Jerzy Żuławski Trylogia księżycowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I jak morze, wydymające swe wały ku Księżycowi, takbiła krew jego ogromnym przypływem ku tej wielkiej tajemnicy życia, jaką jest miłość ku tajemnicy zgubionej już niby na wyżynach, a przecież żywej i przypominającej sięciągle w oddechu ust, w serca uderzeniu, w tętnie drgającym w nurtach żył. Aza& ! szepnął.Zbliżyła się ku niemu. Co?Patrzyła nań spod powiek spuszczonych wzrokiem, który zdawał się zasypiać w omdle-niu, jak u obezwładnionej spojrzeniem węża gazeli, ale usta jej drgały drapieżnie, świad-cząc, że nie ona tutaj jest ofiarą& Wyciągnęła dłonie i dotknęła jego czoła.Lekko, lekko,jakby wiatr cichy, słońcem przepojony, włosy mu spadłe odrzucał ze skroni&Jak tam na granicy pustyni&Uczuł słońce w powietrzu piersiami wciągane, w krwi, co, coraz gorętsza, tętnicerozpierała, oczy mu ćmiąc i myśli w óiwny taniec porywając za sobą& I słodycz niewy-słowiona, obezwładniająca, która nagle całą istotę falą zalewa.Jak tam na granicach pustyni&Pochylił się czołem do jej rąk uniosła mu nieco głowę. Kochasz mnie?Wionęła mu tym słowem w twarz z pobliża, usta naprzeciw ust jego wzniesionychtrzymając. Tak.Stała nad nim ze świadomym uczuciem przewagi nieodpartej, przemożnej: oto w tymczłowieku, jak óiecię w dłoniach jej cichym, wieóa świata niezgłębiona, mądrość całanajgórniejsza do stóp jej się chyliła.Przez piękność swoją i płeć mogła jej rozkazywaćteraz tak, jak rozkazuje już tym twórcom wszystkim, poetom, malarzom, muzykom, copono wyżsi mają być od niej! Jak tłumowi rozkazuje, bogaczom, dostojnikom, starcomi młoóieży.Zamajaczyły jej w pamięci słowa Grabca, niedawno do niej wypowieóiane: Mistrz Jacek ma wynalazek tajemniczy i straszny.On go sam nie wyzyska, lecz ktogo opanuje, bęóie królem świata samowładnym.Królem świata!Schyliła się ku niemu jeszcze więcej.Drobne pasma jej włosów, opadłe ze skroni,muskały białe czoło mędrca. A wiesz, że ja jestem piękna? Piękniejsza niż życie, niż szczęście, niż sen? Tak. I ty nigdy jeszcze ust moich nie całowałeś&Słowa jej były jak tchnienie, które zaledwie można uchem pochwycić. Chcesz& ? Azo! Powieó mi tajemnicę swoją, daj mi w rękę swoją moc, a bęóiesz mnie miał&Jacek powstał i cofnął się o krok.Blady był śmiertelnie.Usta zacisnął i patrzył przezchwilę w milczeniu na zóiwioną jego ruchem óiewczynę. Azo zaczął wreszcie, z trudem słowa wymawiając Azo, kocham cię, czypragnę, mniejsza o to; mniejsza, jaka jest moja tajemnica i moc, ale ja nie chcę cię&kupować jak inni.Wyprostowała się dumnie. Jak inni? Kto się może pochwalić, że wióiał sam jeden mego ciała cud? Kto mnieposiadał?Szybkie, zdumione spojrzenie rzucił Jacek na jej twarz.Schwyciła je w przelocie i za-śmiała się. Dla jednego& mniej niż uśmiechu, mniej niż spojrzenia luóie się włóczą u moichnóg i giną, gdy ja tak chcę! Nikt nie miał jeszcze ceny, aby mnie kupić.�isiaj za mnietrzeba dać świat!Patrzył na nią oniemiały, z zapartym oddechem i czuł, że mówi prawdę w tej chwili.A ona pochyliła głowę i ściągnąwszy brwi, jakby pod wpływem przypomnienia jakiegoś,rzuciła jeszcze:rzy ż a ski Trylogia księżycowa 338 Nazbyt wiele brudu znieść musiałam óieckiemt w �, aby się bruóić jeszcze i teraz.Brano mnie i poniewierano, gdym bezbronna była, ale ja się nie dałam nikomu, z wyjąt-kiem jednego człowieka, którego ty wysłałeś na Księżyc! Azo& !Posłyszała w jego głosie nutę przeóiwną, góieś z krwawej głębi serca dobytą, i zarazwezbrało w niej okrucieństwo kobiece.Zrozumiała, że ma w ręku narzęóie tortury dlaniego, łańcuch, który szarpiąc go i raniąc, tym silniej do niej przykuje.Wpatrzyła się weńszeroko rozwartymi oczyma; na ustach zaigrał jej uśmiech, z jakim snadzt w � niegdyś damyrzymskie słuchały jęku mordowanych niewolników na arenie. On jeden mnie zna mówiła on, twój przyjaciel! On jeden w całym wszech-świecie wie, jakie są moje pocałunki, jak pierś moja pachnie, jak pieścić umieją me dłonie.I nie ma go tutaj na Ziemi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v