§ Głuchowski Piotr Lód nad głowš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mieszka na tym osiedlu już ponad dwadzieścia lat i zna prawie wszystkichw okolicy, co jest o tyle nietrudne, że niewielu tutaj mieszka.Dzielnica, kiedyś tętniącażyciem, powoli się wyludnia.Dziczeje.Bekir pamięta upadek muru, szturm Ossich na okoliczne sklepy, pózniejsząwyprowadzkę zachodnioniemieckich meneli, zasiłkowiczów i najbiedniejszych robotników,którzy tu kiedyś mieszkali, a których dokarmiał z mobilnej kuchenki na kołach.Zaczynałod roznoszenia kanapek po budowach, potem były te gary na kółkach, jeszcze pózniej barImbiss.Dziesięć lat temu wynajął lokal po sklepie z tkaninami i otworzył swą obecną knajpę.Kłopot w tym, że gdy on mocniej stanął na nogach, okolica spaskudniała.Niemca tu prawienie uświadczysz.Są Kurdowie, Polacy, Syryjczycy, Ukraińcy, Somalijczycy, Turcy, trochęRusków i tych z byłej Jugosławii.No i Cyganie.najgorszy element ludzki.Prawdziwe wszyna ciele społeczeństwa.Bekir spluwa, patrząc, jak alfa romeo kręci piruety na okrągłym placu za apteką.Gdyjuż ma się odwrócić i schować w lokalu, dostrzega jeszcze jedno tutejsze dziwadło:wysokiego, żylastego faceta, jeszcze nie starego, ale już całkowicie siwego.Jego białe włosyniesamowicie kontrastują z ciemną, indiańską twarzą.Dziwoląg, który mógłby grać w kiniepodstarzałego Winnetou, właśnie wychodzi z bloku-hotelu-burdelu naprzeciwko.Przezostatni rok Bekir widział go cztery, może pięć razy i za każdym razem długo wspominał.Niez powodu jakichkolwiek wydarzeń czy wymiany słów.Nawet nie z powodu tych włosów jakfarbowanych.Z powodu spojrzenia.Dziwnego spojrzenia wywołującego dreszcz.Ale.trzeba przyznać: poza tym czymś, co miał w oczach, typ wydawał się całkiemnormalny.Przychodził do Alanyi tuż przed zamknięciem i zawsze kupował to samo: szaszłykina wynos, podwójny sos czosnkowy na jogurcie i placki.Przez ostatnią godzinę otwarcialokalu wszystkie ceny u Bekira spadają o połowę, lecz gościowi o diabelskim wejrzeniu niechodzi chyba o zniżki.On nie wygląda na kogoś, kto czeka głodny cały wieczór,by po jedenastej kupić jedzenie dwa euro taniej.Wygląda raczej na faceta z wyższych sfer,kogoś w rodzaju pisarza albo biznesmena, który z jakichś tajemniczych powodów mieszkaw jedenastopiętrowej norze pełnej lumpów z całego świata.Może on nawet nie jest imigrantem? Choć rodowitym Niemcem - też raczej nie.Alekim? Trudno się zorientować po akcencie.Nawet Bakirowi, który Kurda od Turka, Polakaod Ruska i Syryjczyka od Libańczyka odróżni po pierwszym Guten Tag.Teraz facet - w prochowcu koloru feldgrau i z małą, jasną walizką w dłoni - idzieszybko deptakiem, najwyrazniej w stronę taksówki, która właśnie wystawiła oświetlony pyskz bocznej uliczki - Hedemannstra�e.Gdzie taki dziwny typ może jechać nocą w środkutygodnia? Na dziwki - wykluczone.To ma pod nosem.Do pracy?Bakir otrzepuje buty na wycieraczce, wchodzi do Alanyi i zauważa, że nie wyłączyłelektrycznego pieca.Głośno przeklina własną głupotę.O siwowłosym natychmiast zapomina.A przecież przeczucie go nie myliło.Mężczyzna, który faktycznie nie jest aniNiemcem, ani imigrantem, istotnie jedzie do pracy.Niespełna pół godziny wcześniej odebrałSMS-a ze zdjęciem czarnowłosego, czarnookiego faceta o ostrych rysach śniadej twarzyi mocno zaznaczonych brwiach.Używane imiona: Arsen i Lem.Dalej: wzrost, waga, wieki kilka innych przydatnych informacji.Teraz, gdy wsiada do taksówki i zamawia kurs podhalę odlotów lotniska Tegel, wyciąga białego iphone a, by jeszcze raz obejrzeć tę fotografię.Po chwili kasuje ją razem z dołączoną wiadomością tekstową.Wchodzi do internetu.Upewnia się, że jego rezerwacja na lot do Gdańska została przyjęta przez system.Płaciza bilet.Kiedy młody taksówkarz - z pochodzenia Albańczyk - zjeżdża z Hauptstra�e na Ring,pasażer wchodzi jeszcze do skrzynki pocztowej i pisze e-maila, którego nie wysyła.Zapisujekopię roboczą, po czym wylogowuje się z sieci.Otwiera telefon, wyjmuje kartę SIM,przełamuje na pół i wyrzuca przez okno - najpierw jedną połowę, po dziesięciu minutachdrugą.Okno cały czas trzyma otwarte.Wiatr targa jego prostymi siwymi włosami, alenajwyrazniej chłód mu nie przeszkadza.Taksówkarzowi - owszem.Zirytowany Albańczykdługo patrzy we wsteczne lusterko i mruczy pod nosem w języku taty i mamy, ale gdywreszcie napotyka to, czego szukał - spojrzenie pasażera - ma wrażenie, jakby ktoś ukłuł goprosto w serce.Szybko odwraca wzrok.Za pózno.Facet kładzie mu rękę na ramieniu i lekkościska.Szofer czuje bolesny prąd przechodzący od ramienia przez prawy bok aż po kolano,które zaczyna pulsować, jakby je właśnie skręcił.Nie odrywa wzroku od mokrej, szarejautostrady przed sobą.- Jeśli ci coś przeszkadza, to możesz wysiąść, vella.- pasażer mówi to po albańsku.Kierowca próbuje głośno i wyraznie powiedzieć przepraszam , ale ze ściśniętegogardła wydobywa się tylko coś jakby krótkie skrzeczenie sroki.Siwowłosy łaskawie cofa rękę.Do samego lotniska już się nie odzywa.Napiwku niedaje.24.W ciągu następnych tygodni, podczas przewlekłych postępowań i przesłuchań -najpierw w bydgoskim wydziale Biura Spraw Wewnętrznych, a potem przed komisjąprzysłaną z Warszawy - inspektorzy śledczy wielokrotnie usiłowali dociec, któryz włocławskich policjantów osiemnastego lutego, mniej więcej kwadrans przed dwudziestądrugą, rzucił w eter hasło: Te kurwy nie mają prawa doczekać do rana.Słowa nagrały sięniezbyt wyraznie, w tle wypowiedzi słychać jakieś krzyki, feralnej nocy radiotelefonyzmieniały właścicieli niezgodnie z regulaminem, generalnie: był bajzel.Do tego jeszczepózniej wszyscy nabrali wody w usta, część funkcjonariuszy zachorowała , a kilku z nichwręcz jawnie zaczęło sabotować współpracę z wewnętrznymi.Fakty ustalono takie: cała akcja, a właściwie cztery różne operacje prowadzone tegowieczoru na terenie trzech sąsiadujących powiatów, naszpikowane były kardynalnymibłędami [ Pobierz całość w formacie PDF ]