Brenda Joyce Rodzina Warenne Maskarada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Kocham cię.Pomogłaś mi w najgorszych chwilach mojego życia.Wiem,że popełniłam olbrzymi błąd.Jednak Tyrell pozostaje dla ciebie w sferzemarzeń, które się nie urzeczywistnią.Czy nie mogłybyśmy obie zapomnieć otym, co się stało?Lizzie pomyślała, że dziecko wkrótce się urodzi, trzeba będzie znalezć mudom, a potem obie wrócą jakby nigdy nic do Raven Hall i jesienią Anna wyjdzieza mąż.Może z czasem rana się zablizni.Lizzie miała złamane serce, lecz niepotrafiła i nie chciała odtrącić siostry.- Masz rację - powiedziała spokojnie.- To, co zaszło między tobą aTyrellem, należy do przeszłości.- Dziękuję ci, Lizzie.Bardzo dziękuję.Wkrótce po tym, jak Eleanor dowiedziała się o stanie Anny, wyjechała zbratanicami do swej wiejskiej posiadłości.Glen Barry okazał się azylem, mało kto składał tam wizyty, przychodziłoteż niewiele zaproszeń.Problem powstał dopiero wtedy, gdy w maju przedwyjazdem do Londynu przyjechał w odwiedziny Rory.Usłyszał, że Anna- 87 -SRwróciła do domu, a ciotka dała mu do zrozumienia, że nie jest zainteresowanajego towarzystwem, skoro ma w domu bratanicę.Odjechał po jednym dniu,zapowiadając powrót w lecie.Chyba nie nabrał żadnych podejrzeń.Dziecko przyszło na świat w połowie lipca.Anna rodziła prawie całą noc,a Lizzie nie odstępowała jej na krok.Za częściowo odsłoniętym oknem ukazałysię właśnie pierwsze promienie słońca, gdy miejscowa akuszerka poleciła Anniespróbować jeszcze raz.- Dalej, kochaniutka, nie możesz się teraz zatrzymać.Widać główkę.- Przyj, Anno! - zawołała Lizzie, przejęta wielkim podziwem.Wcześniej nie była świadkiem porodu.Teraz widziała główkę dziecka ibył to dla niej prawdziwy cud.- Nie mogę - jęknęła Anna i właśnie w tej chwili nowy człowiek przyszedłna świat.- Udało ci się, Anno! - wykrzyknęła ucieszona Lizzie, głaszcząc ją pogłowie.- Masz pięknego chłopca! Syna!- Naprawdę? - Anna z trudem uniosła powieki.- Milady - ogłosiła uroczyście akuszerka - rzeczywiście ma pani pięknegosyna.Wydaje się w pełni sił.Anna spróbowała uścisnąć rękę siostry.Tymczasem Lizzie zauważyła, żeakuszerka odwraca się już do czekającej z kocykiem piastunki.- Nie! - zaprotestowała i odebrała kobiecie kocyk.Wzięła na ręce dzieckoAnny i ostrożnie je otuliła.Spojrzały na nią intensywnie niebieskie oczy.Lizzie była przekonana, że piękniejszej istoty jeszcze nie widziała.SynTyrella.Nawet nie słyszała, jak akuszerka tłumaczy jej, że malca trzeba terazpieczołowicie obmyć.Zdawało jej się, że chłopiec się do niej uśmiecha i rosło wniej nieznane dotąd uczucie.Wiedziała, że niebieskie oczy mają wszystkie noworodki, a u tegodostrzegła dodatkowo przejrzystość spojrzenia de Warenne'ów, śniadą karnacjęojca i nawet kilka czarnych włosków.- 88 -SR- Piękny jesteś, maluszku - szepnęła, zdziwiona swoją miłością do tejistoty.- Kiedy dorośniesz, będziesz taki jak twój ojciec, prawda?Piastunka podeszła i otarła dziecku twarz.- Bardzo ładny chłopczyk - powiedziała z promienną miną.- Proszę tylkospojrzeć na te oczy.Jaki bystry!- Tak - przyznała z zachwytem Lizzie.Do pokoju weszła Eleanor.- Widzę, że już po wszystkim.- Zerknęła na Annę, która zdawała się spać,a potem przystanęła obok Lizzie, wciąż trzymającej małe zawiniątko.-Wykapany ojciec - powiedziała.Lizzie poczuła ukłucie w sercu.- Tak nam się wydaje, ponieważ znamy prawdę - odparła, choć sama takuważała.Trzymając w ramionach niemowlę, zadała sobie pytanie, jak powinnychłopca nazwać.Wciąż uśmiechała się z wielką miłością do siostrzeńca.- Trzeba wybrać mu imię - powiedziała.- Anno, musimy nazwać twojegosyna.Anna uniosła powieki.- Mojego syna - szepnęła.- Nie będziemy nadawać mu imienia - sprzeciwiła się stanowczo Eleanor.- Jutro przyjdą tu zakonnice i zabiorą go do jego nowych rodziców.To do nichnależy ten zaszczyt.Lizzie trudno się było z tym pogodzić, ale Eleanor położyła jej rękę naramieniu.- Nie przywiązuj się zanadto, moja droga.To niepotrzebne - poradziła.To podziałało na Lizzie jak kubeł zimnej wody.Widocznie odruchowo mocniej ścisnęła dziecko, bo zaczęło krzyczeć.Odwróciła się więc tyłem do innych i zaczęła je kołysać.- Cicho, malutki, cicho - powtarzała.- 89 -SRPo chwili chłopiec ucichł i znów wydało jej się, że patrzy na nią z uwagą.Nie, nie mogę na to pozwolić, pomyślała.- Lizzie, daj dziecko piastunce - odezwała się Eleanor.- Myślę, że takbędzie najlepiej.Lizzie przytuliła niemowlę.- Jeszcze nie - zaoponowała ogarnięta lękiem.Jak mogłaby to zrobić? Jakmogłaby oddać komuś Neda.Tymczasem bowiem zdecydowała już, że tak gotrzeba nazwać.Ned to ładne imię, zdrobnienie od Edward, po dziadku.- Wezmę go, mamuśko - powiedziała piastunka, wyciągając ręce.- Nie.- Lizzie uśmiechnęła do dziecka.Znów miała wrażenie, że uśmiechzostał odwzajemniony.- Czy mogę go zobaczyć? - słabym głosem spytała Anna.Lizzie zdrętwiała, uświadomiła sobie bowiem, że nie chce, by jej siostratrzymała Neda.Zamknęła oczy przestraszona tym, co się z nią dzieje.Przecieżmiały dokładnie obmyślony plan, który umożliwiał Annie wyjście z trudnegopołożenia.Oczami wyobrazni ujrzała Tyrella de Warenne.Chciała przegonić tęzjawę.Powtarzała sobie, że nie wolno jej o nim myśleć, a już na pewno nie w tejchwili.Przecież nazajutrz miały przyjść zakonnice i zabrać chłopca.- Lizzie? - szepnęła Anna.Eleanor dotknęła jej ramienia.- Pozwól jej zobaczyć dziecko, moja droga - poleciła stanowczo.Lizzie wbrew sobie skinęła głową i podeszła do łóżka.- Czy nie jest piękny? - spytała szorstko, ale nie uczyniła gestu, bypołożyć chłopca obok matki.Anna skinęła głową.Miała łzy w oczach.- Wygląda.- Oblizała spękane wargi.- Wygląda jak jego ojciec.Będąjak dwie krople wody, nie sądzisz?Lizzie nie była w stanie odpowiedzieć, więc tylko poruszyła głową.Anna zacisnęła dłonie na pościeli.- 90 -SR- Obiecaj mi, Lizzie, że dochowasz tajemnicy, cokolwiek się stanie! -szepnęła gorączkowo.- On nie może się dowiedzieć!W tej chwili Lizzie zrozumiała, że to nieuczciwe.Tyrell miał wszelkieprawa do dziecka, a ona wiedziała, że z pewnością zaopiekowałby się synem.Nie zawahała się jednak.- Nigdy się nie dowie.Obiecuję.Anna zamknęła oczy.Oddychała płytko i szybko.- Dziękuję ci.Lizzie odwróciła się.- Elizabeth? - Eleanor położyła jej rękę na ramieniu.- Chcę, żebyś daładziecko piastunce.Ona się nim zajmie jak należy.Lizzie była jednak przekonana, że jeśli teraz odda niemowlę, nigdy więcejnie wezmie go na ręce.W tym momencie zrozumiała, jak musi postąpić.Odwróciła się do ciotki.- Wyślij wiadomość do zakonnic, ciociu.Niech tutaj nie przychodzą -powiedziała łamiącym się głosem.Eleanor spojrzała na nią zdumiona.- Co zamierzasz? - spytała.- Napisz im, że dziecko znalazło nową matkę.- Lizzie! - próbowała się sprzeciwić Eleanor.- Nie.Teraz ja jestem matką Neda.- 91 -SRCZZ DRUGACzerwiec 1814 - sierpień 1814ROZDZIAA SI�DMYSytuacja nie do zniesieniaLizzie podśpiewywała, wałkując ciasto na placek.Był piękny czerwcowydzień, nie za ciepły i nie za zimny, bez jednej chmurki na niebie.Kolację miałauświetnić szarlotka.- Ma.ma.Mmma.Słysząc małego Neda, Lizzie znieruchomiała [ Pobierz całość w formacie PDF ]