Wharton W księżycowš jasnš noc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale wystarczy parę taktów Cichej nocy, po angielsku.Po powrocie Shutzera i Millera puszczamy wkoło butelkę i kroimy jeszcze trochękiełbasy.Kiełbasa jest przepyszna, lepsza niż ta, którą Corrollo dostawał od mamy, i ta, którąwykradał trupom.Jakiś Niemiec musiał ją dostać prosto z domu, to nie może być przydziałowytowar.Shutzer wprost nie może się nachwalić.- Słowo honoru, autentyczne koszerne salami.Nie gorsze niż od Katza.Chyba zacznęobchodzić Boże Narodzenie.Gordon jeszcze raz zdrowo pociąga z butelki.Jak tak dalej pójdzie, wszyscy zalejemy sięw trupa.Może taki jest właśnie chytry niemiecki plan: spiją nas, a potem wygarną jak chcą.Gordon przekazuje butelkę Wilkinsowi.- Jasne, Shutzer.To mi wszystko wyjaśnia.Aż dziwne, że wcześniej o tym niepomyślałem.To w ogóle nie są prawdziwi Niemcy, tylko żydowscy szpiedzy poprzebierani wniemieckie mundury, którzy chcą się tędy przemknąć z ważną informacją.A to żarcie to są ichostatnie racje żywnościowe, które sobie przywiezli z domu, z getta.- Uważaj z tym salami, Wont: tam w środku może być rolka z mikrofilmempokazującym rozmieszczenie tajnych baz niemieckich.Dno butelki też trzeba sprawdzić.Shutzer pociąga z butelki i zagląda przez szyjkę w jej głąb.- Trele morele, tramwaj w oku.Zresztą, Gordon, całą tę twoją teorię o kant dupy potłuc.Wyobrażasz sobie bandę starozakonnych, którzy robią taką bożenarodzeniową szopkę,bezbłędnie, co do świeczki? Niemożliwa historia.Nie, nie, to są zwyczaje pospolite szkopy, tyleże mają dobry gust w salami - to im trzeba przyznać.Połowę zawartości butelki i większą część salami zostawiamy na pózniej.Z takimidodatkami codzienne racje stają się nawet zjadliwe.Shutzer nastawia wodę na kawę.Millerpakuje się w śpiwór równo ze mną.Wszystko jedno, jaki to naprawdę jest dzień, czuje się,jakby była Wigilia.Po raz pierwszy spędzę Boże Narodzenie z dala od domu - jeżeli go,naturalnie, dożyję.A może już dożyłem?5.NIE M�WCIE MATCEMiller szarpie mnie za ramię.Podskakuję jak na sprężynie, siadam na krawędzilegowiska.Jestem nieprzytomny.Rozglądam się: ogień na kominku buzuje z głośnympohukiwaniem.Ostatnio palimy ramami od obrazów.Shutzer właśnie jedną przytaszczył,łamie ją na rogach, dzieli na szczapy i jedną szczapę z miejsca rzuca w ogień.Wilkins musiałbardzo spuścić z tonu, skoro poświęca takie ramy - dębowe ręcznie rzezbione.Podkreślał ichzalety, kiedy oglądaliśmy obrazy.Patrzę tam, gdzie stały skrzypce: stoją nadal, a więc jeszczenie do końca przeistoczyliśmy się w barbarzyńców.- No i jak, Won't? Nie rezygnujemy? Mam iść do zielonej komnaty i przebrać się? Matkasiedzi na górze.On już ledwo wyrabia, te ramy musieliśmy mu wydzierać siłą.Nazwał Stanązdrajcą wszystkich wartości, o które walczy.jego naród.Musimy coś zrobić, zanim całkiempęknie.- A ty, Stan?- Silny, zwarty, gotowy do akcji.- Dobra, zaraz wracam.Wychodzę na dwór, żeby się odlać.Mógłbym pójść do łazienki, ale chcę przy okazjisprawdzić, jaka jest pogoda.Godzinę oceniam na jakąś dziewiątą rano.Dojście do szopyzajmie nam najwyżej pół godziny, więc mamy kupę czasu.Zachmurzyło się.Znieg nie pada, ale ciężkie chmury mogą puścić lada chwila.Jestemzdumiewająco spokojny; może znalazłem się w sytuacji zająca osaczonego przez psy iprzestałem walczyć.Widziałem, jak coś takiego zrobiło się z Jenkinsem.Przestało mu naczymkolwiek zależeć.Potrafił spacerować jakby nigdy nic po odsłoniętym wzgórzu, pogryzającczekoladę.Bogu dzięki, że Edwards szybko się połapał i odesłali Jenkinsa do domu.Nie wydajemi się, żeby Jenkins symulował: jemu naprawdę zaczęło zwisać, sam nie wiedział, co robi i pocholerę.Wracam pod dach.Biorę Millera za puls i patrzę na jego zegarek.Jest pózniej, niżprzypuszczałem, za dwadzieścia pięć dziesiąta.Shutzer i Miller już czekają.Gordon odpicowałMillera, że mucha nie siada.Gdybyśmy mieli przybory do makijażu, wymalowałby mu jeszczepewnie bliznę po pojedynku w poprzek policzka.Miller tak idealnie odpowiada filmowemuwizerunkowi okrutnego niemieckiego żołnierza, że ciarki mnie przechodzą, kiedy na niegopatrzę.Aż nie chce mi się wierzyć, że ten facet jest po naszej stronie.Bezbłędnie wszedł w rolę:może on jest naprawdę faszystowską wtyka?Po chwili mam już na sobie cały chłam.Wygląd żołnierza idącego na patrol to teżpantomima sama w sobie.Dzisiaj w Paryżu, jako malarz uliczny, często doznaję deja vu, kiedy pakuję się domalowania.Marsz ze sztalugami na plecach, z butelką terpentyny i poutykanymi pokieszeniach farbami, z płótnem przypiętym do sztalug, niewiele się różni od marszu zobciążeniem wojskowego ekwipunku, który przygniata człowieka do ziemi.Używam nawettego samego określenia: kiedy wychodzę malować, choćby tylko na promenadę albo nadziedziniec, mówię, że idę w pole.A jednak różnica jest zasadnicza.Malowanie potrafi być trudne i wyczerpujące fizycznie,ale jest wolne od zagrożenia.Nawet jeżeli ludzie wchodzą mi na głowę i zadają głupie pytania,nigdy nie czuję, że stoi mi za plecami ktoś, kto trzyma w rękach moje życie.Pstrykanie, któresłyszę, pochodzi z aparatów fotograficznych, a nie z odbezpieczanego nagle magazynku.Maszerujemy, nie przestrzegając nawet regulaminowych odstępów.Karabiny dyndająnam na ramionach i idziemy sobie spacerkiem, jak do szkoły albo na łyżwy po szkole.Jak naprymusów, wyjątkowe z nas tumany.Zastanawiam się, czy nie powinienem zrobić użytku zeswoich trzech pasków, ale rezygnuję [ Pobierz całość w formacie PDF ]