Kann Maria Błękitna Planeta

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A to co? - Skuternoga potrząsnął tryumfalnie opakowaniem po petit beurre'ach, którewyciągnął spod kamienia.- To oni zostawili.Zawsze wcinali te herbatniki.I nas też nimi częstowali ! Ręczę, że to tutaj!- Co tutaj? - zaśmiała się.- Byli, zjedli śniadanko i poszli dalej.Mam dość tego łażenia.Wracam!- Wszyscy pójdziemy - powiedział Skuternoga - ale najpierw przeszukamy całe wzgó-rze.Przecież na mapie wyraznie narysowany ten szczyt.O, patrzcie, tam Połonina Wetlińska,a tu rzeka.Ze zdwojoną energią przetrząsał trawę, zaglądając pod zwisające gałęzie drzew.Jeden zchłopców idąc od skałki do skałki uderzał w nie nożem, wołając: Tu już sprawdzone i tu, i tu,i tu.Z rozmachem ciął ścianę domu.Nóż odskoczył.Na szarej powierzchni nie powstałażadna rysa.Skupili się dokoła dziwnej skałki, tłukąc ją kamieniami i nożami.Marcin porwał się z miejsca, ale jak urzeczony wciąż patrzył na straszliwy widok.Cofając się ku ścianie zobaczył jeszcze, że Skuternoga wyjmuje z kieszeni pudełko zapałek.Na korytarzu wpadł na Juna i Agnieszkę biegnących w pośpiechu.- Ratunku - zawołał - Jun, ratunku!Gorące łzy wsiąkały w trawę.Marcin nie płakał nigdy z powodu bólu ani z powodudoznanych przykrości, a teraz łkania wstrząsały nim jak małym, bezradnym dzieckiem.Przezjego głupotę wszystko przepadło.Jun odleci na swoją planetę rozgoryczony na mieszkańcówZiemi.Nie spotka się z uczonymi i politykami.- Marcin - objęły go miękkie ramiona - Marcin, nie płacz.- Druhno.To wszystko przeze mnie.W porę zebrało mi się na stosowanie zasad Plutar-cha.I najbardziej złote myśli nie pomogą temu, kto nie ma oleju w głowie.- Cicho.Marcin.Wcale nie tak łatwo umieszczać słowa w odpowiednich miejscach i wodpowiednim czasie, tak żeby zostały dobrze zrozumiane.- Ale Jun.- Jun powróci.Słyszałeś przecież, że uznał Ziemię za swoją ojczyznę.Teraz musi leciećna Atis, bo go wzywają.Ale powróci.- Kiedy?- Niedługo.Za dwadzieścia kilka lat.W życiu planety to jedna chwilka.- W życiu planety!- W twoim także.Będziesz wówczas dorosłym człowiekiem i łatwiej ci przyjdzie nampomóc.Marcin, ja już teraz mam do ciebie prośbę.Zabierz ze sobą do Warszawy paczkę zmateriałami o Atlantydzie, które wypożyczyłam od pani Anny.Możesz nie jezdzić doSerocka, wystarczy, jeśli oddasz ją Witoldowi, kiedy rozpocznie się akademicki rok szkolny.Witold mieszka w Domu Akademickim, niedaleko ciebie.- A czemu druhna.? - wyjąkał zdumiony.- Czemu?- Nie mów do mnie druhna , braciszku.Przyzwyczajaj się do tego, że kiedy wrócę,będziesz ode mnie starszy.Dużo starszy.Będę do ciebie mówiła: Panie Marcinie , a ty domnie: Agnieszko, moje dziecko.A może pozwolisz mówić sobie po imieniu?- Druhno.- Marcin.Nie mielibyśmy oboje chwili spokoju, gdyby Jun odleciał sam.Prawda? Niemożesz z nim lecieć, masz rodzinę.A ja.Mam tylko przyjaciół, a do nich powrócę, nigdy onich nie zapomnę.Wrócimy przede wszystkim do ciebie.Tobie najpierw damy znać, ty namdopomożesz, bo przecież wiesz wszystko i dobrze znasz Juna i mnie.Marcin wstydził się pokazać dziewczynie zapłakaną twarz.Ogarniało go znużenie.Jakprzez sen słyszał głos Juna:- Pamiętaj, Marcin, że to od was, od młodych zależy, jaka będzie przyszłość Ziemi.Odwieczne marzenie o Szczęśliwym Lądzie wy musicie urzeczywistnić.Kiedy chłopiec otworzył oczy, słońce stało już wysoko na niebie.- Agnieszko! Jun! - zawołał.Nikt mu nie odpowiedział.Na szczycie było pusto.Znikł pojazd Juna.Nie pozostałżaden ślad po jego domu zniszczonym przez chuliganów.Tylko na kamieniu pod srebrnymigałęziami buka bielał skrawek papieru.Chłopiec podniósł swój plecak.Przed nim, na horyzoncie, ciągnęły się podłużne pasmagór, osłonięte błękitnawą mgiełką.OCEAN, KT�RY OTACZA ZWIAT, NAS WZYWAWrześniowe słońce grzało leniwie.Marcin wsunął ręce do kieszeni kurtki i szedł powoliwzdłuż wyszarzałych trawników, na których płomieniały jeszcze rabatki szałwii.Wiatr goniłsuche liście po chodniku w stronę dzieci, które bawiły się w klasy.Za ich głowami mignęłaznajoma sylwetka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v