Jezioro krwi i łez James Thompson

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zbliżam się i widzę,że krzyczący to młody człowiek wymachujący na wpół pustąbutelką wódki Finlandia.Tyrada jest biblijna i apokryficzna.Ma bardzo dużą wadę wymowy. Szługi Szatana, potempieni w dniu narocin! Pszybyli zwieży Babel! Lepiej żebyszczcie sie nie narocili!Staję obok niego i patrzę na drugą stronę ogrodzenia.Widzętrójkę skulonych dzieci, przerażonych, ale zafascynowanych.Nie dostrzegam żadnego dorosłego opiekuna.To mnie wkurza. Dzieci, słuchajcie mówię do nich Jestem policjantem.Proszę, wejdzcie do budynku.Facet wydaje z siebie jakiś niezrozumiały wrzask i znowukrzyczy: Lepiej, żebyszczcie się nie narocili!Dzieci nie ruszają się z miejsca.Popędzam je machnięciemdłoni. No, biegiem stąd mówię.Gramolą się w stronę głównego wejścia.Teraz facet już niehałasuje, ale wciąż wymachuje ramionami, wykonuje różnegorączkowe ruchy.Majta butelką i przejeżdża palcami potwarzy. Jak się nazywasz? pytam. Moje imię to Legun.Precz ode mnie, szługo piekła! Słuchaj, panie Legion, dlaczego straszysz dzieciaki?Wypija łyk z butelki, obejmuje się ramionami, kiwa głową wprzód i tył, potrząsa nią.Jakby się rozsypywał.Skowyczy terazjak ranne zwierzę.Potem udaje mu się piskliwie wypowiedziećzrozumiałe słowa: %7łeby ocalić ich dusze! Som potempione, zanim ich nieocalę!Kusiło mnie, aby zapytać, dlaczego, skoro ma na imię Legion,czyli Szatan, chce ocalić te dzieci, zamiast przyglądać się, jakspędzają wieczność w piekle.Potem uznaję, że nie ciekawimnie logika szaleństwa.Czuję łupanie w głowie gotuje się wemnie nienawiść.Chwytam Legiona za kark, uderzam go twarzą o zaśnieżonedruciane ogrodzenie.Daje mi to nieco satysfakcji, więcpowtarzam.To mały, kościsty skurwiel, waży może zsiedemdziesiąt kilogramów.Przez większość zeszłego roku, odnaszej przeprowadzki do Helsinek, dużo ćwiczyłem.Treningodsuwa myśli od bólu głowy.Wyciskam dwa razy więcej niżważy ten typ.Zaczyna płakać, kolana przestają gopodtrzymywać.Aapię go dłonią za kark, podnoszę w górę tak,że stopami ledwie drapie o ziemię, i przyglądam się z bliska.Ma około dwudziestu pięciu lat, brzydką, krótką fryzurę,wygląda jakby strzygł się w domu.Długawa broda jestzaniedbana.Jednak płaszcz, spodnie i buty czyste orazschludne.Domyślam się, że opiekują się nim rodzice.Ma rozcięty lewy łuk brwiowy, krew spływa mu na oko.Krwawi mu też nos.Satysfakcja, którą czułem, uderzając jegotwarzą o ogrodzenie, teraz gdzieś odpływa.Mężczyzna rzuca sięjak szczur w kiblu.Zastanawiam się, co mam z nim z robić.Stosowna wydaje mi się surowa lekcja i kara za złe traktowaniebezbronnych dzieci. Lubisz wódkę? pytam. To napij się do syta.Nie rozumie.Oczy błyszczą mu niepokojem i oszołomieniem. Butelka do ust i pij, aż będzie pusta nakazuję.Przestaje krzyczeć.Straszenie dzieci z trudnościami zuczeniem się wychodzi mu lepiej, niż zmierzenie się zezdrowym dorosłym.Wreszcie łapie, o co chodzi. Nie chcę.Nie zmuszaj mnie.To za duszo.Przytaczam stare fińskie przysłowie. K�rsi, k�rsi, kirkkaamman kruunun saat. Cierpienie,ach cierpienie, dodaje blasku koronie.Potrząsa przecząco głową.Puszczam jego kark A czy ja ci, kurwa, daję jakiś wybór?Teraz już rozumie.Albo się napije, albo go będę dalej bił.Znalazł się w kiepskiej sytuacji.Gorzała to najlepsza drogaucieczki.Unosi butelkę, ciągnie z niej tak szybko, jak tylkomoże.Odczekuję trzydzieści sekund.Zaczyna się zatruciealkoholem.Flaszka wypada z dłoni, roztrzaskuje się nazlodowaciałym chodniku.Mija jeszcze dziewięćdziesiąt sekund.Mężczyzna pada na kolana i patrzy na mnie niewidzącymwzrokiem.Jeszcze minuta, pada na wznak.Uderza głową ozmarznięty chodnik.Rozcina ją.Na lód wypływa cienka strużkakrwi.Sięgam ku niemu, znajduję portfel w tylnej kieszeni spodni.Według dowodu mężczyzna nazywa się Vesa Korhonen, madwadzieścia trzy lata.Chowam dokumenty z powrotem doportfela, ciskam mu na pierś.Dzwonię po radiowóz, żebyzabrał Vesę do izby wytrzezwień.Zostawiam go na chodniku,nie czekam.Dobry wieczór i dobranoc, Veso Korhonenie, czyliLegionie.Rozdział 9Chodzę do psychiatry o nazwisku Torsten Holmqvist.Sam gonie wybierałem, przypisał mnie do niego departament policji.Terapeuta urządził gabinet w swoim domu, w modnej dzielnicyEira, niedaleko alejki ambasad.Ten dom, jak mi powiedział,odziedziczył, ma z niego widok na morze.Dom musi być wartyco najmniej kilka milionów euro.Siedzimy na dużychskórzanych fotelach po dwóch stronach szklanego stolikakawowego.Wzbraniam się kłaść na kozetce.Torsten to bogaty, szwedzkojęzyczny Fin, jego korzenie widaćpo pewnym zmanierowaniu.Swobodnym, a jednakprzepełnionym pewnością siebie sposobie bycia, częstymuśmiechu, jak sądzę, udawanym [ Pobierz całość w formacie PDF ]