Krantz Judith Póki się znów nie spotkamy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Macie pojęcie, kto to jest? - spytał Jules LeMaitre, kierownikprodukcji u Amberta, zajmujący się obsadą.- Nie aktorka - uznał Yves Block, operator w Mayerlingu Amberta,którego produkcja miała się rozpocząć zgodnie z harmonogramem zamiesiąc.Wszyscy trzej siedzieli w stołówce od rana, dyskutując szczegółyfilmu, którego planowanie osiągnęło półmetek.- Dlaczego tak sądzisz, Yves? - spytał LeMaitre.- Za mało zwraca uwagę na to, co robi - odparł operator.- Rozglądasię dookoła jak turystka.żadna aktorka nie pozwoliłaby sobie na cośtakiego, nawet w obcej wytwórni.Poza tym nigdy nie widziałem tejtwarzy.Czy nie sądzicie, że gdyby była aktorką, to przynajmniej jeden znas powinien ją rozpoznać?- Gdyby była aktorką, to powinna rozpoznać mnie - powiedziałżyciowo Nico Ambert.Reżyser, postawny człowiek tuż po trzydziestce,miał oliwkową skórę, czarne włosy i typowy ciepłokrwisty wyglądczłowieka z południa, bardziej Włocha niż Francuza.Nawet odpoczywającemanował energią, otoczony nimbem autorytetu; w jego twarzywyróżniały się kształtny nos, bystre oczy i grymas niepokoju na ustach.Był człowiekiem przyzwyczajonym do posiadania władzy i umiał z niejrobić użytek: liczni mężczyzni bali się go, a kobiety pożądały.Delphine zdawała sobie sprawę, że trzej mężczyzni przyglądają sięjej, ale jak wszyscy w tej norze zwanej stołówką nic dla niej nie znaczyli.Była przyzwyczajona do skupiania na sobie męskiej uwagi, zachowywałasię więc swobodnie, wykazując równie niewiele zainteresowaniaobserwatorami, co imponująca tropikalna ryba, wystawiona w akwariumna widok publiczny.- Ona nie jest Francuzką - powiedział Ambert.- Zbyt schludna, azarazem zbyt strojna, spójrz też na buty.na pewno nie francuskie.- Ale mówi po francusku - stwierdził Jules LeMaitre.- Widać to poruchu warg i gestykulacji.jak sądzisz, Block?Operator w milczeniu badał twarz Delphine.Był encyklopediąskładni rysów.Często zapytywał, czemu ludzi dziwi, iż nie spotyka siędwóch jednakowych śnieżynek, skoro twarze, nawet u blizniaków, nie sąidentyczne.Block nie wierzył w piękno.Wiedział, że światła mogą zmienićnajdoskonalszą twarz w pospolitą, nużącą rzezbę.Widział już zbyt wielegwiazdzistych oczu tracących blask w chwili, gdy padała na nie kamera.Aawy olbrzymich łukowych reflektorów i obiektyw kamerywspółdziałały w diabolicznym spisku, szpecąc wygląd mężczyzn i kobiet,istot obdarzonych przez naturę niezwykłą urodą.Czasami jednak światła ikamera zdawały się żałować swych surowych wyroków, zawierały pakt iznajdowały fascynujące cechy w twarzy na pozór całkiem przeciętnej.Najbardziej czarująca kobieta, jaką zdarzyło mu się filmować, miała nosrzucający paskudny cień, bez względu na sposób oświetlenia.Filmowałteż kobietę przytłaczająco banalnej urody, przed kamerą jednak jej rysyukładały się w niesłychanie tajemniczą twarz kapłanki, która złożyłarytualny ślub milczenia.Block umiał całkiem bezmyślnie wyczytać z twarzy to, conajważniejsze: ocenić, czy rozstaw oczu jest dostateczny, czy nosa niepsują wyrazne i typowe niedoskonałości większości nosów, umiałoszacować wielkość podbródka i długość szyi, a także podstawową iabsolutnie decydującą wartość geometryczną, czyli umiejscowienie ust wstosunku do oczu.Póki jednak nie przemówiły światła, nie odpowiedziałaim kamera, wolał, żeby nie pytano go o zdanie.- Trudno powiedzieć - odparł w końcu Yves Block.- Chcesz ją spróbować? - nalegał Jules LeMaitre.- Decyzja należy do Nica.- Yves, skręć kawałek filmu z tą dziewczyną - postanowił NicoAmbert.- Do roli Marii?- A jakiejżby innej?- Możemy wziąć Simone - przypomniał Jules.- Jeśli będziemy chcieli.niczego jeszcze nie podpisywaliśmy.Jules,ty znasz Sette'a, prawda?- Jasne.Jest asystentem u Bluforda.- Podejdz do niego i przedstaw się.Jeśli dziewczyna nie mówi zakcentem nie do przyjęcia, powiedz jej, czego od niej chcemy.I załatwmyto dzisiaj po południu.Pojutrze spotykam się z agentem Simone.- Chwileczkę, Nico.Skąd w ogóle pomysł, żeby do roli Marii braćpod uwagę kogoś całkowicie nowego.- Nawet wolałbym kogoś nowego.Mayerling już kręcono,wystawiano w teatrze.Historię Marii von Vetsera, arcyksięcia Rudolfa iich samobójczej umowy na zamku Mayerling wszyscy znają.Nowa twarzdodałaby filmowi posmaku czegoś nieoczekiwanego.- Można spróbować - bez entuzjazmu zgodził się Jules.Miał już wgłowie ostateczną obsadę i nie życzył sobie żadnych zakłóceń w gotowejkonstelacji, ale spełnianie zachcianek reżysera stanowiło część jego pracy.Przy Ambercie nie mówiło się o spełnianiu zachcianek, po prostu należałookazywać mu posłuszeństwo.LeMaitre odłożył widelec i podszedł dostolika Sette'a.- Cześć Jacques, robisz dzisiaj za przewodnika?- Z wszystkimi honorami.Pozwól, że cię przedstawię: panno deLancel, to jest Jules LeMaitre, kierownik produkcji, człowiek bez iluzji iskrupułów, innymi słowy jeden z wielkich.Jules, to są nasi goście,wicehrabia de Lancel i Guy Marchant z Marchant Actualit�s.Wymieniając z Delphine pozdrowienia, LeMaitre stwierdził po kilkusłowach, że akcent dziewczyny jest równie francuski jak jego własny, ale zniuansów prezencji, zbyt subtelnych by wyrazić je słowami,wywnioskował, iż nie jest ona Francuzką i nie należy do świata filmu.- Czy pani przyjechała obejrzeć Paryż? - spytał uprzejmie, powymianie uścisków dłoni, odwracając się od trzech jej towarzyszy.- Na kilka dni.Potem wracam do Szampanii.- Czyli mieszka pani w Szampanii i ma pieczę nad wyśmienitymiwinami - rzucił na próbę.- Mieszkam w Los Angeles - odparła Delphine z uśmiechem.Mężczyzna był nienaturalnie ugrzeczniony.- O, więc z pewnością grywa pani w filmach [ Pobierz całość w formacie PDF ]