Lennox Marion Biały Eden

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Może nie lubi lekarzy - powiedziała lekko Ellie, ale Leeton zaprze-czył ruchem głowy.- Przecież, do licha, sam jest weterynarzem! Z tego co widziałem ranętrzeba zaszyć, ale by zgodził się na to, musiałbym wydać mu rozkaz.- Dlaczego tego nie zrobisz? - zapytała.- Formalnie jestem szefem tej wyprawy - powiedział powoli - ale niezamierzam naruszać niczyjej niezależności.Gordon jest wystarczająco do-rosły, żeby nie potrzebować niańki.Nie zaryzykuje infekcji, a jeśli zosta-nie mu brzydka blizna, to jego sprawa.Zaczynam myśleć, że wszystko comu się przydarza jest związane ze stresem - ciągnął Leeton, jakby chciałsię sam o tym przekonać.- Z tą ręką zachował się jak idiota.Gdybyśmymieli tu zostać jeszcze przez pół roku, nalegałbym, by dał się przebadaćlekarzowi, ale skoro zostały tylko dwa tygodnie, to chyba dam mu spokój.Ellie kiwnęła głową, ale nie dlatego, że się z nim zgadzała.W jej głowiezakiełkowało pewne podejrzenie i zastanawiała się nad prawdopodobień-stwem takiej diagnozy.Jeśli miała rację, nie było ważne, w co wierzy Leeton, bo dwa tygodnie itak nie miały większego znaczenia.Nie podobało się jej jednak to, copodpowiadał umysł.Niezależnie od tego, jak bardzo potrzebowała solidnego snu, przez długiczas nie mogła zasnąć.Skulona w ciepłym wnętrzu śpiwora starała sięignorować Leeto-na, któremu udanie się do łóżka zajęło więcej czasu.Najpierw pedantycznie wypełnił dziennik pobytu i dopiero potem zaczął sięrozbierać.Odwróciła się do ściany.- Jesteś już bezpieczna.- Poczuła lekkie ugięcie swego łóżka, kiedy Le-eton układał się w swoim.- Możesz patrzeć.- Dobranoc - powiedziała sztywno.56SR- Na twoim miejscu nie zamykałbym teraz oczu - powiedział łagodnie.- A to dlaczego? - W jej głosie było napięcie.- Straciłabyś to.- Pochylił się, chwycił ją za ramiona i uniósł do pozycjisiedzącej, a potem, mimo oporu, skierował jej głowę w kierunku świethka.Niechętnie uniosła powieki i w tej samej chwili z zachwytu straciła od-dech.Otworzyła szeroko oczy.Godzinę wcześniej, wchodząc do domkuwidziała słońce blisko horyzontu.Teraz zobaczyła wąski pas w intensywniepomarańczowym kolorze, rozciągający się nad zatoką, promieniujący czer-wonym i żółtym blaskiem na niebo, gdzie oświetlał białe chmury.Po-wierzchnia morza, odbijająca kolory słońca, płonęła na tle głębokiej czernigórzystego krajobrazu Antarktydy.Zapomniała o zimnie i obecności Leetona.Zachwycona, nie mogła ode-rwać wzroku.W końcu jednak zawodowy przymus okazał się zbyt silny.Postanowiła wziąć aparat.Aparat leżał za łóżkiem Leetona i żeby dotrzeć do niego musiała przejśćnad leżącym mężczyzną.Leeton leżał bez ruchu na plecach, z rękoma za-łożonymi za głowę i obserwował ją z rozbawieniem.- Czy nie przeszkadzam? - zapytał uprzejmie.Na twarzy Ellie pojawił się cień uśmiechu.Pochyliła się nad nim, sięgnę-ła ręką i macając po podłodze znalazła aparat, a potem wgramoliła się zpowrotem na swoje łóżko.- Ani trochę - odpowiedziała równie uprzejmie.Nie zwracając na niegouwagi, zabrała się za fotografowanie.W końcu wspaniałe widowisko dobiegło końca.Ostatnie blaski czer-wieni zniknęły i Ellie z żalem odwróciła się od szklanego świetlika.Zoba-czyła uśmiechniętą twarz Leetona.- Udana wycieczka? - zapytał złośliwie.- I to jak.- Uśmiechnęła się.Spojrzała na aparat, który nadal trzymaław dłoniach, a następnie na torbę leżącą za łóżkiem Leetona.57SRNie przejmuj się mną - powiedział zrezygnowanym tonem.- Przywy-kłem do tego, że jestem traktowany jak wycieraczka.- Zauważyłam - powiedziała chłodno Ellie, ale skorzystała z jego po-zwolenia.W końcu wpełzła z powrotem do swego śpiwora i leżała cała siętrzęsąc.Nie była ubrana odpowiednio do robienia zdjęć w takim chłodzie.- Zimno ci?- Nie.- Ellie podciągnęła śpiwór aż pod oczy i szczękała zębami.- Znam sposób na to, żeby cię szybko ogrzać - zaofiarował się Leeton.- Jestem tego pewna - odpowiedziała, dzwoniąc zębami.- Dziękuję, alenie skorzystam.Zapadła cisza.Było prawie ciemno.Ellie wpatrywała się w mrok i usi-łowała zasnąć.W żaden sposób nie potrafiła przestać myśleć o obecnościLeetona.Była spięta i rozbudzona.Wystarczyło, że słyszała jego równyoddech.W cieplejszym klimacie wolałaby wziąć śpiwór i pójść spać podgołym niebem, niż tak się męczyć.Tutaj nie miała wyboru.- Powiedz mi, dlaczego tu jesteś? - spytała szorstko, przerywając mil-czenie.Jej głos odbił się dziwnym echem w ciasnym pomieszczeniu.- Ja? - Leeton poruszył się.- A twoim zdaniem do kogo innego mogłabym mówić? - Jej głos byłoschły i obcesowy, ale nie dbała o to.- Słucham? - powiedział niezwykle uprzejmym tonem.- Chyba zasną-łem.- Ja nie.- Ellie odwróciła się, by spojrzeć na leżący obok niej ciemnykształt.- Polecono mi nie tracić ani minuty.- A więc chcesz przeprowadzić pogłębiony wywiad w środku nocy.-Westchnął i przetoczył się na bok, by na nią spojrzeć.- Jestem tu, bo oddziecka niezmiennie interesowała mnie Antarktyda i wszystko, co na niej58SRżyje - odpowiedział spokojnie.- Jestem tu dlatego, że od tamtej pory mo-im celem było zrobienie wszystkiego, co możliwe, by uchronić żyjące tugatunki.Ellie pomyślała znów o mężczyznie, z którym przeprowadzała wywiaddwa lata wcześniej.- Nie wierzę ci - oświadczyła.- To twoje prawo - powiedział nie zmienionym tonem.- Ostatecznietrudno oczekiwać, żeby można było wierzyć człowiekowi, który, zgodniez twoim opisem, żyje wyłącznie dla przyjemności i nie jest w stanie przy-wiązać się do nikogo ani niczego, oprócz pieniędzy.A teraz proszę mi wy-baczyć.W przeciwieństwie do pani, doktor Michaels, potrzebuję snu.Odwrócił się i prawie natychmiast zasnął.Ellie długo jeszcze wpatrywa-ła się w grę cieni na suficie, nim w końcu z wyczerpania zamknęła oczy.Obudziła się bardzo wcześnie i spojrzała na zegarek.Była piąta rano.Wiedziała, że nie ma szansy na ponowne zapadnięcie w sen.Leeton oddy-chał miarowo i głęboko.Leżąc na wznak patrzyła w sufit.Czuła się dziwnie.Przez ostatnie parędni tak wiele się wydarzyło.Ellie Michaels z Nowego Jorku wydawała sięjej kimś zupełnie obcym.Po jakimś czasie nie mogła już dłużej znieść ciszy.Rozpięła śpiwór i na-tychmiast wciągnęła na siebie gruby sweter.Szybko się uczyła.W No-wym Jorku najważniejsza podczas ubierania się była dla niej rozwaga, naAntarktydzie - szybkość.Nie miała z tym zresztą większego kłopotu.Obszerne spodnie i swetry,w jakie została wyposażona, były praktyczne i wygodne.Na Antarktydziena razie nie było pokazów mody.Leeton spał nadal.Ubrawszy się, Ellie ostrożnie przeszła nad jego łóż-kiem, by go nie zbudzić.Stała już na podłodze, kiedy poruszył się.- Wychodzisz gdzieś?59SR- Przejść się - odpowiedziała krótko.- Nie mogę spać.- Wyrzuty sumienia - stwierdził zaspanym głosem.- Gdyby one spędzały ludziom sen z powiek, nigdy nie zmrużyłbyś oczu- fuknęła.Zaśmiał się.- No cóż, Ellie Michaels, jak widzę, znasz mnie doskonale.Czy mam citowarzyszyć?-Nie.- To dobrze - powiedział stłumionym głosem, z twarzą wtuloną już wkaptur.- O której wrócisz? - spytał z głębi śpiwora.- Nie wiem.- Ustal godzinę i wróć na czas - powiedział stanowczo.- Powiedz też,dokąd idziesz.- Tak, proszę pana.- To jest nienaruszalna reguła, Ellie.�sma?- Dobrze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v