Kazimierz Sejda C.K Dezerterzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dwa razy już byłem na komisji i dwa razy mnie na touwolnili.Wasze zdrowie, panowie!- Biorąc rzecz na rozum - przemówił Haber - jąkanie nie jest właściwie przeszkodą wwalce i powinni takich brać.Nie mówię w tej chwili o panu i wcale tego panu nie życzę -zastrzegał się trącając się z nim szklanką - ale mówię zasadniczo.W ogóle.%7łołnierz, jakdotąd, nie walczy jeszcze językiem.- Mylisz się - zareplikował Kania - właśnie, że jąkanie jest wielką przeszkodą wsłużbie frontowej.Mamy, na przykład, atak na bagnety i trzeba krzyczeć "hura", żebywzbudzić panikę w szeregach nieprzyjacielskich, a tu ci pędzi jąkała i zaczyna postękiwać:.eehuee.eehuee.ehueee.Nie zrobi to absolutnie żadnego wrażenia na wrogu - wywodził zpowagę rutynowanego instruktora - i wykluczone jest, żeby taki okrzyk mógł wzbudzićpanikę.- Słusznie - zabrał głos Sz�k�l�n - a rozwijając rzecz dalej, dojdziemy do tego, żerozśmieszony wróg wpadnie w znakomity nastrój, wszyscy zaś wiemy, że nastrój na fronciejest najważniejszą rzeczą.Nastrój i samopoczucie.Na to się daje rum na froncie, żebyżołnierze mieli dobry nastrój i walczyli jak.lwy.Pańskie zdrowie, nieszczęśliwy kaleko!Nieszczęśliwy kaleka był ujęty analizą swego kalectwa.- To się nazywa rozumowanie! Okazuje się, że zupełnie niepotrzebnie dodałem dotego kalectwa tysiąc koron pewnemu doktorowi.- Dał mu pan tysiąc koron? - zdziwił się Hładun.- Aadny grosz, licząc z grubsza,można by się za te pieniądze niezle zabawić.- Takie jąkanie bez łapówki powinno uwalniać od służby - roztrząsał dalej Kania.-Pomyślcie, panowie: jest ogień huraganowy i nagle na przedpolu przed naszymi okopamizjawia się uciekający z niewoli generał.Obserwator telefonuje do pierwszej linii: - "Przerwijogień, na przedpolu własna ekscelencja"! - Meldunek odbiera jąkała i zaczyna meldowaćdowódcy baterii.Zanim skończył, pan generał już się wyciągnął na amen.Oto, do czegodoprowadzić może jąkanie.Można przytoczyć sto takich przykładów, z których wynikniejasno jak na dłoni, że te tysiąc koron było zwyczajnym wyłudzeniem.- Pan feldfebel ma rację - odezwał się Haber - nikt pana nie namawia, szanowny panie,bo każdy ma swój rozum, ale powinien pan pójść do tego doktora, dać mu parę razy w buzię iodebrać te pieniądze, naturalnie wraz z procentem za cały czas.Procent niech pan obliczybankowy, bo mógłby pana zaskarżyć o lichwę.Przekonany Węgier wyraził gotowość natychmiastowego wprowadzenia w czyn tejprzyjacielskiej rady, ale został zmitygowany przez Kanię.- Doktor nie zając, nie ucieknie, może pan do niego również pójść i jutro.Najlepiejrano, to go pan zastanie w łóżku.Pańskie zdrowie!Madziar był wyjątkowo towarzyskim człowiekiem.Kelner zlatał się jak piesmeldunkowy i odparzył pięty w nieprzerwanych wędrówkach od stołu do bufetu i zpowrotem.Po upływie godziny byli spici niezgorzej i języki zaczęły odmawiaćposłuszeństwa.- Mieliśmy nie pić - płaczliwie skarżył się Haber, czule obejmując Hładuna - a ja piję ipiję i zdaje mi się nawet, że jestem.ep-ee.wstawiony.- Dotrzymaliśmy słowa - stanowczo odparł Hładun, zwrócony do pieca - piliśmy tylkocelem stwierdzenia smaku, bo inaczej wynikłaby bitka.a-wan-tu-ra.Ja ich znam, proszępana, tych łajdaków.Nic, tylko chcą bić w pysk, pan rozumie?Piec nie okazał ochoty do rozmowy, wobec czego Hładun mówił dalej do wieszaka.- To są dzicy ludzie, dzi-ku-sy, szanowny panie.Kulturalny człowiek nie bije w pysk,proszę pana, a jeżeli mi pan zaprzeczy, tak pana trzasnę w łeb, że się pan od razu nogaminakryje.Tak jest.Wieszak był równie mało towarzyski jak piec i Hładun smutnie zwierzył się solniczce.- A rzygać będę bezwarunkowo, niech tylko wyjdę na świeże powietrze.Mogę na todać słowo honoru.Kiedy rozrzewniony cywil wypił ze wszystkimi bruderszaft, Kania zażądał rachunku.- Jeszcze nikt nie płacił za Kolomana Moranyiego! Odkąd zacząłem nosić długiespodnie, nikt za mnie nie płacił! Nie pozwolę! Zabijcie mnie, porznijcie, posiekajcie, alepozwólcie mi zapłacić!Kania widząc taką stanowczą ofiarność sprzeciwił się dość miękko.- Jeżeli zapłacisz choć koronę, w twoich oczach wbiję sobie nóż w serce, braciePolaku.�ljen Lengyel! (Niech żyją Polacy!).- Eljen Magyar! (Niech żyją Węgrzy!) - odwzajemnił sięKania i dodał po polsku: - Polak, Węgier dwa bratanki i do szabli, i do szklanki.tudom? (rozumiesz?).- Nem tudom (nie rozumiem), ale to wszystko jedno, bo i tak zapłacę! Kelner!Rachunek!Grubo nabity portfel pana Moranyiego mimo słonego rachunku nieznacznie tylkozmniejszył swoją objętość.- Widzisz, bracie, że obawy śmierci głodowej nie mam i stać minie na to, żeby ugościćdzielnych obrońców ojczyzny.Kelner! Dziesięć butelek tokaju do plecaków panombohaterom znad Piavy i zawołać trzy dorożki!Puste ulice wiodące do dworca ożywiły się, kiedy przejeżdżały nimi trzy dorożkizajęte przez ryczących bohaterów.Ożywiły się dzięki wzruszającym słowom piosenkipolskiej, śpiewanej przez Kanię, Habera i Hładuna.Ujęły one serca wyglądających lufcikamirozbudzonych mieszkańców.- To ci nieszczęśliwi Polacy - stwierdził staruszek w szlafmycy, wychylony z jakiegośokna - dzielny z nich naród.Pewno na front jadą.Stojąca obok niego staruszka w czepku głęboko westchnęła.- Wracajcie zdrowo do domu, kochani chłopcy.Pan Koloman Moranyi był naprawdę człowiekiem serdecznym.Uparł się, że pojedzierazem z nimi, i nie można mu było tego wyperswadować.Wykupił bilet do Wiednia, wlazł znimi do wagonu i zdecydowanie zdejmował trzewiki.- Jadę, bracia kochani! Nic mi nie mówcie! Jadę i koniec! Wiele argumentów musiałzużyć Kania i jego koledzy, aby go odwieść od tego niedorzecznego zamiaru.- Słuchaj, bracie - tłumaczył Sz�k�l�n - przecież nie możesz jechać na front bezkarabinu.- Mam scyzoryk.o.sześć ostrzy.widzisz? Dam sobie radę.- Scyzorykiem nic nie poradzisz.%7łeby ewentualnie kosą, to jeszcze.Wróć się dodomu i postaraj się o kosę.Wtedy moglibyśmy cię zabrać.Bez kosy nie ma gadania.- Podługich targach zgodził się udać do domu po kosę, ale musieli wysiąść razem z nim i pójść dobufetu dworcowego, gdzie mieli na niego poczekać.Przy bufecie zażądał naturalnie dlawszystkich wina, które pili stojąc na niepewnych nogach.Wykupił całą zawartość bufetu wraz z drewnianymi deszczułkami, opakowanymi wetykiety fabryki czekolady Sucharda, które zdobiły gablotę, i kazał to wszystko wpakować doplecaków naszych bohaterów.Na szczęście dla wojaków do pana Moranyiego podszedł jakiśurzędnik kolejowy i serdecznie się z nim przywitał.- Pozwól sobie przedstawić moich przyjaciół.Kelner! Butelkę białego! Urzędnik napróżno wymawiał się służbą.- Pluń, bracie, na służbę! Oni na front jadą i trzeba im ostatnie chwile osłodzić.Niechwiedzą, że w kraju myślimy o nich.Osładzali sobie ostatnie chwile stojąc przy bufecie, gdyż Kania zastrzegł się, że siadaćabsolutnie nie będzie, aby nie spóznić się na pociąg.Po kilku lampkach zaczęli się żegnaćczule i serdecznie, jak mamusia z córeczką wyjeżdżającą w podróż poślubną z niecierpliwymmałżonkiem.Całowali się, ściskali ze łzami w oczach, co rozrzewniło siedzących przy stołachinnych podróżnych; dawali im błogosławieństwo na cierniową drogę do nieśmiertelnej sławyna froncie i przy wznoszonych gęsto okrzykach "eljen" stawiali świeże butelki [ Pobierz całość w formacie PDF ]