Krantz Judith Póki się znów nie spotkamy 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Proszę bardzo, mademoiselle - powiedział uprzejmie kierowca whitlerowskim mundurze, otwierając przed nią drzwi.Dopiero słyszącznajomą formułę grzecznościową, Delphine zdołała zmusić się, by wsiąśćdo mercedesa.Podczas jazdy do domu przy Rue de Lilie siedziałasztywno, odsunięta jak najdalej od szyby, żeby nie było jej widać zzewnątrz, nie chciała jednak opaść na poduszki siedzenia.Oddychałapłytko, jej spojrzenie pełne nienawiści przylgnęło do dwóch hełmów nagłowach kierowcy i siedzącego obok uzbrojonego żołnierza.Musiała pozwolić generałowi na przysłanie samochodu.Od początkuokupacji nie miała samochodu ani szofera, dla taksówek w 1943 roku niestarczało paliwa.Pozostawały jej jedynie rower, pójście piechotą albometro.Jak więc mogła dostać się na oficjalny obiad w długiej wieczorowejsukni bez ramion i w diamentach, które Bruno poradził jej włożyć? Bratobiecał, że pełen ogłady, zaskakująco uprzejmy generał wysłucha jej obawi rozpocznie poszukiwania Armanda.Zapewnił ją również, że nie mapowodów do zdenerwowania, gdyż będzie honorowym gościem i znajdziesię wśród ludzi z własnego świata.Po wejściu do budynku przy Rue de Lille Delphine stwierdziła, żechociaż według wszelkich znaków powinna się tu czuć jak w domu, topozostaje odrętwiała i chłodna, przepełnia ją niesmak.W zakłopotaniewprawiała ją nie nerwowość, lecz odraza.Chociaż Georges, kamerdynerBruna, którego Delphine dobrze znała dawniej, pozdrowił jąnieoczekiwanie ciepło, nie mogła spojrzeć mu w oczy i podała chustę zociąganiem.Chociaż Bruno osobiście czekał na nią w holu i z uśmiechemobiecującym powodzenie planu podał jej opiekuńcze ramię, pomagającwspiąć się na schody prowadzące do salonu, to leciutka suknia z czarnegoszyfonu ciągnęła ją w dół niczym kolczuga.Chociaż generał von Sternprzywitał ją ze staromodną dworskością, wykonując poprawny ukłon nadpodaną dłonią, to usta Delphine były nieuległe, nikły uśmiechzawdzięczała jedynie treningowi.W czasie obiadu Delphine siedziała sztywno wyprostowana niczymksiężniczka z czasów króla Edwarda, mając pod sobą fotel, który znała ztylu innych okazji.Rozglądała się dookoła w posępnym, głębokimzdumieniu.Zastanawiała się, czy rujnowanie światowej otoczkiparyskiego, proszonego obiadu nie jest czystym kanibalizmem.Arletty, czarująca, ciemnowłosa aktorka, grała pierwsze skrzypce,opowiadając w typowy dla siebie, żartobliwy i błyskotliwy sposób oprzedprodukcyjnych kłopotach z jej najbliższym filmem, Komedianci,który zgodnie z harmonogramem miano kręcić za parę miesięcy w Nicei.Na drugim końcu nieskazitelnie nakrytego stołu Sacha Guitry, któryreżyserował jeden z kilku napoleońskich filmów Delphine, Zdumiewającaprzyszłość D�sir�e Clary, na próżno usiłował zwrócić ostrze konwersacjiw swoim kierunku, a tymczasem Albert Prejean, Junie Astor i VivianeRomance, która miała grać główną rolę w Carmen z Jeanem Marais,zafascynowani słuchali, jak Arlette opisuje plany najkosztowniejszegofilmu, do jakiego zabierano się we Francji.Mógłby być rok 1937, pomyślała Delphine, upijając łyk wina zkieliszka, który kiedyś należał do Bruna, kieliszka o poręcznym kształcie iodpowiedniej wadze, dobrze znanego dłoniom Delphine.Mógłby, gdybyuroczy młody oficer, znany wszystkim w Paryżu jako kochanek Arlette,nie nosił nazistowskiego munduru.Siedziałaby tu po prostu w pogodnejatmosferze, jedząc obiad z grupą kolegów, gdyby nie to, że Junie, Albert iViviane znalezli się w zeszłym roku wśród nielicznych spośród wielugwiazd Continentalu, które pojechały do Berlina i spotkały się zGoebbelsem na znak francusko-niemieckiej jedności.Jedynie myśl oArmandzie powstrzymywała ją od zerwania się z fotela, zbiegnięcia zeschodów i opuszczenia tego domu. Ludzie z jej własnego świata , których obiecał Bruno, okazali sięnajbardziej notorycznymi kolaborantami z filmowego środowiska.Poobiedzie Bruno zaprowadził ją do biblioteki, gdzie samotnie siedziałgenerał von Stern, sącząc koniak.Podniósł się na jej widok, Delphinezebrała fałdy sukienki i usiadła obok niego na wskazanym fotelu.- Należę do wielkich admiratorów pani sztuki, mademoiselle -powiedział zapalczywie, pochylając się, żeby poczęstować ją papierosem.- Dziękuję, panie generale, palę tylko w filmach, kiedy wymaga tegoscenariusz.- O ile wiem, ma pani kontrakt z Continentalem.Brawo.-Prześlizgnął wzrok po czubkach jej piersi.Zrobił to tak zręcznie, żeDelphine omal nie przegapiła tego spojrzenia.- Owszem, panie generale, pracuję dla Continentalu - odparła sucho.- Greven jest moim dobrym przyjacielem.Robi cuda, czyż nie? -zapytał uprzejmie, lekko dotykając jej nagiego ramienia.- Myślę, że filmy są tak dobre, jak tego można oczekiwać -stwierdziła, z wdziękiem usuwając się ku dalszej poręczy fotela i ciasnoskładając ręce na kolanie.- Panie generale - zaczęła prosto z mostu, nie mogąc znieść rozmowyo niczym.- Brat powiedział mi.- Wyjaśniłem generałowi, że maszproblem, Delphine - przerwał jej Bruno.- Rozumie twoją sytuację - Jakpani wie, mademoiselle, zawsze popieraliśmy talent w kinie - powiedziałgenerał von Stern.Uśmiechnął się, patrząc przy tym prosto w oczyDelphine.- Generale, czy może mi pan pomóc w znalezieniu ArmandaSadowkiego? - wykrzyknęła.Zabrzmiało to zbyt głośno.Pytanie było zbytkonkretne, a zachowanie Delphine zbyt gwałtowne, jak na delikatnątransakcję, którą planował Bruno.- Cieszyłbym się, gdybym mógł panią uspokoić, mademoiselle, jeślitylko będzie to w mojej mocy - powiedział generał, uśmiechając się wciążz tą samą natarczywością.- Siostra miała na myśli, że byłaby głęboko wdzięczna za wszelkieinformacje, które pozwoliłyby jej żywić nadzieję, generale - wtrącił Bruno,chwytając Delphine za ramię.- Oczywiście, rozumiecie państwo, że taka.dająca nadziejęinformacja jest w normalnych warunkach nie do zdobycia? - spytałgenerał.- Nawet dla mnie.- Siostra ma tę świadomość, generale.Zdaje sobie sprawę, jak wielkidług miałaby wobec pana - odparł Bruno.- Rozumie, że jej prośba jestbardzo niezwykła i zupełnie wbrew regulaminom.- Ale czy spróbuje pan dowiedzieć się, gdzie on jest? - spytałaszorstko Delphine, niecierpliwie odtrącając ostrzegawczo ściskające jąpalce Bruna.- Czy mogę mieć nadzieję?Generał von Stern wydął wargi w zamyśleniu, otwarcie taksującDelphine od stóp do głów.Cieszyło go, że może mierzyć głębię jejdesperacji, toteż pozwolił upłynąć dłuższej chwili, zanim się odezwał,jakby Delphine była sprzedawczynią, on zaś obracał w dłoniach srebrnyantyk, sprawdzając znak próby i usiłując się zdecydować, czy za określonącenę towar mógłby okazać się interesującą zdobyczą.- Zgódzmy się, że nie ma rzeczy niemożliwych - przyznał w końcugenerał, uśmiech powrócił mu na twarz [ Pobierz całość w formacie PDF ]