[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Skoro Olbrzymy zwy-ciężyły, trzeba się z tym pogodzić.Przy nich siła.Zresztąprzyrzekają nam, że nadal pozostaniemy przy swoich mająt-kach, przy swoich rangach, bylebyśmy wrócili dobrowolnie izaprzysięgli wierność królowej. Królowej!  rzekł z goryczą Hazdrubal starszy. Gdy zaś nie powrócimy dobrowolnie. ciągnął dalejdowódca jazdy. natenczas zwycięzcy obiecują nas wytępićorężem, zabrać nasze żony, nasze domostwa, słowem wszyst-ko.Ja nie widzę wyboru. Dobrze mówił mądry Hanno.Nie wiecie co się z nimstało?  zapytał któryś z kapłanów. Pewnie zginął w świątyni.Hamilkarze, ty coś musiszwiedzieć. Ja?  Młodzieniec patrzał roztargniony dokoła.Nie bardzo wiedział o co go pytają.Jego serce przenikałaobawa o złotowłosą narzeczoną, która pozostała tam w mie-ście, zdana na łup przeklętych wrogów.Tam pozostał ojciec idaleki krewniak, siwowłosy arcykapłan.Ktoś powtórzył pytanie.Hamilkar zebrał myśli nim odpo-wiedział: Hanno wysłał mnie po pochodnie do domu mego rodzi-ca.Mieliśmy wyruszyć do podziemi i zaskoczyć Olbrzymów,szukających broni.A już, już zwyciężaliśmy.Ha! Nie byłonam snadz
dane.Hanno został w świątyni; zginął zapewne.Setnik poruszył się niecierpliwie. Nie czas na żałobę teraz.Musimy pomyśleć o własnymlosie  rzekł cierpko. Tak  dodał Hazdrubal.Ale konnica to nie halabardni-cy, których się bierze spośród pospólstwa: Jazda, to obywate-le, to synowie dostojników.Niechaj tedy sami stanowią oswym losie, aby nie narzekali. Słusznie! Słusznie! przytwierdzili zebrani.Dano znać jez
dz
com, aby pozostawili konie i wzięli udziałw naradzie.Przywiązali więc do drzew rumaki, od rana nie-cierpliwie pod lasem czekające i ustawili się w wielkie koliskona łące.Już miano rozpocząć obrady, kiedy stojący na strażyżołnierz doniósł, że zbliża się jakaś dziewczyna, od stronymurów miasta. Dawać ją tutaj.Może się czegoś dowiemy. Iii, co ona nam powie?  sarkał setnik, lecz już kopnęłosię kilku naprzeciw nadchodzącej.Po chwili powrócili, pro-wadząc pod ramiona wyczerpaną niewiastę, która twarz połąpłaszcza zakrywała. Ktoś ty?  zagadnął znowu Hamilkar.Dziewczyna po-znała widać znajomy głos, bo opuściła zasłonę. Sofo.córka Hannona!  zdziwił się Hazdrubal.Tymczasem zniecierpliwiony setnik, któremu pilno było dodomu i młodej żony, objaśniał podniesionym głosem towarzy-szy o przedmiocie narad.W różowych kolorach malowałobietnice przywódcy Olbrzymów, nie szczędził barw jaskra-wych, by przedstawić co grozi opornym.Przemowę swą za-kończył tymi słowy: Macie więc do wyboru, albo przyjąć warunki zwycięz-ców, albo narazić się na nierówną z nimi walkę, narazić losnaszych żon, matek, sióstr, naszych domów.Powtarzam wamwiernie to, co wysłannicy powiedzieli. Wysłannicy?  zdziwiła się Sofo. Ja myślałam, że tyjesteś wysłannikiem tych łotrów, gdyż tak za nimi gardłujesz.Wściekłość odmalowała się w obliczu zgromionego.LeczSofo już zabrała głos.Już krzyczała z zapałem: Głupcy!.I wy im jeszcze chcecie zawierzyć? Małożjednej złamanej przysięgi?.Przyrzekną wszystko, nie do-trzymają niczego.Gdyby się was nie obawiali, nie byliby wy-słali tych ludzi.Oto ja, słaba dziewczyna, tym sztyletem zabi-łam dwóch rannych Olbrzymów.Trzeci nie potrzebował megociosu, bo nie żył.Nie wierzycie? Spytajcie Magona, któregozostawiłam na ścieżce, bo osłabł z rany.Przemówienie córki Hannona, uczyniło duże wrażenie.Jez
dz
cy, czekając pod lasem, nie wzięli udziału w dzisiejszejwalce, nie znali jeszcze działania broni palnej.Zresztą zaled-wie garsteczka wśród nich miała żony i podzielała zdanie set-nika.Olbrzymia większość składała się z młodzieńców, któ-rych zapał ponosić zaczynał.Toteż skoro przemówił Hamilkari wskazał na własną dolę, gdy przypomniał, że oto w dzieńzaślubin traci narzeczoną i ojca i pałac wspaniały, byle po-mścić hańbę ojczyzny, zawrzało na łące wśród lasu.Hazdrubal straszy odezwał się wreszcie głosem bardzowzruszonym: Cześć ci, dzielna dziewczyno, żeś nas natchnęła odwa-gą.Imię twoje będzie wpisane do ksiąg kapłańskich, a potom-ni sławić je będą.Dobrze radzisz, Hamilkarze.Pójdziemy wgórę, na sam kraniec wyspy i stamtąd rozpoczniemy walkę znajez
dz
cą.Ty, setniku, któremu milszy jest dom i żona, wracajdo miasta.Zabierz z sobą tych kilku zwolenników, zabierzowych trzech wysłańców.Powiedz krzywoprzysięzcom, niech się strzegą, albowiemprzyjdzie nasz dzień.Setnik podniósł się, spojrzał pytającym wzrokiem na pod-władnych żołnierzy i pospieszył do miejsca, gdzie stały po-wiązane konie.Tylko pięciu starszych jez
dz
ców poszło wślady tchórzliwego dowódcy.Inni pozostali.A gdy scichły kroki oddalających się, Sofo zawołała: Nie możemy pozwolić, by odeszli.Wydadzą nas i wy-dadzą miejsce, gdzie mamy szukać schronienia.Kto nie znami, ten nasz wróg! Z
mierć go powinna dosięgnąć.Idz
cieżołnierze i spełnijcie swój obowiązek!.Z włosem rozpuszczonym, z ręką wzniesioną ku niebu, zogniami świętego zapału w oczach, była tak piękna, że młodziżołnierze, nie słuchając nawoływań poważnego Hazdrubala,pobiegli na wyścigi w ślady setnika.Przeszła chwila ciszy.oczekiwania.Nagle rozdarł powietrze przeraz
liwy krzyk.odgłosy krót-kiej walki, jęki dobijanej garstki zwolenników Hansa i zwy-cięskie okrzyki powstańców!.CI
G DALSZY W POWIEZ
CI  MSCICIELKASPIS ROZDZIAA
ÓWI.A
ódz
na wzburzonym oceanie 5II.Przebudzenie 19III.Podzwrotnikowa noc 30IV.Polana na skraju dżungli 39V.Z
więto zgody 57VI.Skazańcy 70VII.Noc bogini miłości 79VIII.Czarne chmury nad białym miastem 102IX.Walka w świątyni 123X.Niedobitki 144 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trzylatki.xlx.pl