Hatzfeld Jean Sezon maczet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale dzielą się nimi tylko między sobą, gdyż jest to ryzykowne.Zaś ocalali nie dogadują się tak dobrze ze swoją pamięcią.Cały czas kluczy onawokół prawdy, z powodu strachu czy upokorzenia tym, co im się zdarzyło.Oni też na swójsposób czują się godni potępienia.Czują się nawet jeszcze bardziej winni z powodów,których nigdy nie będą potrafili ustalić.Zmarli wciąż są im bliscy, na myśl o nich nadal czująwzruszenie.Muszą zbierać się w niewielkich grupach, by uzupełniać i porównywaćwspomnienia, ostrożnie, żeby się nie pomylić.Ale pózniej przypomną sobie strasznewydarzenia, omijając pułapki.Ocalali szukają spokoju w części swej pamięci.Zabójcy szukają go w całkiem innejczęści.Nie dzielą z sobą smutku ani strachu.Nie oczekują takiej samej pomocy od kłamstwa.Myślę, że nigdy nie będą mogli podzielić z nami ważnej części prawdy.�LIE: Kiedy śnię o tych czasach, widzę swoją żonę, parcelę i dom, ale prawie nigdy niewidzę zabitych ludzi.Prócz pracownicy socjalnej, rzecz jasna, ponieważ była pierwszą, którąpowaliłem.W gruncie rzeczy moje sny starają się omijać chwile rzezi.Gdy chodzi o wspomnienia, przeciwnie, chodzą za mną krok w krok i często mniedopadają.Znam paru kolegów, którzy mają nadzieję, że uwolnią się od swych zbrodni, jeżeli onich zapomną.Niektórzy w Rilimie twierdzą, że jeśli postarasz się nie przywoływaćwspomnień, w końcu wszystko pójdzie w zapomnienie.Ja w to nie wierzę, w każdym razienie jest tak w moim przypadku.Wspomnienie rzezi zmienia się, układa z kłamstwami,przychodzi i odchodzi, ale nigdy się nie zaciera.%7ładen więzień nie zamienił życia na wyrzuty sumienia.%7ładen nawet tego niespróbował ani nie udawał, żeby kogoś rozczulić.W więzieniu wielkie żniwo zebrały epidemiei okropna nędza, ale nigdy uczucie wstydu czy coś w tym rodzaju.IGNACE: Przyznać się do prawdy przed sądem, przed ludzmi czy przed samym sobą torzecz równie kłopotliwa.Nawet kiedy rozważasz to w duchu, gorzej jest wspominać, niż o tym zapomnieć.Dlatego staram się milczeć o tym nawet przed sobą.Potrzeba czasu, by móc wysłuchaćprawdy o tych sprawach, przerastających zwyczajne zbrodnie.W więzieniu wielu czeka na zmianę sytuacji, by zacząć wszystko od nowa.Obecnieczują się zbyt przegrani, by okazywać żal.Mówią, że zbyt wiele stracili i to nie ma znaczenia.%7łe zbyt długo szli w jednym kierunku z maczetami w dłoniach, by wracać tam, gdzie nieczeka ich nic dobrego.Mówią, że wspominanie przynosi same strapienia.Myślą, że wygrajątylko wtedy, gdy następnym razem wszystko im się uda.ADALBERT: Wiedziałem, że po powrocie z Konga moje przewiny zostaną ujawnione.Ale wolałem zabrać je z sobą do więzienia w moich rodzinnych stronach, niż ukrywać je wlasach Konga, nie mogąc dzielić się tym ze znajomymi.Nie wiem, czy mi odpuszczą, czybędę oszczędzony.Ale pokuta jest jak śmierć, trzeba ją zabrać z sobą jak najbliżej rodzinnegowzgórza.Gaspard, ocalały: Kiedy zabójcy przychodzą, by siąść w kościelnych ławkach i nakolanach modlić się do Boga, pokazywać nam swoją skruchę, nie mogę modlić się z nimi aniprzeciwko nim.Prawdziwy żal wyraża się w cztery oczy, nie przed posągami Boga.Ichstarania, by wrócić do społeczności, wcale mnie nie obchodzą.�LIE: W więzieniu i na wzgórzach wszyscy, rzecz jasna, wyrażają żal.Ale bardzowielu zabójców żałuje, że nie dokończyło roboty.Wyrzucają sobie raczej niedbalstwo niżwyrządzone zło.Ci, którzy powtarzają, że w fatalnych chwilach wcale ich tam nie było, że nicnie pamiętają, że zgubili maczetę i inne tego rodzaju brednie, schylają kark w nadziei, żeunikną kary.W oczekiwaniu na chwilę, gdy zaczną od nowa.Na wielu twarzach widać oznakiskruchy.Lecz ona niczemu nie służy, jeśli nie jest szczera.L�OPORD: Niektórzy próbują okazywać żal, ale drżą przed prawdą.Omijają ją, bo wgrę wchodzi zbyt wiele sprzecznych interesów, i nie mogą zrobić kroku naprzód.W obozie w Kongu po raz pierwszy poczułem, że serce mi się ściska.Zacząłem sięmodlić z nadzieją, że to mi jakoś ulży, ale tak się nie stało.Po modlitwach i śpiewach zawszepowracał wstyd.Zacząłem więc głośno okazywać skruchę, nie zważając na kpiny z ustkolegów.W więzieniu opowiedziałem całą prawdę.Wylałem ją z siebie bez trudu.Odtąd gdytylko ktoś mnie o to poprosi, dzieje się tak samo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v