żołnierz dostałw bok, ale niemal natychmiast rzucił się na ulicę i zaczął ostrzeliwać.Wszyscy strażnicyz samochodu ochrony schowali się za drzwiami i zaczęli pruć ze swoich schmeisserów. Ziutek dostał serię przez klatkę piersiową.Janek przywarł do ulicy.Kule plaskałyo bruk tuż przed jego twarzą. Doktor , stojący na rogu, dał sygnał do ataku.Sam wyciągnął pistolet i ruszył na pomocJankowi, strzelając w biegu. Naprzód! krzyknął Bronek.Gromada chłopaków pobiegła za nim, odbezpieczając broń.Władek wyglądałz ciężarówki, przygotowanej do odskoku. A szlag by was wszystkich.Zapalił silnik i zawrócił w kierunku strzelaniny. Wskakuj, Guzik! wrzasnął do biegnącego obok młodszego brata.Michał wskoczył do szoferki, wyjmując spod płaszcza swojego stena. Co za dureń zaczął strzelać! Cały plan diabli wzięli! Trzymaj się!Nacisnął pedał gazu i rąbnął z impetem w bok osobowego forda, zza którego strażnicybankowi prowadzili ostrzał ulicy.Bronek i reszta oddziału przybiegli wreszcie na miejsce.Na bankowy konwój runęłachmura ognia.Pociski gruchotały garściami po blasze.Ostrzał trwał dobrą minutę.Wreszcie Doktor dał znak do przerwania ognia.Wszyscy strażnicy byli martwi. Jesteś cały? spytał Władek, podnosząc się z fotela w ciężarówce. Zatłukę tego, co zaczął pierwszy strzelać warknął Michał, wyskakując na ulicę.Władek odetchnął z ulgą.Odszukał wzrokiem Bronka.Skinęli do siebie głowami.Gdziebył Janek? Zobaczył go, jak podnosi się z bruku. Doktor podszedł do ciężarówki z pieniędzmi.Podniósł plandekę i już chciał wskoczyćdo środka, kiedy nagle pojedynczy strzał rzucił go na plecy.Było to tak niespodziewane,że na krótką chwilę wszyscy zamarli. Bronek puścił ze stena długą serię przez plandekę ciężarówki.Zajrzał ostrożniedo środka.Na workach z pieniędzmi leżał jeszcze jeden strażnik.Był podziurawiony kulami, alewciąż jeszcze próbował podnieść swój pistolet.Bronek strzelił jeszcze raz.Ręka strażnika opadławreszcie bezwładnie.Wszyscy rzucili się do Doktora.Leżał na plecach bez ruchu, z odłupanym kawałemtwarzy i czaszki.Jedyne oko miał jeszcze otwarte i wodził nim przez chwilę po pochylających sięnad nim twarzach, jakby chciał się od nich dowiedzieć, co się stało.Trwało to tylko kilka sekund.Po chwili oko znieruchomiało i zgasło.Michał spojrzał na przyjaciół z rozpaczą.A więc tak miało być już zawsze? Tak miałoza każdym razem wyglądać zwycięstwo ? Robił, co mógł, żeby się opanować, ale mimo tozałkał cicho.Władek położył rękę na ramieniu brata.Przez głowę przemknęła mu myśl tak odrażająca,że aż wstrząsnął nim dreszcz. Ale my żyjemy.Koniec PosłowieMiędzy historią a fikcjąCykl powieściowy Czas honoru nie jest odwzorowaniem serialu telewizyjnego pod tymsamym tytułem, który pisałem wspólnie z Ewą Wencel w latach 2007 2012.To raczej powrótdo oryginalnych założeń całej sagi o losach członków jednego z cichociemnych zrzutówdo okupowanej Polski.Produkcja telewizyjna z reguły wymusza niezliczone zmianyw scenariuszu, w większości dokonywane bez udziału, a nawet wiedzy autorów.Scenarzysta to tylko pracownik najemny, ale pisarz jest człowiekiem wolnym.Po zakończeniu pracy nad serialem postanowiłem zrealizować swój pierwotny pomysłpowieściowy sagę o czterech cichociemnych , której wybrane elementy znalazły sięw naszym wspólnym scenariuszu telewizyjnym.Zdaję sobie sprawę, że dla wielu wersjatelewizyjna pozostanie już na zawsze wersją kanoniczną, lecz wychodzę z założenia, że czytelniknie oczekuje tego samego co widz, nawet jeśli jest to jedna i ta sama osoba.Powieść znacznie rozszerza granice świata Bronka Woyciechowskiego, JankaMarkiewicza oraz Władka i Michała Konarskich.Jest to świat fikcyjny, lecz oparty na solidnychfundamentach historycznych.Moi bohaterowie jednocześnie biorą udział w fabularnychwydarzeniach i przeżywają te same doświadczenia, które dla mieszkańca Warszawy w roku 1943nie były bynajmniej fikcją: cieszą się z klęski armii Paulusa pod Stalingradem, są świadkamizagłady getta, doznają szoku po odkryciu masowego mordu polskich oficerów w Katyniu.Takżewiele z fikcyjnych wydarzeń, które tworzą fabularną intrygę powieści ma prawdziwe historycznepochodzenie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v