Giménez Bartlett Alicia Tam, gdzie nikt cię nie znajdzie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wyruszyli pieszo, bardzo wcześnie, otuleni mgłą, z którą dzień sięobudził.Infantemu nie przyszło do głowy opowiedzieć towarzyszowio swych złych przeczuciach.Odnalezli bez trudu dom ze słonecznymzegarem; obaj odnieśli wrażenie, że nikt za nimi nie szedł.Choćopuszczony, dom wewnątrz nie wyglądał zle.Usiedli na zniszczonejdrewnianej podłodze i czekali, aż nadejdzie sędzia.Infante częstowstawał i spoglądał niespokojnie przez okno.Francuz opatulał siękurtką, dygocząc z zimna.Z dziesięciominutowym spóznieniemsędzia Santillana, utykając, z zaczerwienionym nosem, wszedł dopokoju, zacierając ręce. Do diabła, ale zmarzłem! Byłbym w stanie zabić za filiżankękawy!Infante nie dał mu odetchnąć, stanął naprzeciw niego i wystrzeliłpytanie, które nie dawało mu spokoju: Dlaczego pan nas tu przyprowadził? Gwardia Obywatelska jużnas z panem widziała.Jeśli istnieje jakieś ryzyko, już je ponieśliśmy.Czemu zatem ten dom? Bez pośpiechu, sam pan zobaczy! Proszę usiąść.Opowiempanom wszystko bez pauz, żebyśmy szybko skończyli i mogli wrócićdo Morelli, i napić się czegoś ciepłego.Następnie przesunął ku nim drewnianą skrzynkę, która leżała napodłodze, i ulokował się na niej.Zaczął mówić: Prowadziłem śledztwo w sprawach, które rozegrały się w mas�iEl Caba�il.Było to trwające trzy dni oblężenie; Gwardia Obywatelska209osaczyła grupę trzech maquis, którzy się tam ukrywali.PoszukiwaliCedacera, partyzanta zbiegłego z więzienia, który istotnie schronił sięw tym domu wraz z dwoma towarzyszami.Kolumną ścigającychdowodził porucznik Jos� Mangas.Wcześniej zatrzymali oni właści-ciela gospodarstwa, zarzucając mu współpracę z maquis.Myślę, żesprzedawał im jedzenie.Wiem, że poddali go torturom, a następniezamordowali.Oficjalnie ja sam wystawiłem świadectwo, że umarłprzypadkowo, gdy wypaliła jego broń, lecz nieboszczyk miał naplecach liczne rany od kul z karabinu maszynowego.Porucznik i jegoludzie zbliżyli się do El Caba�il, myśląc, że dom jest pusty, ale zo-baczyli wydobywający się z komina dym.Szedł z nimi Manolete,partyzant, którego złapali jakiś czas wcześniej, teraz ich kapuś.Byłluty czterdziestego dziewiątego roku, zima szalała o wiele sroższa niżw poprzednich latach; śnieg, wiatr, prawdziwe zamiecie.Kiedy zna-lezli się w bezpiecznej odległości od domu, porucznik Mangas kazałManolete włożyć kepi i pelerynę Gwardii Obywatelskiej.Mówi doniego: Znasz Cedacera, więc podejdziesz do domu i powiesz, żebysię poddał.Nieszczęśnik podchodzi do drzwi, na wpół żywy zestrachu, myśli, że jeśli to prawda, że są tam dawni towarzysze, to jegodni już są policzone: wiedzą, że przekazywał raporty obywatelskim.Staje przed drzwiami, uspokaja głos, który mu drży, i wrzeszczy: Cedacero, wyjdz, jestem twoim przyjacielem.Poddaj się od razu, takbędzie dla ciebie lepiej.Wtedy przez okienko w drzwiach ukazuje sięlufa strzelby, słychać nazwisko zdrajcy i strzał w głowę kładzie gotrupem na miejscu.I tak zostaje na ziemi.Zaraz potem porucznikMangas wydaje rozkaz otoczenia domu i zaczyna się ostra wymianastrzałów, wybuchają granaty.Partyzanci usiłują się wymknąć tylnymidrzwiami, ale ogień strażników to uniemożliwia.Mangas prosi oposiłki, które docierają na miejsce, gdy się już zmierzcha.Przyjeżdżawielu funkcjonariuszy.O jedenastej następuje bardzo silny atak210maquis, którzy ponownie próbują uciec, bez powodzenia.Mija noc.Następnego dnia gwardziści podkładają dwie petardy pod fundamentydomu.Wybucha pożar i osuwa się dach.W końcu poddaje się jeden zmaquis, poważnie ranny.Wpadają do domu i widzą drugiego, leżą-cego na ziemi.Popełnił samobójstwo, używając karabinka: przywią-zał sznur do cyngla i uruchomił go stopą; kula weszła przez dolnąszczękę.Po trzecim partyzancie ani śladu.Ale Gwardia Obywatelskanie odstępuje: trzeciego dnia, gdy pożar już został ugaszony, prze-szukują dom.Kiedy podchodzą do cysterny na wodę, ktoś do nichstrzela.Wyciągają na sznurze jego broń, a potem jego samego.Jestciężko ranny i kona po kilku minutach.Po tak długiej przemowie jednym ciągiem sędzia zamilkł, jakbyszukał siły, by kontynuować, jakby był naprawdę wyczerpany.Potempotarł twarz obiema dłońmi, jakby go ogarnęło szaleństwo, i konty-nuował cichym głosem: Trzech nieboszczyków załadowali na muły i zawiezli nacmentarz.Byłem przy tym.Wykopali dół.Pierwszego wrzucili jakośpaskudnie, jakby był kukiełką.Wtedy gwardzista, który był na służ-bie, zwrócił im uwagę, powiedział, żeby zachowywali się z szacun-kiem, bo to w końcu też istoty ludzkie.Ja nawet tego nie potrafiłempowiedzieć.Pozostałych dwóch złożyli w grobie już z większymstaraniem.Manolete, zdrajcy, wyprawili godny pogrzeb, bo z nimiwspółpracował, i nosił mundur Gwardii Obywatelskiej.Absurd, samiwidzicie.Nikt nie wyszedł stamtąd żywy. Zmarszczywszy brwi,pogrążył się w rozmyślaniach.Zaraz spojrzał na zegar, wzdrygnął się iwstał: Proszę wybaczyć, zaraz wracam.Chłopak musi już dośćdługo czekać.Po krótkiej chwili wrócił w towarzystwie młodzieńca, który pa-trzył na nich, nie okazując zdziwienia. Dzień dobry ukłonił się.Santillana położył mu po ojcowsku rękę na ramieniu:211 Andr�s, usiądz, gdzie możesz, i powiedz tym panom, co wieszo Pasterce.Chłopak jednak stał w miejscu i tonem osoby, która dobrze przy-gotowała swoją przemowę, oznajmił: Ja byłem przy tym, jak Pasterka poszła w góry.Widziałem, jakjej obcinali włosy i jak się ubierała po męsku.Jak człowiek obudzony z drzemki, Nourissier się ocknął, wypro-stował i wyostrzył wszystkie zmysły niby lis, który wychodzi napolowanie. Miałem wtedy jakieś piętnaście lat i byłem w domu jednej ko-biety, nie mogę panom powiedzieć, kto to jest, ale przysięgam, że tonie moja krewna.Ta kobieta obcięła włosy Teresot, a potem zaczesałado tyłu, tak jak noszą chłopaki.W domu było przygotowane dla niejmęskie ubranie: spodnie, koszula i marynarka, wszystko jak dlamężczyzny.Kiedy już miała obcięte włosy, poszła do pokoju, włożyłate wszystkie ubrania, a kiedy wyszła, wyglądała, jakby zawsze byłamężczyzną, od urodzenia.Nikt by nie powiedział, że jest kobietą.Infante wstał i podszedł do niego: Kto jeszcze był w domu? Mężczyzna, który był z Pasterką; wydaje mi się, że należał domaquis. Ona coś mówiła? Powiedziała, że idzie w góry przez to, co się wydarzyło w ElCaba�il, przez te śmierci, do których tam doszło, i dlatego, że zabiliwłaściciela, który był jej przyjacielem.Powiedziała, że strażnicypotraktowali go gorzej niż zwierzę.O tym rozmawiali.Na koniec dalijej też plecak i pas do spodni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v