Undset Sigr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Olaf zakazał Leifowi opuszczać statek po południu, natomiast raz nadwa dni z rana posyłał go ze starym Tomaszem Bębnem na ląd; w tensposób sam tylko co drugi ranek uczęszczał na mszę, ale było to lepsze,niż żeby chłopca miały spotkać jakieś nieprzyjemności w Sudrvirke.Wszyscy zaś mieliby na pewno kłopoty, gdyby komuś z załogi Rena stałosię coś na lądzie.Zlepiec każdego rana zjawiał się w kościele klasztornym, często byłteż obecny na completorium.Ona przychodziła codziennie na nieszpory,niekiedy bywała także razem z mężem na śpiewach wieczornych&Olaf nie wiedział, kim są ci ludzie, ani też gdzie mieszkają, i wgłowie mu nie postało dowiadywać się o to.Tyle tylko, że dusza jegobyła jak gdyby odmieniona wszystkie myśli, które go zajmowały od lat,wszystkie czynności i frasunki powszedniego dnia, wszystko, co należydo życia człowieka dorosłego, zostało niejako zatopione w bijącym zjego serca zródle.Nie miał nad tym władzy& Przez wszystkie minionelata, ilekroć jego myśl biegła wstecz, ku wspomnieniom młodości, nieprzypominał ich sobie w ten sposób.Teraz nie były to sprawy przeszłe:wędrował pośród nich i było mu tak na duszy, jak gdyby wszystko to miałosię dopiero stać, albo tak, jak się dzieje z człowiekiem będącym międzysnem i jawą, który wie dobrze, że senne marzenie jest marzeniem, a mimoto pragnie je zatrzymać i broni się przed zupełnym przebudzeniem.I codnia chodził do kościoła, aby zobaczyć małżonkę ślepca.Albowiem najej widok owe podobne do sennych widzeń, jasne wspomnienia płynęły owiele swobodniej, szerszym nurtem i obraz młodej, bogatej kobiety łączyłsię w całość z powiewnym, uroczym cieniem młodej Inguny.Spostrzegł także, że ona nie gniewała się bynajmniej na niego, żetak uporczywie wpatruje się w nią.Pewnego wieczora wszedł prędko dokościoła i chciał uklęknąć przechodząc przed Najświętszym Sakramentem.Pochwa miecza przypasanego pod kaftanem oparła się mocno o podłogę,a rękojeść skoczyła do góry i uderzyła go w brodę.Wyglądał w tejchwili bez wątpienia śmiesznie i kiedy spojrzał w stronę obcej kobiety,spostrzegł, że z trudem powstrzymuje się od śmiechu.Twarz jego z,gniewu powlokła się purpurą.Po chwili jednak rzuciwszy znów okiem wjej stronę napotkał wzrok młodej niewiasty uśmiechała się do niego&On także uśmiechnął się, choć był zły i stropiony.Odtąd nie spuszczał zniej oka.Czytała pilnie w modlitewniku, ale przez cały czas słaby, skrytyuśmiech igrał na jej wdzięcznym obliczu, niby błysk światła.Po nabożeństwie stał na placu przed kościołem, kiedy wyszłaprowadząc męża.Spojrzała na Olafa i skłoniła się lekko.Nie wiedział,czy to ma być powitanie, lecz zanim się połapał, oddał ukłon przyciskającrękę do piersi.Potem zły był na siebie.Gdyby chociaż wiedział, czy jejskinięcie miało coś oznaczać!Nazajutrz w porze, kiedy ludzie schodzą się na nieszpory, stanął przedkościelną bramą.Obca pani nadeszła ze zwykłą świtą.Olaf skłonił się, aleudała, że go nie widzi, i weszła do kościoła.Rozgniewany i zawstydzonynie patrzył w jej stronę; próbował słuchać śpiewu i nie myśleć o niczyminnym.Ale po chwili poczuł, że ona patrzy na niego, a gdy napotkałspojrzenie jej wielkich, ciemnych oczu, uśmiechnęła się tak łagodnie ipromiennie, że uśmiech ten był niczym światło słońca.Od tej pory zamieniali uśmiech i spojrzenie jak starzy znajomi,chociaż nie odezwali się słowem do siebie i chociaż Olaf nie znał nawetjej imienia.�% �% �%Olaf nie zastanawiał się nigdy nad tym, że jego towarzysze ze statkumusieli zauważyć zmianę, jaka się w nim dokonała.Nie zdawał sobiesprawy z tego, że stwarza przedział między sobą a nimi.Dawniej żyli jaktowarzysze i równi stanem; że Olaf to gospodarz z Hestviken, a Tomaszzimową porą bywał grajkiem w Oslo, Leif zaś był synem wdowy, służąceju płatnerza o tej różnicy wiedzieli.Była ona zresztą tak widoczna, iżnie zastanawiali się nad nią więcej niż nad tym, że Olaf ma jasne włosyi jest w średnim wieku, Tomasz jest stary i siwy, Leif zaś to młody, rudyi piegowaty chłopiec.Teraz Olaf chodził wśród nich, nie uświadamiającsobie nawet tego, że ich nie widzi, zupełnie jak młody syn wodza, którybez namysłu opuszcza dziecięce życie spędzone w otoczeniu parobkówdworskich w dniu, kiedy po raz pierwszy przeczuwa, jaka droga go czeka,i że stworzony jest do innego losu niżeli tamci ludzie.Za każdym razem, gdy wybierał się do miasta, Olaf nakładał długikaftan i golił starannie brodę, a pewnego wieczoru zaszedł nawet dogolibrody.Tamci dwaj udali, że nic nie widzą, Olafowi zaś nie przyszłodo głowy zastanowić się, czy zwracają na niego uwagę.Sam nie czuł,że jest jakby odmieniony i że zachowuje się tak, jak przystoi raczejdwudziestoletniemu młodzieniaszkowi niż mężczyznie w sile wieku.Torodd i Galfrid wrócili tymczasem do Londynu i postanowionowkrótce szykować się do drogi powrotnej.Olaf myślał o tym ze ściśniętymsercem.Miał wrażenie, iż nie jest jeszcze gotów do opuszczenia Anglii, ina nowo obudziły się w nim owe nieokreślone myśli, że nie powróci doojczyzny.Wyobrażał sobie, że wstąpi do któregoś z zakonów, najchętniejdo maturynów, i że wyruszy do pogańskich krain [ Pobierz całość w formacie PDF ]