Stiefvater Maggie Drzenie Drżenie (oficjalne) Wilkołaki z Mercy Falls

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale zobaczyłem go wtowarzystwie głupich, bezbarwnych rodziców, równietępych, jak parka gołębi, i pomyślałem, że byłbym dlaniego lepszym ojcem.Mógłbym go więcej nauczyć.Milczałam.Beck oparł czoło na dłoni.Jego głosbrzmiał, jakby facet miał setki lat.Milczałam, a onjęknął: Boże, wiem, Grace.Wiem.Ale to jeszcze niejest najgorsze.Prawda jest taka, że ja lubię to, kimjestem.To znaczy, nie zawsze tak było.Najpierw tobyło przekleństwo.Ale pózniej zacząłem się czuć jakktoś, kto kocha zarówno lato, jak i zimę.Czy to masens? Wiedziałem, że ostatecznie utracę siebie, alepogodziłem się z tym już dawno temu.Myślałem, żeSam z biegiem lat też w jakiś sposób zaakceptuje to,kim jest.Znalazłam kubki w szafeczce nad ekspresem dokawy i postawiłam na blacie.* Ale nie zaakceptował.Mleka? Odrobinę.Nie za dużo. Westchnął. To dlaniego piekło.Ja stworzyłem mu piekło na ziemi.Onpotrzebuje samoświadomości, żeby czuć, że żyje, a gdyją traci i staje się wilkiem.to jest piekło.Sam toabsolutnie najlepsza osoba, jaką kiedykolwiekspotkałem, a ja go zniszczyłem.%7łałuję tego każdegodnia, od lat.Może i na to zasłużył, ale nie mogłam pozwolić musię zadręczać jeszcze bardziej.Podałam mu kawę iznów usiadłam w fotelu Sama. On cię kocha, Beck.Może nienawidzić byciawilkiem, ale ciebie kocha.I muszę ci powiedzieć, żesiedzenie tu z tobą dobija mnie, bo wszystko w tobieprzypomina mi o nim.Jeśli go podziwiasz, to dlatego,że to ty uczyniłeś go tym, kim jest.Beck wyglądał dziwnie bezbronnie, kiedy taktrzymał dłonie wokół gorącego kubka i patrzył na mnieprzez zasłonę unoszącej się pary.Milczał przez długąchwilę, a potem szepnął: %7łal będzie jedną z tych rzeczy, które chętnieutracę.Spojrzałam na niego z uwagą, marszcząc czoło.Wypiłam łyk kawy. Czy zapomnisz o wszystkim? Nie, Grace, to nie tak.Wilki nie zapominają,tylko wszystko postrzegają inaczej.Umysłemzwierzęcia.Gdy się jest wilkiem, niektóre sprawy stająsię nieistotne.Nie odczuwamy jedynie emocji, tracimyje.Ale najważniejsze rzeczy te zachowujemy.Przynajmniej większość z nas.Jak miłość.Pomyślałam o Samie obserwującymmnie, nim spotkaliśmy się jako ludzie, i o sobie kiedymu się przyglądałam.O nas, zakochanych w sobie, choćteoretycznie było to niemożliwe.Poczułam przerazliwyucisk w dołku i przez chwilę nie mogłam mówić. Zostałaś ugryziona powiedział Beck.Spotkałam się z tym już wcześniej pytanie bezznaku zapytania.Pokiwałam głową. Ponad sześć lat temu. Ale nigdy się nie przemieniłaś.Zrelacjonowałam mu historię o zamknięciu wsamochodzie, a potem wyjaśniłam teorię lekarstwa,którą stworzyłyśmy z Isabel.Beck długo się nieodzywał, pocierał tylko palcem krawędz kubka i ślepowpatrywał się w książki na półkach.W końcu przytaknął. To może się udać.Jestem w stanie nawetwyobrazić sobie, jak to zorganizować.I myślę, żeprzede wszystkim w momencie zarażenia sięzapaleniem opon mózgowych trzeba być człowiekiem,inaczej to nie zadziała. To samo powiedział Sam.Według niego, jeślichce się zabić wilka w wilkołaku, nie powinien on byćzwierzęciem w chwili zarażenia.Beck wciąż się zastanawiał. Boże, to jest cholernie ryzykowne.Nie możnazacząć leczyć zapalenia opon mózgowych, dopóki niebędzie się miało pewności, że gorączka pokonała wilka.Ta cholerna choroba ma niewiarygodnie wysokiwspółczynnik umieralności, nawet jeśli się ją leczy odpoczątku. Sam powiedział mi, że zaryzykowałby śmierć dlalekarstwa.Myślisz, że naprawdę tak uważał? Absolutnie odpowiedział Beck bez wahania.Ale on jest teraz wilkiem.I prawdopodobnie nic jużtego nie zmieni.Wpatrywałam się w do połowy opróżniony kubek zkawą; obserwowałam, jak płyn stygnie i zmienia kolor. Myślałam o tym, że moglibyśmy zabrać go doprzychodni tylko po to, żeby zobaczyć, czy nieprzemieniłby się w cieple.Zapadło milczenie.Celowo nie podniosłamwzroku.Nie chciałam patrzeć na twarz Becka.Wreszcieledwie słyszalnie przywołał mnie: Grace.Przełknęłam ślinę, wciąż gapiąc się na kawę. Wiem. Posłuchaj.Obserwowałem wilki przezdwadzieścia kilka lat.To łatwe do przewidzenia.Docieramy do końca.i to jest kres.Ale ja byłam jak uparte dziecko. Przecież Sam już raz się przemienił w tym roku,choć nie powinien, prawda? Został postrzelony i zmusiłsię do przybrania ludzkiej formy.Beck pociągnął łyk kawy.Nerwowo bębnił palcamiw bok kubka. I wtedy, gdy cię ocalił.Przemienił się wczłowieka, żeby uratować ci życie.Nie mam bladegopojęcia, jak to zrobił.I dlaczego.Ale zrobił to.Zawszemyślałem, że to musi mieć coś wspólnego z adrenalinązwodzącą mózg, że jest ciepło.Wiem, że próbował torobić też przy innych okazjach, ale nigdy mu się nieudało.Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, jak Sammnie niesie.Przeżywałam to na nowo niemal czułamjego zapach i dotyk. Do diabła! Przez długi czas Beck niepowiedział nic więcej.A potem znowu: Do diabła! Onby tego chciał.Chciałby spróbować. Dopił kawę.Pomogę ci.Wymyśliłaś, jak go przetransportować?Podamy mu środek uspokajający?Tak naprawdę zastanawiałam się nad tym odmomentu, gdy zadzwoniła Isabel. Myślę, że chyba będziemy musieli, prawda?Inaczej tego nie zniesie. Benadryl powiedział Beck rzeczowo. Mamtego trochę na górze.Powinien go otumanić na tyle,żeby nie zaczął szaleć w samochodzie. Jedyna rzecz, której nie mogłam wykombinować,to, jak go tu sprowadzić.Nie widziałam go od wypadku ostrożnie cedziłam słowa.Nie mogłam pozwolić sobiena obudzenie fałszywej nadziei.Po prostu nie mogłam.Głos Becka był stanowczy. Ja to załatwię.Sprowadzę go.Sprawię, żeprzyjdzie.Włożymy benadryl do hamburgera czyczegoś w tym stylu. Wstał i wziął ode mnie kubek.Lubię cię, Grace.Chciałbym, żeby Sam mógł.Przerwał, położył dłoń na moim ramieniu.Jegogłos był tak przyjazny, że myślałam, że się rozpłaczę. To się może udać, Grace.To się może udać.Wiedziałam, że sam w to nie wierzy, alejednocześnie byłam przekonana, że bardzo chceuwierzyć.Tyle mi wystarczyło.Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty:Grace3�CCienka warstwa śniegu pokrywała ziemię, gdyBeck wyszedł na podwórze za domem.Jego barkirysowały się ostro pod swetrem.Isabel, Olivia i jastałyśmy w środku, przy szklanych drzwiach, gotowe,żeby w razie czego pomóc.Beck w jednej dłoni trzymałkawał krwawego surowego mięsa nafaszerowanegobenadrylem; druga drżała mu i nie mógł tego opanować.Kiedy obserwowałam opiekuna Sama powoliwkraczającego w swój ostatni dzień jako człowieka,czułam wielką samotność.Kilkanaście metrów od domu Beck zatrzymał się,upuścił mięso na ziemię, a potem zrobił jeszcze kilkakroków w stronę lasu.Przez chwilę stał z głowąprzekrzywioną w sposób, który tak dobrze znałam.Nasłuchiwał. Co on robi? zapytała Isabel, ale nieodpowiedziałam jej.Beck przytknął dłonie do ust nawet tu, w domu,mogłam go wyraznie słyszeć. Sam! zawołał. Sam! Wiem, że tam jesteś!Sam! Sam! Pamiętasz, kim jesteś? Sam!Beck trząsł się, ale nadal wykrzykiwał imię Sama wzimną pustkę lasu, póki się nie zatoczył.W ostatniejchwili odzyskał równowagę [ Pobierz całość w formacie PDF ]