Maria Rodziewiczówna Między ustami a brzegiem pucharu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dwa dni tylko odparła spokojnie. Więcej nieszczęść nie było? Owszem: fornal złamał nogę na lodzie, ale sądzę, \e się wygoi.Doktor przyje\d\a co dzień. A ty go pewnie sama opatrujesz?Nie było odpowiedzi.Zamyśliła się, przypominając wypadki tygodnia i dodała: Zresztą nic więcej.Na listy w interesach odpisałam, zobaczysz w biurze.Wentzel słuchał i patrzał.Dziewczyna ta była kontrastem wszystkich, które znał i kochałkiedykolwiek.Jego urok, porywający kobiety, na niej jednej nie robił \adnego wra\enia.Niespojrzała nawet na niego. No, no, ja ręczę, \e Jadzia dobrze gospodarowała pochwaliła kogoś po raz pierwszy paniTekla. Mo\esz jej dać prezent.Pewnie coś niedorzecznego. Przeciwnie, coś bardzo stosownego.Masz siostrzyczko.Staruszka zajrzała przez stół. Pierścionek! Nonsens! Wiesz, \e ona tego nigdy nie nosi. Powinna się przyzwyczaić do obrączki wygłosił patetycznie Jan.Panna Jadwiga wzięła do rąk śliczne cacko z turkusem, zmierzyła na palec. Mogłabym go chyba wło\yć na pierwszy rzekła z uśmiechem. Fe! oburzyła się pani Tekla. Wiesz, \e po tym poznaje się głupców.Chocia\ robiszistotne głupstwo!Jan wybuchnął śmiechem. Babuniu, niech zrobi choć jedno w \yciu.Nie będzie mi tak rozumem imponować.Ciemne, niezbadane oczy Jadzi podniosły się powoli na brata, na jasną skroń wybiegłnieznaczny rumieniec. Mogę ci zaręczyć, \e zrobię głupstwo i to olbrzymie odparła z widocznymrozdra\nieniem. Za prezent dziękuję.Przychyliła się do niego wdzięcznym ruchem i pocałowała w czoło.Wentzel zajadłe targał wąsy.Delikatność nie pozwalała mu mieszać się do tej rodzinnejdysputy.Dałby jednak du\o za ten pocałunek.Miał przecie na czole pamiętną szramę z jej winy. Kto cię nauczył po polsku? zainterpelowała pani Tekla wnuka. Musiał to być nie ladaosioł! Była to \ona mego plenipotenta, Polka. Pewnie gadaliście o amorach? Skąd to przypuszczenie? Przecie\ nie popisywałem się odmianą słowa kochać.Czybabunia myśli, \e to by szło gładziej? E, bredzisz.A czytać umiesz? Mogę zastąpić pannę Jadwigę w głośnym czytaniu. Dziękuję, ślicznie bym wyszła! Nieprawda\, Jadziu? Nie wiem, babciu.Sądząc z rozmowy, pan hrabia jest bardzo zdolny do języków.Mówipoprawnie. Oho, oho! Co ty mo\esz wiedzieć o tym! Chocia\by mówił jak ty, to jeszcze zle.Prusacywam zupełnie mowę skaleczyli.Za mojej młodości chłop lepiej umiał po polsku ni\ wy wszyscyteraz.Wszyscy znieśli pokornie krytykę.Wentzel odwa\ył się pierwszy odezwać: Pani Sperling rada była ze mnie& Głupia jest twoja pani Sperkel czy jak tam! zaperzyła się babka. Je\eli co umiesz, tozasługa twojej matki, \e ci dała delikatne polskie gardło, dlatego niby coś pojąłeś z naszychtwardych brzmień.Ale jeśli to ma być podobne do polskiego języka, to pianie koguta podobne dośpiewu słowika.No, kończcie kolację beze mnie, a ty, Jadziu, poprawiaj to szwabskie bredzenie.Podreptała w głąb domu. Czy pozwalasz, Jadziu, palić? spytał Jan. Proszę odparła wstając. Ale ty nie zmykaj.Cały tydzień cię nie widziałem.Niech się przypatrzę i nacieszę. Istotnie, rozrzewniająca czułość! Tęsknota po mnie wygląda ci z twarzy.Jak\eś się bawił wBerlinie? Wcale nie. Chcę wierzyć uśmiechnęła się ironicznie. Przez cały tydzień zwiedzałeś galerieobrazów i Tiergarten. Pan Jan szukał mnie trzy dzień przyszedł Wentzel z pomocą koledze. Trzy dni poprawiła nie podnosząc dalej kwestii. A ty nie balowałaś? zagadnął Jan. Nie miałam czasu.Ale � propos, Cesia śd\arska była tu wczoraj.W środę urządzają kulig doSiewnicy od nich.Zapraszała nas. A Głębocki odwiedzał ciebie? Był. Ile\ zagraliście partyj w domino? Czy ci ta wiadomość potrzebna do statystyki? Ach, Bo\e! Co za gorzka niewdzięczność! Chciałem zrobić przyjemność, przypomnieć miłechwile sam na sam. Posiadam dobrą pamięć.Przypomnienie zbyteczne. No có\, jedziesz na kulig? Do środy daleko. Czy ty nie robisz planów na przyszłość? Co do kuligów nie.Wentzel zrobił w duchu uwagę, \e dziewczyna ta pobiłaby Sch�neicha w grze na słowa. Byłem w teatrze w Berlinie opowiadał Jan zaciągając się tytoniem dawali jakiśstraszny dramat, było pełno trupów. Tytułu nie pamiętasz? Zapomniałem: Hamlet czy Otello. Dwie rzeczy nadzwyczaj do siebie podobne! zaśmiał się Wentzel, a Jan wtórował z całegoserca rad, \e rozchmurzy nawet powa\ne usta siostry.Wtem w sali rozległy się drobne kroczki staruszki. Fe! gderała ju\ z daleka. Co tu dymu! Ale ładnie pachnie.Wetknęła głowę przez drzwi. Czy to pan hrabia myśli, \e tu przyjechał opowiadać brednie i śmiać się z tym pustakiem?Bardzo proszę, mam interes. Słu\ę babuni! zawołał zrywając się \ywo. Pierwej słuchaj, a potem słu\by ofiaruj.Otó\ tak jest& Jadziu, je\eli się zawstydzisz, to nic,bo to prawda i koniec.Tu niedaleko mieszka okropny niedołęga, Głębocki. Jadziu, spuść oczy szepnął konfidencjonalnie Jan. Cicho! Co się mieszasz i przerywasz! Otó\ ten safanduła traci majątek samochcąc, ślicznezłote jabłko.To się stać nie powinno.Otó\, co ci miałam powiedzieć.Je\eli ty, hrabio, pozwolisz,\eby obrzydliwy Szwab kupił choć piędz ziemi u Głębockiego, to ja, twoja babka, własnoręczniedam ci trzydzieści rózeg na kobiercu!Na ten finał Jan parsknął śmiechem.Wentzel odstąpił mimo woli o krok, a panna Jadwigazniknęła z pokoju mo\e i ją śmiech ogarnął.I po tę miłą obiecankę gnał Croy D�lmen z Berlina na złamanie karku! Chwilę stał osłupiały,ale wnet czy go zaraził śmiech Jana i istotnie ubawiła perspektywa rózeg wybuchnął i on samszaloną wesołością. Wszystko zrobię, by tego uniknąć.Gotówem nawet kupić Strugę, ale& Ale có\? Nie masz pieniędzy? Oj, starczyłoby na trzy powiaty.Ale w takim razie dostanę sześćdziesiąt rózeg. Co to za kpiny! oburzyła się. Zupełnie serio.Dostanę za to, \e nie obroniłem od Niemców, a drugą dozę jako nabywcaSzwab [ Pobierz całość w formacie PDF ]

v