Ellroy James Amerykański spisek

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.N�stor nosił kawałki ciał nabrzeg.Rekiny tłoczyły się, żeby coś złapać.Pete przeszedł kawałek.Ręce trzęsły mu się tak, że zapalenie papierosa zaję-ło mu wieki.Dym przyjemnie smakował.Zabijał smród.CZY ONI NIE WIE-DZ, CO TO OZNACZA.Piła stanęła.W głuchej ciszy słychać było szalone bicie jego serca.Pete wró-cił na brzeg.Rekiny do połowy wyskakiwały z wody.N�stor ładował pistolety maszynowe.Boyd kręcił się nerwowo bardzonerwowo jak na niego.Przycupnęli za wydmą.Nikt nie rozmawiał.Pete myślało Barb.411Słońce wzeszło po 5.30.Plaża była spokojna.Krew na śpiworach wyglądałajak zanieczyszczenia naniesione przez wodę.N�stor trzymał przy oczach lornet-kę.O 6.12 zobaczył coś. Widzę łódz.Jest około dwustu metrów od brzegu.Boyd zakaszlał i splunął. Delsol powiedział, że na pokładzie będzie sześciu ludzi.Większość znich musi zejść z łodzi, zanim zaczniemy strzelać.Pete usłyszał szum silnika. Zbliżają się.N�stor, ruszaj.N�stor pobiegł i kucnął przy śpiworach.Szum zmienił się w ryk.Motorówkaskakała po falach i kierowała się do brzegu.To była stara dwusilnikowa moto-rówka.N�stor pomachał.Krzyknął: Bienvenidos! Viva Fidel!Z łodzi wyskoczyło trzech mężczyzn.Trzech zostało na pokładzie.Pete zasy-gnalizował Kemperowi: A�Dy dla ciebie RESZTA moja.Boyd wypalił serię w motorówkę.Szyba rozbiła się i zepchnęła mężczyzn wstronę silników.Pete załatwił swoich jedną serią.N�stor podszedł do nich.Na-pluł im w twarze i dobił strzałami w usta.Pete pobiegł i wskoczył do łodzi.Boydokrążył tych przy silnikach i dobił.Heroina była szczelnie zapakowana w worki marynarskie.Sam ich ciężarzdumiewał.N�stor wsunął do łodzi materiał wybuchowy.Zegar bomby byłustawiony na 7.15.Pete wyładował heroinę.N�stor wrzucił śpiwory i trupy napokład.Boyd oskalpował je.N�stor powiedział: To za Playa Girón.Pete związał liną ster i odwrócił łódz.Aódz nie zboczy z kursu oprze sięwiatrowi i falom przypływu.Boyd zapalił silniki.Oba ruszyły od razu.Wysko-czyli z łodzi i patrzyli, jak odpływa.Eksploduje po odpłynięciu daleko w morze.Pete trząsł się.Boyd przywiązał skalpy do swojego plecaka.Orange Beachwyglądała, jakby się nic nie stało.Santo junior zadzwoni.Powie: Delsol orżnął mnie w interesach.Pete,znajdz tego skurczybyka.Santo nie będzie mówił o szczegółach.Nie powie, żezwiązał interesy z komunistami i zwyczajnie zdradził Kadrę.Pete czekał na ten telefon w Taxi-Tygrys.Przejął dyspozytornię Delsol niepojawił się w pracy.Taksówkarze wciąż pytali: Gdzie Wilfredo?.Ukrywa się wmelinie.N�stor go pilnuje.Mają przy sobie pół kilo hery.Boyd zawiózł resztęnarkotyku do Missisipi.Cienko wyglądał tak jakby przekroczył jakąś granicęw zabijaniu.Pete znał tę prawdziwą granicę.NIE WIECIE, KOGO OR%7łNLI-ZMY?412Zledzili Delsola od dwóch tygodni.Nie zdradził ich.Randki z heroiną zosta-łyby odwołane, gdyby to zrobił.Jest w swojej niby kryjówce.Jest ćpunem N�stor regularnie daje mu w żyłę.Wciąż czekał na ten przeklęty telefon.Była 16.30.Opuścili Orange Beachaziewięć i pół godziny temu.Dzwonili klienci.Co kilka sekund.Brakowało im samochodów Pete miałochotę krzyczeć albo przystawić sobie lufę do głowy.Teo Paez odezwał się przez interkom. Druga linia, Pete.Pan Santo.Pete wziął powoli słuchawkę. Cześć, szefie.Santo wypowiedział te słowa.Santo odezwał się, jak tylko odebrał. Wilfredo Delsol oszukał mnie.Gdzieś się ukrywa i chcę go znalezć. Co zrobił? Nie zadawaj pytań.Po prostu znajdz go i załatw to od razu.N�stor wpuścił go.Zamienił salon w narkomański chlew.Strzykawki nawierzchu.Batoniki czekoladowe wdeptane w dywan.Biały proszek rozsypanyna każdej równej powierzchni.Wilfredo Olmos Delsol: zaćpany na pluszowejkanapie.Pete strzelił mu w głowę.N�stor obciął mu trzy palce i wrzucił do po-pielniczki.Była 17.20.Santo nie kupi historyjki o godzinnym poszukiwaniu i cudow-nym odnalezieniu.Mieli czas na uwiarygodnienie kłamstwa.N�stor wyszedł Boyd miał dla niego robotę w Missisipi.Pete uspokoił nerwy za pomocą głębo-kich oddechów i tuzina papierosów.Wyobraził to sobie.Poukładał szczegóły.Założył rękawiczki i wziął się do ro-boty.Przewrócił lodówkę.Pociął kanapę, aż było widać sprężyny.Pociął tapetęw salonie tak, jakby w szale szukał narkotyków.Poprzypalał łyżki.Uformowałheroinę w rządki gotowe do wdychania na stoliku ze szklanym blatem.Znalazłużywaną szminkę i wysmarował nią część petów.Pociął Delsola kuchennymnożem.Przypalił mu jaja wypalarką do drewna, którą znalazł w łazience.Umo-czył ręce we krwi Delsola i napisał Zdrajca na ścianie salonu.Była 20.40.Pete zszedł na dół do budki telefonicznej.Prawdziwy strach po-mógł mu w tym przedstawieniu.Delsol nie żyje torturowali go dostałemcynk o jego kryjówce był zaćpany wszędzie prochy ktoś zdemolowałmieszkanie myślę, że zadawał się z jakimiś dziwkami Santo, powiedz, o cotu, kurwa, chodzi?41380(Waszyngton, D.C., 7 maja 1962)Littell wykonywał służbowe telefony.Pan Hoover dał mu dla pewnościurządzenie wykrywające podsłuch.Zadzwonił do Jimmy'ego Hoffy z budki.Jimmy miał wyjątkową fobię podsłuchową.Rozmawiali o taksówkowym kancieTest Fleet.Jimmy zaproponował, żeby przekupić ławę przysięgłych.Jimmyspytał: A co z szantażem?Littell odparł: WSZYSTKO GRA.Mały Jimmy rzekł: Dobierzmy się do Jacka teraz!Littell odpowiedział: Cierpliwości.Dobierzemy się do niego we właściwymczasie.Jimmy pożegnał się.Littell zadzwonił do Carlosa Marcello w Nowym Orle-anie.Rozmawiali o jego procesie deportacyjnym.Littell podkreślał potrzebę gryna zwłokę. Pobijesz rząd federalny ich własną frustracją.Wykończysz ich i spra-wisz, że będą zmieniać prawników zajmujących się tą sprawą.Wystawisz napróbę ich cierpliwość i zgotujesz im piekło.Carlos zrozumiał.Na do widzenia zadał naprawdę głupie pytanie. Czy mogę liczyć na ulgę podatkową z tytułu wspierania sprawy kubań-skiej?Littell odpowiedział: Niestety, nie.Carlos pożegnał się.Littell zadzwonił do Pete'a w Miami.Odebrał po pierw-szym dzwonku. Bondurant, słucham. Pete, to ja. Tak, Ward.Słucham. Coś nie tak? Jesteś zdenerwowany. Nic się nie stało.Czy coś nie tak z naszym układem? Nie.Myślałem jednak o Lennym i wydaje mi się, że trzyma się zbyt bli-sko Sama. Myślisz, że wygada się Samowi? Nie to.Myślę, że.Pete przerwał mu: Nie mów mi, co myślisz.To ty reżyserujesz to przedstawienie, więc po-wiedz, czego chcesz [ Pobierz całość w formacie PDF ]