Niemirski Arkadiusz Pan Samochodzik i ... Europejska przygoda

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niby zdołałem odkryć tajemnicę Pameli Norman, dopaść jej znajomego i ustalić, żejest on inspektorem Scotland Yardu, ale w uszach brzmiały mi wciąż niezbyt pochlebneepitety pod moim adresem. I niech tak zostanie - pomyślałem ze złością. Wygraliście dwie rundy, jedną natransatlantyku, drugą w Anglii.Ale do trzech razy sztuka.Przed nami jeszcze ostatnia runda,w Chorwacji.Nie ryzykowałem i nie poszedłem za inspektorem Rolandem.Wiedziałem wszak, żenastępnego popołudnia wybiera się on samolotem do Chorwacji i znałem miejsce jego pobytuna Istrii. W zasadzie nie przegrałem �angielskiej rundy� - pocieszałem się w myślach. Wszak dowiedziałem się w Londynie o wielu sprawach.Najbardziej zastanawiała mnie osoba Pameli Norman.Z rozmowy inspektora z jegokolegą Bobem wynikało, że dziewczyna jest jednak pisarką.Ale jaki motyw kierował jejpoczynaniami? Czy chęć napisania interesującej książki? I kim był dla niej Roland?Narzeczonym? I czy to ona wsypała mi do wody w mojej kajucie środek nasenny? Chyba tak,skoro Roland przywlókł mnie z premedytacją do Londynu, aby pozwolić jej spokojniepolecieć do Chorwacji.Wszystko to było bardzo dziwne i z wyjaśnieniami musiałempoczekać do mojego przybycia nad Adriatyk.Niestety, jak pech to pech! Do Chorwacji wyruszyłem dopiero po dwóch dniach, wpiątek z samego rana.Otóż, po zapłaceniu mandatu na służbowej karcie kredytowej nie miałem jużpieniędzy na wykupienie biletu kolejowego, więc byłem zmuszony czekać, aż mojeministerstwo wpłaci pieniądze na odpowiednie konto.Bilet na pociąg jednak zarezerwowałemprzezornie już w środę wieczorem, po uzyskaniu zgody od ministra, który jednakkategorycznie oświadczył, że podróż na Istrię miała być ostatnią w sprawie obrazówMilewskiego.Na szczęście biznesmen Paradaj nie żałował gotówki na ten cel! Jakdowiedziałem się nieoficjalnie od sekretarki ministra, pan Paradaj był zainteresowanywyłożeniem pieniędzy na budowę w Warszawie nowej galerii, która miałaby przynosić wniedalekiej przyszłości duże dochody.A zatem miał Paradaj swój cel w finansowaniu naszej europejskiej przygody.Tak więc w piątek wyruszyłem w podróż do Chorwacji, gdy w tym czasie Pawełszykował się już do opuszczenia Wiednia.Dopiero w sobotę mieliśmy się spotkać w Rovinju.Jeszcze kilka zdań na temat mojej podróży.Zrezygnowałem bowiem z dotarciapociągiem do Zagrzebia (o samolocie, rzecz jasna, nawet nie wspominam) i wybrałem innywariant.Z londyńskiego dworca Waterloo wsiadłem do pociągu jadącego do Paryża, astamtąd przez Mediolan i Weronę dotarłem do samej Wenecji; w sobotę o szóstej rano czekałna mnie prom.Siedząc w wygodnym przedziale (w ramach oszczędności nie zdecydowałem się nazakup kuszetki) myślami powróciłem do pierwszego lotu z Warszawy do Nowego Jorku.Wtedy to bowiem los sprawił, że siedziałem obok człowieka, który był prawdopodobnieBlackiem i Wunderalpem w jednej osobie.Jeszcze dziś dzwięczał mi w uszach ten jegodziwny, śmieszny angielski, jakim mówił w samolocie.Posługując się kartami kredytowymiagenta handlowego Vollera (do dziś go nie odnaleziono), Black przemierzał Amerykę nawypożyczonym kawasaki.I był gotów uśmiercić każdego, kto stanie mu ma na drodze doodnalezienia repliki Stańczyka.Wcześniej Black wynajął dziwacznego detektywapodróżującego z papugą, z którym porozumiewał się za pomocą szyfrów pisanychniewidzialnym atramentem. Dziwne - pomyślałem. Milewski również zapisał wiadomość o ukrytym skarbie nastronie 43 �Hamleta�, używając do tego celu sympatycznego atramentu.Z informacji uzyskanych przez Pawła od nowo poznanej niemieckiej studentki KingiPollock, wnuczki porucznika Schmidta, wynikało, że jej dziadek wspominał w liście do żonyo kulejącym płetwonurku pomagającym w wydobyciu skrzyni z jeziora Toplitz.Wszystkowskazywało na to, że chodziło o Kurta Steinbecka, którego miał rzekomo zamordować przedswoją ostatnią podróżą do Arizony.Czy mógł być zatem kuternoga Steinbeck naszymBlackiem vel Wunderalpem, skoro leżał na cmentarzu w Wiedniu?Znowu wróciłem myślami do lotu do Nowego Jorku.Siedzący obok mnie rudyjegomość, fałszywy Voller, bez wątpienia Black, miał dziwnie wyglądające palce rąk,zgrubiałe, jakby powykrzywiane.I ciągle je nastawiał.Ten niezdrowy nawyk wziąłem zaobjaw silnego zdenerwowania spowodowanego kłopotami z wylądowaniem.Czyż oweniezgrabne paluchy nie były pamiątką po trudach długotrwałego przebywania na dużychgłębokościach.Czy to nie były objawy typowe dla choroby dekompresyjnej? Ależ tak! Wielupłetwonurków cierpiało na tę chorobę i miało tak dziwnie wyglądające palce.A zatem Black nie tylko kulał na lewą nogę jak Steinbeck, ale cierpiał również nachorobę dekompresyjną.Miał wreszcie Black zamiłowanie do układania szyfrów.Jedenzaszyfrowany liścik zostawił w Oklahoma City swojemu detektywowi.A przecież JurgenWunderalp układał rebusy i przeróżne szarady dla wiedeńskich magazynów.Czyżby zatemKurt Steinbeck, Black i Jurgen Wunderalp to była jedna i ta sama osoba? Jaka szkoda, że niezwróciłem uwagi na palce rąk Wunderalpa na transatlantyku (pamiętam, że podczas rozmowyw barze na statku chował ręce pod stół i nie zamówił nawet wody).Nie rozpoznałem też wnim pasażera z samolotu do Nowego Jorku.Wunderalp był siwy, a fałszywy Voller rudy i wdodatku z brodą.Ale co to znaczy dobra charakteryzacja i zmiana głosu!Być może sugestie panny Pollock nie były całkowicie niedorzeczne.Tak, tak, Blackmógł być Steinbeckiem i Wunderalpem.W Wenecji na stacji Venezia-Mestre byłem około dwudziestej drugiej i miałem ponadosiem godzin do odpłynięcia promu do chorwackiej Puli na Istrii.Nie szukałem hotelu, aprzedrzemałem ten czas w poczekalni dworcowej, ignorując tym samym zwiedzenieosławionej Wenecji.Ale na moje usprawiedliwienie niech pozostanie fakt, że byłem solidniezmęczony.Nie chciałem brać hotelu na tych kilka godzin z uwagi na topniejący z dnia nadzień stan służbowego konta, a musiałem się jeszcze przecież liczyć z pobytem w Rovinju. Paweł pewnie już sobie leży w wygodnym łóżku - pomyślałem nie bez cieniazazdrości.Zadzwoniłem do niego.- Wenecja? - usłyszałem radosny głos Pawła.- To blisko Rovinja, szefie! Możnapowiedzieć, że jesteśmy vis-a-vis, oddzieleni wodami Zatoki Weneckiej.- Ale przede mną jeszcze cała noc w poczekalni - wpadłem w marudny ton.- W ramach rekompensaty za cierpienia związane z podróżą jutro wybierzemy się naplażę - nadawał Paweł.- Tutaj zawsze jest słońce.Właśnie z panną Pollock przyjechaliśmy dotego cudownego zakątka.Czekam na pana w hotelu Rovinj w dwuosobowym pokoju numer11.Hotel znajdzie pan na wzgórzu Monte Rosso dosłownie na skarpie pod kościołem ZwiętejEufemii.Trafi pan bez problemu.Obok hotelu zaparkowałem nasz wehikuł.- Do jutra, Pawle [ Pobierz całość w formacie PDF ]