[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wilhelmina Kunze, córka nauczyciela, była szczupłą, nawetniebrzydką istotą, o ascetycznym i pozbawionym ziemskiegopowabu wyglądzie średniowiecznej świętej.Otrzymałastaranne wykształcenie i miała nieskazitelne maniery damy.Zastanawiano się często, czemu wybrała służbę w domu innejkobiety, zamiast wyjść za mąż i być panią u siebie. Kiedy mając dwadzieścia pięć lat urodziła syna, Emila, byłaprzez krótki czas żoną sierżanta z wiedeńskiego pułkuDeutschmeister, Herberta Kunze, który wkrótce po ślubieulotnił się z jej życia równie cicho, jak się w nim pojawił.- Tylko mi nie próbuj go szukać - powiedziała do syna, kiedyjako młodzieniec zapytał ją o tajemniczego sierżanta.- Byłprzyzwoitym człowiekiem i dobrym żołnierzem.Niech ci towystarczy.Nazwisko, którym cię obdarzył, jest godneszacunku.Jeżeli w przyszłości zgłosi się ktoś do ciebie z żąda-niami w imieniu sierżanta Herberta Kunze, to pokaż mu drzwi.Nie jesteś nic winien sierżantowi! Ani pieniędzy, ani uczucia.%7łebyś o tym zawsze pamiętał!Był to dość dziwny sposób mówienia chłopcu o jegodomniemanym ojcu, ale Emil Kunze był przyzwyczajony dodziwactw matki.Nauczył się też szanować jej zamiłowanie dotajemniczości.Pracowała ciężko na każdy grosz, bo wprzeciwieństwie do innych służących miała na wychowaniudorastającego syna.Pozycję w gospodarstwie też miałanietypową, jako że nie była właściwie ani służącą, aniczłonkiem rodziny.Sama zresztą taki układ narzuciła.Towłaśnie pani domu, jak na ironię, bardzo się ze swą gospodyniąliczyła, a nawet trochę się jej bała, nie zaś odwrotnie.Kunze podejrzewał, że matka musiała posiadać jakiśdodatkowy fundusz, z którego łożyła na jego wykształcenie,ubranie, opiekę lekarską i dwa razy do roku na fotografierobione w drogim atelier.Na siebie nie wydawała ani grosza.Wniedzielne popołudnia.kiedy miała wychodne, zabierała go nadługie spacery do lasu albo nad Dunaj, a na urodziny Emila ina urodziny cesarza do wesołego miasteczka na Praterze.Dwarazy w roku, kiedy fotografie były gotowe, prosiła paniąHartmann o dodatkowe wolne popołudnie, ubierała sięnadzwyczaj starannie i wyjeżdżała do miasta.Wracała po parugodzinach i przez najbliższe dni była jeszcze bardziej milczącaniż kiedykolwiek.Zwyczaj dwukrotnego znikania w ciągu rokupraktykowała do samej śmierci.Do tego czasu Emil ukończyłprawo i otrzymał posadę w wielce szacownej kancelarii ad-wokackiej Tellera i Bauera.Nalegał, by matka porzuciła służbę, ale Wilhelmina Kunze dalej prowadziła dom u Hartmannów.Dopiero atak serca położył kres jej trudom i życiu.Ku swemuwielkiemu zdumieniu Kunze dowiedział się, że miała odłożonedziesięć tysięcy florenów. To dla mego ukochanego syna, Emi-la - napisała w testamencie - by mu wynagrodzić nieszczęśliwedzieciństwo bez ojca .Nieraz żałował, że nie może jej powiedzieć, jak bardzo sięmyliła.Nie czuł się wcale nieszczęśliwy i nigdy nie pragnął byćkimś innym niż Emilem Kunze, synem pani Wilhelminy.Generał Hartmann, jego żona, córka i dwaj synowie traktowaligo jak członka rodziny.Poza tym gdzieś na świecie istniałczłowiek, który go spłodził i czuwał nad nim z daleka.Przyjęciego do pracy u Tellera i Bauera, podobnie jak od-komenderowanie do Korpusu Sądowniczego, było niewątpliwieprzejawem tej ojcowskiej troski.�w nieznany ojciec wydawałsię Emilowi stroniącym od śmiertelnych bogiem z Olimpu.Wlatach młodości często ogarniało Emila przemożne pragnienie,by, jak Faeton, odszukać swego Heliosa.Jednej rzeczy był tylkopewny: sztabowy sierżant Herbert Kunze, którego zobaczyć niebyło mu nigdy dane, nie był owym Heliosem.Chociaż Emil Kunze pozostał kawalerem, szczęśliwym trafemdane mu było doznawać wszelkich dobrodziejstw małżeństwabez jego ciężarów.Kobieta, z którą mieszkał, Róża von Siebert,była uosobieniem wszelkich zalet żony [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl trzylatki.xlx.pl
.Wilhelmina Kunze, córka nauczyciela, była szczupłą, nawetniebrzydką istotą, o ascetycznym i pozbawionym ziemskiegopowabu wyglądzie średniowiecznej świętej.Otrzymałastaranne wykształcenie i miała nieskazitelne maniery damy.Zastanawiano się często, czemu wybrała służbę w domu innejkobiety, zamiast wyjść za mąż i być panią u siebie. Kiedy mając dwadzieścia pięć lat urodziła syna, Emila, byłaprzez krótki czas żoną sierżanta z wiedeńskiego pułkuDeutschmeister, Herberta Kunze, który wkrótce po ślubieulotnił się z jej życia równie cicho, jak się w nim pojawił.- Tylko mi nie próbuj go szukać - powiedziała do syna, kiedyjako młodzieniec zapytał ją o tajemniczego sierżanta.- Byłprzyzwoitym człowiekiem i dobrym żołnierzem.Niech ci towystarczy.Nazwisko, którym cię obdarzył, jest godneszacunku.Jeżeli w przyszłości zgłosi się ktoś do ciebie z żąda-niami w imieniu sierżanta Herberta Kunze, to pokaż mu drzwi.Nie jesteś nic winien sierżantowi! Ani pieniędzy, ani uczucia.%7łebyś o tym zawsze pamiętał!Był to dość dziwny sposób mówienia chłopcu o jegodomniemanym ojcu, ale Emil Kunze był przyzwyczajony dodziwactw matki.Nauczył się też szanować jej zamiłowanie dotajemniczości.Pracowała ciężko na każdy grosz, bo wprzeciwieństwie do innych służących miała na wychowaniudorastającego syna.Pozycję w gospodarstwie też miałanietypową, jako że nie była właściwie ani służącą, aniczłonkiem rodziny.Sama zresztą taki układ narzuciła.Towłaśnie pani domu, jak na ironię, bardzo się ze swą gospodyniąliczyła, a nawet trochę się jej bała, nie zaś odwrotnie.Kunze podejrzewał, że matka musiała posiadać jakiśdodatkowy fundusz, z którego łożyła na jego wykształcenie,ubranie, opiekę lekarską i dwa razy do roku na fotografierobione w drogim atelier.Na siebie nie wydawała ani grosza.Wniedzielne popołudnia.kiedy miała wychodne, zabierała go nadługie spacery do lasu albo nad Dunaj, a na urodziny Emila ina urodziny cesarza do wesołego miasteczka na Praterze.Dwarazy w roku, kiedy fotografie były gotowe, prosiła paniąHartmann o dodatkowe wolne popołudnie, ubierała sięnadzwyczaj starannie i wyjeżdżała do miasta.Wracała po parugodzinach i przez najbliższe dni była jeszcze bardziej milczącaniż kiedykolwiek.Zwyczaj dwukrotnego znikania w ciągu rokupraktykowała do samej śmierci.Do tego czasu Emil ukończyłprawo i otrzymał posadę w wielce szacownej kancelarii ad-wokackiej Tellera i Bauera.Nalegał, by matka porzuciła służbę, ale Wilhelmina Kunze dalej prowadziła dom u Hartmannów.Dopiero atak serca położył kres jej trudom i życiu.Ku swemuwielkiemu zdumieniu Kunze dowiedział się, że miała odłożonedziesięć tysięcy florenów. To dla mego ukochanego syna, Emi-la - napisała w testamencie - by mu wynagrodzić nieszczęśliwedzieciństwo bez ojca .Nieraz żałował, że nie może jej powiedzieć, jak bardzo sięmyliła.Nie czuł się wcale nieszczęśliwy i nigdy nie pragnął byćkimś innym niż Emilem Kunze, synem pani Wilhelminy.Generał Hartmann, jego żona, córka i dwaj synowie traktowaligo jak członka rodziny.Poza tym gdzieś na świecie istniałczłowiek, który go spłodził i czuwał nad nim z daleka.Przyjęciego do pracy u Tellera i Bauera, podobnie jak od-komenderowanie do Korpusu Sądowniczego, było niewątpliwieprzejawem tej ojcowskiej troski.�w nieznany ojciec wydawałsię Emilowi stroniącym od śmiertelnych bogiem z Olimpu.Wlatach młodości często ogarniało Emila przemożne pragnienie,by, jak Faeton, odszukać swego Heliosa.Jednej rzeczy był tylkopewny: sztabowy sierżant Herbert Kunze, którego zobaczyć niebyło mu nigdy dane, nie był owym Heliosem.Chociaż Emil Kunze pozostał kawalerem, szczęśliwym trafemdane mu było doznawać wszelkich dobrodziejstw małżeństwabez jego ciężarów.Kobieta, z którą mieszkał, Róża von Siebert,była uosobieniem wszelkich zalet żony [ Pobierz całość w formacie PDF ]
