Rollins James Ekspedycja

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Philip z ulgi głęboko westchnął.Nie umiał powiedzieć, co takiego było w ojcu Oterze, cosprawiało, że się przy nim denerwował.W końcu to zwykły mnich.Mimo to Philip musiałrozmasować gęsią skórkę na przedramionach.Coś było w tym człowieku&� � �Sam siedział z Maggie na schodach na skraju placu i obserwował odbywający sięceremoniał.Pochodnie i ogniska wypełniały otwartą przestrzeń pośrodku inkaskiej wioski.Muzycy grali na instrumentach różnego kształtu i wielkości: bębnach obciągniętych skórą lamy,trąbach z tykw i drewna, fletach z trzcin i różnej długości gałęzi, nawet na piszczałkachskonstruowanych z dużych kości górskiego kondora.Zpiewano, radując się z przybycia gości.Przed zachodem słońca szaman, socyoc, wróżył im, rzucając na ziemię mistycznechumpirun, czyli zestaw odpowiednio dobranych kolorowych kamieni.Ponury na twarzy,wytatuowany mężczyzna studiował uważnie kamienie, potem wstał, uniósł ramiona i oznajmił,że Sam i jego ludzie to wysłannicy Illapy, czyli Boga Piorunów.Natychmiast zarządził ku ichczci całonocne święto. Wbrew protestom grupka przybyszy została porwana przez tłum i potraktowana pokrólewsku.Umyto ich, uczesano, ubrano w miejscowe stroje i posadzono na honorowymmiejscu.Kolacja trwała bez końca i co chwila pojawiały się kolejne miejscowe dania: pieczoneprosię, potrawka z fasoli z mięsem z papugi, sałatka ze smakujących podobnie do szpinaku liściamarantusa z miejscową marchwią zwaną arrachacha, ziołowe ciastka z oca, roślinyspokrewnionej z patatem.Po długiej głodówce wszyscy członkowie grupy opychali sięniemiłosiernie, nie odmawiając niczego, aby nie urazić gospodarzy.Tylko Norman jadł niewiele.Dostał od ran gorączki i szybko poszedł do przydzielonegoim domku.Denal oddalił się zaraz po nim nie był chory, jedynie zmęczony i senny zostawiając Maggie i Sama, by do końca uczestniczyli w ceremonii.Sam ziewnął i przeciągnął dłonią po sięgającej kolan beżowej tunice, w którą go ubrano,i poprawił krótką pelerynę yacolla.Na szczęście pozwolono mu zachować ulubiony kapelusz.Usiadł wygodniej i zwrócił się do Maggie: Jak ci ludzie mogli tak długo się tu ukrywać? Bo tak chcieli odparła.Była ubrana w długą brązową tunikę, sięgającą do kostek.Strój uzupełniały szarfa barwy kości słoniowej i szal.Pomacała mocującą szarfę złotą spinkęw kształcie smoka. Zauważyłeś, że prawie cała wioska jest sprytnie schowana w dżungli?Niemal zakamuflowana.Podejrzewam, że nie widać jej nawet na zdjęciach satelitarnych,zwłaszcza przy nieustannej aktywności geotermalnej.Wszystkie zdjęcia termowizyjne zostałybyprzekłamane.Sam wpatrywał się w zamglone nocne niebo.Było widać ledwie kilka gwiazd. Hm& może masz i rację. Powiedz mi, Sam, jak to jest być posłańcem Boga Piorunów? spytała Maggie,zmieniając wątek. Moim zdaniem szaman słyszał echa wystrzałów z naszych karabinów.Pewnie dlategoskojarzył nas z Illapą. Nie pomyślałam o tym.Niezła hipoteza.A co z nekropolią na dole? Jest niemallustrzanym odbiciem tej wioski.Sam zmarszczył czoło. Pojęcia nie mam, ale biorąc pod uwagę lokalizację, może ma jakiś związekz inkaskimi trzema poziomami istnienia.Jeśli ta wioska była uważana za część świataśrodkowego, czyli świata żywych, cay pacha, to nekropolię należy uznać za element uca pacha,świata dolnego. Zwiata umarłych. Dokładnie& w końcu to nekropolia. Hm& może. Maggie mocniej zmarszczyła brwi. Jeśli masz rację, gdzie jesttrzecia wioska? To znaczy? Inkowie lubili bardzo precyzyjne struktury.Jeśli zbudowali korespondujące ze sobąwioski w świecie dolnym i środkowym, gdzie jest wioska górnego świata, janan pacha?Pokręcił głową.Ogarniało go coraz większe zmęczenie. Nie wiem.Więcej odpowiedzi będziemy mieli jutro.Jak na razie cieszmy się świętemna naszą cześć. Uniósł kubek chicha, sfermentowanego napoju z kukurydzy, i wziął długi łyk.Skrzywił się na gorzki smak. Nie w twoim guście, co? spytała Maggie. Nic nie zastąpi zimnej butelki budweisera, ale& ma kopa. Samowi zaczęło sięlekko kręcić w głowie.W końcu była już głęboka noc, nawet księżyc zdążył zajść. Maggie uśmiechnęła się i lekko w niego wtuliła.Wykorzystał okazję i ją objął.Nieodsunęła się ani nie zamieniła sytuacji w żart.Sam wziął kolejny łyk kukurydzianego napoju.Miał nadzieję, że zrobiło się miło i ciepło nie tylko z powodu procentów.Kolejna grupa zaczęła skomplikowany taniec wokół ogniska na placu.Tancerze zarówno mężczyzni, jak i kobiety mieli pomalowane na złoto i srebrno twarze i poruszali sięw dokładnie wyliczonym rytmie do wtóru melodii wygrywanej na czaszce jakiegoś tutejszegojelenia, którego rogi wykorzystywano jako flety. Jak tu pięknie& westchnęła Maggie. Jak we śnie.Opowieści, które mieliśmyokazję czytać, ożywają.Sam przyciągnął Maggie bliżej. Szkoda tylko, że mój wuj tego nie widzi. I Ralph.Sam przyjrzał się dziewczynie w swych ramionach.Wpatrywała się w ogień, jej oczyzdawały się płonąć, ciepły blask spowijał jej twarz.Musiała poczuć, że jej się przygląda, bo się odwróciła.Ich twarze znalazły się blisko, zbytblisko. Miałeś rację, Sam& kiedy mówiłeś, że martwi nie mają żalu do żywych.Miałeś rację.%7łyjemy& jesteśmy tutaj i nie możemy psuć tego daru poczuciem winy ani smutkiem.To dopierobyłaby prawdziwa tragedia.Przytaknął skinieniem głowy. Nie należy żyć tak, jakby się było martwym powiedział tak cicho, jakby nie chciał,aby go usłyszano.Wracały wspomnienia lat po śmierci rodziców.Dzielili się smutkiem z wujem,wzajemnie się wspierali, ale tak naprawdę obaj niewiele różnili się od Maggie.Oni teżwykluczyli ze swojego życia obcych, użyli wspólnej tragedii jako bariery pozwalającej uniknąćbliskości innych ludzi.Sam już tego nie chciał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v