Lennox Judith Tajemne lata

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nakarku poczuła jego usta.- Młode dziewczęta bywają bardzo romantyczne, ma ch�reLally.- Ja zupełnie taka nie jestem.I pomyślałam, że mógłbyś pomóc mi stać sięmniej młodą i trochę mniej angielską.Roześmiał się.- Z przyjemnością.Znów pocałował ją w kark.Był o głowę wyższy - Lally, gdy ledwieprzekroczyła pięć stóp, przestała rosnąć.Widziała ich odbicie w lustrze po drugiejstronie pokoju: jego ręce na jej ramionach, pochyloną nad nią głowę, krótką,ciemnosiwą brodę, dziwnie kontrastującą z bielą jej skóry.Uniosła dłoń i sięgnęłakońców swych włosów.- Uważasz, że tak mi ładnie?Marcel popatrzył w lustro i przez chwilę zastanawiał się.Lally sprawiłoprzyjemność, że nie usłyszała od razu zdawkowego komplementu.- Powinnaś obciąć je jeszcze krócej.O tak.- Uniósł w dłoniach jej włosy.Teraz sięgały ledwie kości policzkowych.- Kolor tej sukienki jest właściwy - wkrótkich rękawach wyglądasz dobrze, ale dekolt jest trochę za skromny.SRPowiedziałbym, że kobieta tak młoda jak ty powinna nosić sukienki proste.alepani, mademoiselle Blythe.- Zmarszczył czoło i zaczął rozpinać guziki na plecachLally.- Ty nigdy nie będziesz piękna, ale masz w sobie coś takiego, co czyni ciębardziej interesującą od niejednej piękności.Taka z ciebie niegrzecznadziewczynka, trochę.- Dekadencka - dokończyła Lally z uśmiechem.Błyszcząca, lawendowa mgiełka opadła na podłogę.Lally popatrzyła na swojebiałe, mocno zaokrąglone ciało, na rysujące się pod koszulką brzuch i piersi ipomyślała, że lata wygnania na pensji pozostawiły na niej trudny do usunięcia ślad.- Skrzywiłaś się, Lally, dlaczego? - zapytał Marcel.Zwróciła twarz w jego stronę.- Bo musiałam wyjechać do szkoły - okropne miejsce.I to jedzenie, brr.-Przesunęła dłońmi po ciele.Marcel potrząsnął głową.- Nie podobasz się sobie, bo nie wyglądasz jak chłopiec, jak wszystkieangielskie dziewczyny.Jesteś niemądra, Lally Blythe.Kobieta nie powinnaprzypominać chłopca.Przyciągnął ją do siebie.Jego dłonie powędrowały za rękami Lally, powoli, odramion przez piersi do talii, do brzucha.Gdy ujął jej pośladki, zatrzymał się.Uniosłaku niemu twarz, on pocałował jej usta.Zamknęła oczy i w jakimś rozkosznymwybryku wyobrazni zobaczyła, jak całują się z Danielem Gillorym, usłyszała kropledeszczu bijące o ściany komórki.Uniosła powieki, i w lustrze ujrzała swoje odbicie:jej ciało w jedwabnej halce tuliło się do Marcela, dłoń wpełzała pomiędzy jej uda.Westchnęła.Zaprowadził ją do łóżka.Zdjął z niej bieliznę i pończochy, całował i pieścił, ażjuż nie mogła dłużej czekać.Pod dotykiem jego dłoni krzyczała z rozkoszy.Wtedyuwolnił ją od niechcianego dziewictwa.Powoli, ostrożnie podniecał, a potem wszedłw nią tak delikatnie, że prawie nie poczuła bólu.Pózniej ramionami oplótł jej ciało i zasnął.Lally ukradkiem włożyła kciuk doSRust i possała, znajdując w tym geście otuchę.Otworzyła oczy i popatrzyła nafotografię na toaletce.To najlepsze ze wszystkiego, kochać się z mężem innejkobiety, w jej łóżku, pomyślała.Podczas każdego wolnego weekendu Daniel jezdził do Drakesden i pracowałprzy remoncie domu, porządkował działkę.Naprawił okiennice i drzwi, odczyścił ipomalował, co tylko mógł, powymieniał przegniłe deski.Uprzątnął z obydwupokojów stosy śmieci, efekt wielu lat zaniedbań.Szczególną przyjemność sprawiłomu wyburzenie tego, co zostało z przybudówki, niegdyś kuzni.Na koniec wznieciłognisko, by spłonęły pamiątki upokorzeń.Miał ochotę pląsać wokół płomieniniczym poganin.Tyle że po długim dniu pracy znów zaczął utykać.Nie miał dośćsił, by chodzić, nie mówiąc już o tańcu.Zabrał się za chwasty gęsto porastające działkę.Na grządce, na której jegomatka sadziła kapustę i selery, rozpleniły się czerwone maki.Pomiędzy nimi rosłydorodne osty i dumnie unosiły ku niebu spiczaste, szarozielone główki.Wśródbujnych chwastów wznosiły się na podobieństwo opuszczonych bastionów chlewik,studnia i kurnik.Daniel naostrzył kosę, którą znalazł w ruinach przybudówki, izabrał się do pracy.Pod koniec lipca oczyścił pole z chwastów i zaczął przygotowywać je poduprawę.Często, w drodze powrotnej na stację w Ely, przystawał nad brzegiemkanału, odwracał się i patrzył na ziemię, która kiedyś należała do Blythe'ów, a teraz,jeśli starczy mu sił i szczęścia, wkrótce dostanie się jemu.Spoglądał na wąski pasciągnący się pomiędzy jego działką a kanałem i dalej, gdzie rozszerzał się wszeroką, płaską łąkę.Daniel miał pewność, że szczęście go nie opuści, w tym rokujego życie odmieni się całkowicie.Odwlekał chwilę zabrania Fay do Drakesden.W soboty pracowała w sklepie,a poza tym chciał, by na jej przybycie wszystko było gotowe.Praca przez siedemdni w tygodniu wyczerpywała, ale Daniel nie narzekał.Termin ślubu wyznaczyli nawrzesień - jakie miało więc znaczenie, że wieczorem bywał zbyt zmęczony, by jeśćSRkolację? Każdej nocy marzył o Drakesden.i o Fay.Wyobraznia podsuwała muobraz: na tle wysokiej kukurydzy trzyma w ramionach ukochaną kobietę.Tam, pozamiastem, mógł swobodnie oddychać z dala od pułapki ścian i dachów.Jedyneograniczenie to zawieszone, gdzieś hen, błękitne niebo.Nareszcie był wolny.Gdyby nie nieustanne dolegliwości i niepokój o przyszłość, Thomasinespędziłaby bardzo przyjemny tydzień po święcie Bastylii [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v