Wolski Marcin Kaprys historii

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ladies first!Ale czy najlepsze nawet szorowanie może zabić lata sku�mulowanego odoru? Z chusteczką umoczoną w perfumachprzy nosie wlazłam do środka.Nie pomogło, fetor był takporażający, że upadłam na coś w rodzaju materaca wyście�łającego dno.Tymczasem zamknięto klapkę i ogarnął nasabsolutny mrok i fetor.Czuło się pełen bukiet smrodów zewszystkich epok Związku Sowieckiego: krwawych fekaliówStalina, kukurydzianego łajna Chruszczowa, Breżniewow-skiego rozkładu i metalicznej woni czamobylskiej pierie-strojki. Czasem trzeba trochę pocierpieć dla dobra sprawy nawijał Jos�ph Conrad. Nie uwierzycie, ale smródw beczce po mleku bywa jeszcze większy. Najważniejsze, że operacja rozwija się doskonale dodał Tim mieliśmy sygnał, że MS Jekaterynburg zawi�nął już do Władywostoku.Wymacałam moją komórkę, a potem poszukałam rękiNicka.Ale natrafiłam jedynie na kolano Sancheza, więc ba�łam się poszukiwać dalej.Może zresztą zasnął, bo zupełniesię nie odzywał.Czas dłużył się.Szambiarka podskakiwała na wybojach,raz zatrzymał ją chyba jakiś patrol.Czujność służb była uza�sadniona.Jeśli Rosjanie domyślali się naszej operacji, to wie�dzieli z pewnością, że nie odebraliśmy wiz w Harbinie ani niewykupiliśmy zarezerwowanych biletów na kolej transsybe�ryjską, a o brak czujności trudno byłoby ich podejrzewać.Kwadrans pózniej znów nas zatrzymano.Ale na krótko,odbyła się błyskawiczna wymian zdań, kierowca musiał rzu�cić jakimś fekalnym dowcipem, bo ktoś zaśmiał się i walnąłkułakiem w beczkę.Droga, która była coraz bardziej wybo�ista, bo co rusz obijaliśmy się o siebie lub upadaliśmy na ośliz�głe ściany cysterny, zdawała się nie kończyć.Dziurawy as�falt zastąpiła, sądząc po drobnych kamyczkach uderzającychw pojazd, żwirówka.Jeszcze pózniej załomotały pod namibale jakiegoś mostu i usłyszałem gniewne syknięcie Tima. Dokąd oni nas wiozą? Czy ten szambonurek z szoferkito pewny człowiek? Z jego bratem robiłem niezłe interesy odpowiedziałChang. Nigdy mnie nie zawiódł.I znowu postój.Teraz do naszych uszu dotarł zgrzyt, jakbyktoś ciągnął po ziemi stare żelastwo.Do składnicy złomu nasprzywiezli? Sanchez wyciągnął komórkę i podświetlił ekran dochodziła jedenasta. Wysiadamy? ożywiłam się.Miałam stanowczo dośćduchoty ciemności i klaustrofobicznego wnętrza. Spokojnie! Czekamy na sygnał z zewnątrz.Cysterna znowu ruszyła, kolebiąc się na wertepach, alezaraz wjechała na równiejszą drogę, ani chybi beton, by pokilkudziesięciu metrach definitywnie stanąć.Otworzył sięwłaz. Panie mają pierwszeństwo powiedział Chang. No to podsadzcie mnie.W pierwszej chwili oślepiło mnie słońce, które ponad ko�ronami drzew oświetlało dokładnie nasz aromatyczny wehi�kuł.Następnie czyjeś silne ręce porwały mnie ze schodków,podały drugim, równie silnym, niczym lalkę i ustawiły naziemi.Zamrugałam powiekami.Niemożliwe! To musiał być sen.Stałam na niewielkim placyku pomiędzy jakimiś pomalowa�nymi w maskownicze kolory barakami.Dalej ciągnął się jużtylko las i skaliste ściany parowu.Znacznie bliżej co najmniejpięciu umundurowanych w panterki Rosjan mierzyło do nasz karabinów maszynowych. O żesz kurwa! usłyszałam, jak po polsku zaklął San�chez. Mają nas!Zrobiło mi się słabo.Ale nie upadłam.Zastanawiałem się,jak ten okrzyk podziała na Sharffera, Changa i Darlingtona,czy przypadkiem nie zechcą zabarykadować się wewnątrzszambiarki lub podjąć próby rozpaczliwej obrony?Jednak do żadnego oporu nie doszło.Tim wprawdzie namoment zaklinował się w wąskim otworze, ale wyciągniętogo jak korek z butelki.Kałmuk, szerszy niż wyższy, najwidoczniej dowodzącytym komitetem powitalnym, wspiął się na beczkę, zajrzał dośrodka, potem wydobył latarkę i zajrzał raz jeszcze. Mówiłeś, czterech mężczyzn? zwrócił się do kudła�tego kierowcy. No bo było czterech i ta baba odpowiadał przestra�szony chłopina. Nie mam pojęcia, co się stało.Cios w zęby przerwał potok jego słów.W spojrzeniu Sharf�fera zobaczyłam błysk triumfu.Jakimś cudem Darlingtonowiudało się uciec.Albo, co bardziej możliwe, przezornie w ogó�le nie wsiadł do szambiarki? Dobre i to.Rozejrzałam się dokoła.Gdzie byliśmy? Droga, którą, są�dząc po ustawieniu cysterny, przybyliśmy, prowadziła od że�laznej, zamykanej właśnie bramy.Obok stała buda wartow�ników.Moja dezorientacja trwała tylko moment i zanim Kał�muk pchnął mnie w kierunku rozsuwających się stalowychdrzwi w przyrośniętym do skalnej ściany baraku pojęłam,gdzie jestem.Zupełnie nieoczekiwanie znalezliśmy się u celupodróży, w tajnym ośrodku numer 1347.Czy i nas czekałatutaj czarna śmierć ?Szłam półprzytomna, kiedy z tyłu usłyszałam mocnyokrzyk Sancheza. Nigdzie nie pójdę, parszywe dranie! Jestem wolnymobywatelem amerykańskim.Cios w zęby przerwał tę wypowiedz.Kałmuk poprawiłpałą, która nie wiadomo skąd pojawiła się w jego rękach.Równocześnie lufy automatów zbliżyły się do piersi Timai Changa.Dwóch żołnierzy rzuciło się, by wziąć Kubańczy-ka pod fleki, dowódca jednak powstrzymał ich słowami: Nawszystko przyjdzie czas.Zaraz za pancernymi drzwiami, co najmniej półmetrowejgrubości, rozpoczynał się korytarz wiodący w głąb góry.Narozwidleniu chodników skierowano nas schodkami prowa�dzącymi w dół.Sancheza, dwóch funkcjonariuszy pociągnę�ło w górę.Czy tam znajdowały się gabinety tortur? Trzymaj się, Raul! zawołałam. Milczeć huknął Kałmuk.Zamilkłam więc.Na schodach usłyszałam wprost do uchaszept Tima. To zdrajca.W pierwszej chwili nie zrozumiałam.Zerknęłam na Sharf-fera.Po murzyńsku wywinął wargi, upodabniając się do czar�noskórego Kubańczyka. Skąd wiesz? zapytałam bezgłośnie.Pokazał na głowę.A potem zakolebał się.Najwyrazniej w cysternie Raul na moment utracił kontrolęnad swymi myślami, a Tim je przejrzał.Było jednak za póz�no, by zrobić cokolwiek.Informacja, że najwierniejszy człowiek dziadka, trakto�wany przez nas jak przyjaciel, okazał się konfidentem wroga,był ciosem równie bolesnym, jak nasze uwięzienie.Narazwszystko stało się jasne śmierć poprzedniego wywiadow�cy, porwanie Adama na Boracay, dziecinna łatwość, z jakąwpadliśmy w pułapkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v